Λοβέρδου Μυρτώ

Σαν μια παρτίδα πινγκ-πονγκ, με γρήγορες εναλλαγές και δυνατά χτυπήματα «παίζεται» το παιχνίδι στο «Δάνειο» του Τζόρντι Γκαλθεράν, που παρουσιάζεται στην αυλή του Χυτηρίου από τον Σωτήρη Χατζάκη και τον Δημήτρη Μυλωνά. Με αφετηρία την οικονομική κρίση ο καταλανός συγγραφέας δημιουργεί ένα ενδιαφέρον δίδυμο: Από τη μια ο τραπεζίτης και από την άλλη ο επίδοξος […]

τέχνη ή η τέχνη της (ανδρικής) φιλίας; Το «Art» (1994) της Γιασμίνα Ρεζά (Yasmina Reza, 1959), αυτό το διάσημο, σύγχρονο, πολυδιάστατο έργο, παρουσιάζεται σε περιοδεία σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Με πρωταγωνιστές τρεις φίλους κι έναν λευκό πίνακα, η παράσταση, μέσα στο κατάλευκο σκηνικό, επιβεβαιώνει με τον προβληματισμό της τη διαχρονική αξία του έργου. Γεννημένη […]

ετά τους «Αχαρνής» και την «Ειρήνη», ο Αριστοφάνης με τη «Λυσιστράτη» (411 π.Χ.) επιχειρεί, για μία ακόμα φορά, να προτείνει την παύση του πολέμου και την επικράτηση της ειρήνης. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, στην πρώτη του σκηνοθετική αναμέτρηση, προτείνει τη δική του «Λυσιστράτη», παραγωγής Εθνικού Θεάτρου, στη μετάφραση του Σωτήρη Κακίση. Η παράσταση, που έκανε πρεμιέρα […]

να τοπίο μνήμης, παιδικής μνήμης, συνθέτουν τα είκοσι επτά, περασμένα σε πασσάλους/κρεμάστρες, λευκά αγορίστικα ρουχαλάκια. Αυτός είναι ο σκηνικός χώρος μέσα στον οποίο εξελίσσεται ο «Οιδίπους» του Δημήτρη Καραντζά. Σαν μια συνομιλία του τραγικού ήρωα με τον αθώο εαυτό του, σαν μια διαρκή ανάγκη επιστροφής στην ασφάλεια της άγνοιας, την ώρα που μοναδικός στόχος και […]

Από τον τίτλο, στην αρχή της παράστασης, υπερισχύει η Μεταπολίτευση. Από τον ίδιο τίτλο, στο τέλος, μένει αυτό το συναίσθημα που γεννήθηκε με την τελευταία σκηνή: Ενας χορός, ανάμεσα στους ηθοποιούς και το κοινό, ένα στροβίλισμα, με αλλαγή παρτενέρ, μια μεγάλη γιορτή. Ισως κάπως έτσι να ήταν τότε, το ΄74 στη Μεταπολίτευση. Ισως πάλι, κάπως […]

Mια ιδιαίτερη, σχεδόν επικίνδυνη, προσέγγιση σε ένα θέμα «ταμπού» επιχειρεί το έργο της Νίνα Ρέιν «Φυλές», με αμεσότητα και νοηματικούς συμβολισμούς. Ο τρόπος που διαχειρίζεται τη διαφορετικότητα, τον διαχρονικό «ρατσισμό» ανάμεσα στους ανθρώπους, ακόμα κι αν είναι στενοί συγγενείς, μαζί με την πολυπρισματική ματιά της, καθιστούν το έργο συγκινητικό και σκληρό, με μια αλήθεια που […]

Αν και δεν υπακούν στους τυπικούς κανόνες των millennials, οι ηθοποιοί του Θεατρικού Βραβείου Δημήτρης Χορν μοιάζει να έχουν φτιάξει τη δική τους ομάδα. Ολοι τους «παιδιά» του 20ού αιώνα, ξεχώρισαν και διακρίθηκαν στο σανίδι από τις αρχές του 2000. Αλλωστε τον Ιανουάριο του 2001 ξεκίνησε ο θεσμός, που έκτοτε συνεχίζει, χωρίς να τον κλονίζει […]

Τρία χρόνια υπόδικος, πέντε φυλακισμένος και οκτώ σε μια σχεδόν εθελούσια φυλακή στο σπίτι του, στο δωμάτιό του, ο Γιον Γάμπριελ Μπόρκμαν είναι ο κεντρικός ήρωας του ομώνυμου θεατρικού του Ιψεν (1828-1906). Πτωχευμένος τραπεζίτης που αμαύρωσε τη φήμη του, ο Μπόρκμαν είναι ο άνδρας που αρνήθηκε τον έρωτά του για την Ελα και παντρεύτηκε τη […]

τίτλος του θεατρικού έργου του Γιάννη Καλαβριανού είναι ενδεικτικός: «Ξενοδοχείον η Αιωνιότης», άρα μια ιστορία για τον χρόνο, την ανάγκη του ανθρώπου να τον σταματήσει, να τον διαχειριστεί, να μην υποστεί τις συνέπειές του. Κι έτσι είναι. Στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» έχει στηθεί η είσοδος του ξενοδοχείου, η γνωστή μας reception, ένας χώρος που λειτουργεί […]

«Στην παράστασή μας θα ενώσουμε την ποίηση με το θέατρο», γράφει στο σημείωμα του προγράμματος ο Στρατής Πασχάλης, που υπογράφει τη σύνθεση κειμένου στην παράσταση «Δόξα Κοινή». Μια φράση τόσο απλή, σχεδόν απλοϊκή, με μια φιλόδοξη πρόθεση και ένα υπόγειο «θράσος»: Γιατί μοιάζει με άθλο και η υλοποίηση της ιδέας αλλά και το αποτέλεσμα, αν […]

οικογένεια, αγία και αμαρτωλή, με τα μυστικά και τα ψέματα, με τους κρυφούς σκελετούς στην ντουλάπα είναι η βάση του έργου που υπογράφει ο Γιωργής Τσουρής με τον τίτλο «170 τετραγωνικά – Moonwalk». Μια παράσταση που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, έχοντας τώρα μετακομίσει στη σκηνή του Ιλίσια Βολανάκη, έναν χώρο που ξέρει πώς να αγκαλιάζει παραγωγές […]

Μια παράσταση που στοχεύει να συνδυάσει τη μυθοπλασία με την Ιστορία, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στην ψυχαγωγία και την επιμόρφωση, είναι το «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη» της Μιμής Ντενίση. Η συνέχεια, ένα θεατρικό sequel της «Σμύρνης μου αγαπημένης», είναι μια τρίωρη παραγωγή που πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε: Από το «Η Σμύρνη […]

ριμες, σαν να έχουν ήδη περάσει τα χρόνια, γερασμένες έτσι όπως γερνούν οι άνθρωποι όταν η ζωή τούς έχει φερθεί σκληρά, οι «Τρεις αδελφές» (1901) του Αντον Πάβλοβιτς Τσέχοφ (1860-1904), στην παράσταση του Δημήτρη Καραντζά, θέλουν να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Με την κρυφή ελπίδα ότι η κατάληξη δεν θα είναι η ίδια, απελπισμένες, σχεδόν […]

α φιλοξενούσατε μια οικογένεια Ρομά στο σπίτι σας; Πόσο εύκολα θα περνούσατε από τα λόγια και τη θεωρία στην πράξη; Με αυτό το ερώτημα στον πυρήνα του έργου, το συγγραφικό δίδυμο των σεναριογράφων Γκι Λοράν και Μαρκ ντε Σοβερόν (Guy Laurent & Marc de Chauveron) προσθέτει με το «Βρε καλώς τους» («A bras ouverts», 2017) […]

«Δεν τα καταφέρνω να ζήσω» λέει ο Νικολά, ο 15χρονος γιος στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Φλοριάν Ζελέρ. «Η ζωή μού είναι βάρος». Ολα θα συμβούν μέσα σε δεκαεπτά σύντομες σκηνές ανάμεσα στους ήρωες αυτής της οικογένειας: Ο πατέρας, ο γιος και η μητέρα του-πρώην σύζυγος, η νέα σύζυγος, ο γιατρός. Χτισμένες απλά, με λεξιλόγιο […]

Η «Ευτυχία» την επανέφερε στη μεγάλη οθόνη και η ερμηνεία της απλώς επιβεβαίωσε το υποκριτικό της μέγεθος. Η περίπτωση της Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη είναι μοναδική. Οχι μόνον γιατί καθηλώνει με το παίξιμό της, κυρίως στο θέατρο, το οποίο υπηρετεί συστηματικά σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Ούτε μόνον γιατί έχει τη δυνατότητα να αλλάζει και να μεταμορφώνεται για κάθε […]

Μία αρχαία τραγωδία, εννέα ρόλοι, ένας ηθοποιός. Ενας ζωγράφος, οκτώ μονοτυπίες. Και το κοινό, πάνω στη σκηνή, να κοιτάει την πλατεία. Ο «Αίας» του Σοφοκλή είναι η τραγωδία που επέλεξε ο Μιχάλης Σαράντης για να κάνει τη δική του πρόταση πάνω στο είδος. Με συνοδοιπόρους τον ζωγράφο Απόστολο Χαντζαρά και τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη δημιουργεί […]

ο Αυτονόητο, το Πρωτόγονο, το Παιδικό, αυτά είχα στο μυαλό μου ως κατάλληλες έννοιες, σχεδιάζοντας τη θηλυκή κεντρική φιγούρα. […] Ηθελα να βάλω το ανθρώπινο συνειδητό […] να συντρίβεται πάνω στο ανθρώπινο ασυνείδητο» γράφει για τη «Λούλου» («Lulu») ο Βέντεκιντ. Γεννημένος στο Αννόβερο, ο γερμανός συγγραφέας Φρανκ Βέντεκιντ (Frank Vedekid, 1864-1918) άρχισε δειλάδειλά να γράφει […]

Καπνός και άρωμα από αιθέρια έλαια είναι η πρώτη αίσθηση του θεατή κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Rex, στη σκηνή «Κατίνα Παξινού». Ενας χώρος σκοτεινός, με δυο-τρία σκεπασμένα αντικείμενα και θραύσματα από σπασμένο καθρέφτη (ίσως). Το τοπίο δεν έχει ταυτότητα, είναι ακαθόριστο, ούτε προκαλεί συνειρμούς – μοιάζει σαν να μην υπάρχει. Και πράγματι δεν υπάρχει: Το «Νερό […]

Η κοινή ζωή και η σχέση της αμερικανίδας συγγραφέως Γερτρούδης Στάιν με την Αλις Τόκλας είναι, σε πρώτο επίπεδο, το θέμα του θεατρικού έργου που υπογράφει ο Γουίν Γουέλς. Ο αμερικανός συγγραφέας και ηθοποιός (Win Wells, 1935-1983), που χρωστά ουσιαστικά τη φήμη του στο «Η Γερτρούδη Στάιν και η συνοδός της» («Gertrude Stein and a […]

Ενα έργο για το τέλος, τον θάνατο, το μοιραίο, από το οποίο ουδείς μπορεί να ξεφύγει. Ενα έργο για το πόσο έτοιμοι είμαστε να το διαχειριστούμε, είτε ως άμεσοι είτε ως έμμεσοι «πελάτες» του. Αναμονή ή βιασύνη; Φόβος, αγωνία ή προσμονή; Πώς στέκεται ο άνθρωπος απέναντι στο μοιραίο, ο ίδιος, οι δικοί του; Ενα έργο […]

Ενα πάντρεμα είναι η παράσταση της Σμαράγδας Καρύδη: και όχι μόνο γιατί επέλεξε το έργο «Του Κουτρούλη ο γάμος» αλλά γιατί θέλησε να το ανεβάσει παντρεύοντας παλιό και νέο υλικό, κλασικό και σύγχρονο, παράδοση και παραδοσιακό στοιχείο. Στην πρώτη της σκηνοθεσία η ηθοποιός, που ανέλαβε και τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου, έκανε ορισμένες περικοπές, διατηρώντας […]

Σαν τρία μονόπρακτα, οι τρεις πράξεις του «TopGirls» συνθέτουν ένα έργο που εξελίσσεται σε τρεις τελείως διαφορετικούς χώρους, εκ των οποίων ο πρώτος δεν κινείται μέσα στην πραγματικότητα, καθώς ενώνει ηρωίδες που έζησαν σε διαφορετικούς αιώνες. Επτά γυναίκες εναλλάσσονται στους ρόλους του έργου που θίγει με έναν πρωτότυπο τρόπο το διαχρονικό γυναικείο ζήτημα. Γραμμένο στα […]

Ο Γιώργος Καπουτζίδης στο πρώτο του θεατρικό έργο πιάνει το νήμα από εκεί που το έχουν αφήσει οι προκάτοχοί του. Αποτελεί κρίκο στην αλυσίδα των ελλήνων κωμωδιογράφων, από τα κορυφαία δίδυμα των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου, Τσιφόρου-Βασιλειάδη, Γιαλαμά-Πρετεντέρη ως τα σύγχρονα των Ρέππα-Παπαθανασίου και Ρήγα- Αποστόλου, έστω κι αν ως τώρα είχε γράψει μόνο τηλεοπτικά σενάρια. Διαθέτει την […]

«Κάθε σώμα βυθισμένο σε ρευστό δέχεται άνωση ίση με το βάρος του ρευστού που εκτοπίζει» σύμφωνα με την Αρχή του Αρχιμήδη, που στην προκειμένη περίπτωση έδωσε τον τίτλο στο έργο του 42χρονου καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό (Josep María Miró, 1977), με την παράσταση να επιστρέφει, για δεύτερη χρονιά, στο Skrοw Theater. Ολα σχετίζονται με […]

Μια σκαλωσιά είναι το σκηνικό του «Mute», μια σκαλωσιά σε δύο επίπεδα -ένα στο πάτωμα και ένα ψηλότερα. Επτά «χώρους» διαμορφώνει αυτή η σκαλωσιά, επτά δωμάτια ή επτά σπίτια και μια ταράτσα. Κάθε «χώρος» συμβολίζει, μέσα από σκηνικά αντικείμενα ή με την ερμηνεία μόνο του ηθοποιού, μια φάση, μια κατάσταση, μια εποχή, μια ηλικία. Παιχνίδια […]

Η Αγκαθα Κρίστι (Agatha Christie, 1890-1976) έλεγε ότι οι «10 Μικροί Νέγροι» («And Then There Were None», 1939) τη δυσκόλεψαν περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο της. Ισως γι’ αυτό το αστυνομικό αυτό μυθιστόρημα να βρίσκεται σταθερά στην κορυφή των πωλήσεων της βρετανίδας συγγραφέως που μόνον επιτυχίες είχε στο ενεργητικό της. Οκτώ άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, […]

Κάτι σαν ασθένεια ή μάστιγα, που καταπίνει τον άνθρωπο και τον μετατρέπει σε άγριο θηρίο, χωρίς επιστροφή: ο «Ρινόκερος» («Rhinoceros», 1959) του Ιονέσκο, ένα από τα κορυφαία θεατρικά του έργα, έρχεται να θυμίσει ότι η απειλή για τον καθένα από εμάς είναι πάντα εδώ, με όποια μορφή κι αν είναι ενδεδυμένη. Ακολουθώντας το ρεύμα, και […]

Πριν ανοίξει η σκηνή με την αυτοσχέδια παράνομη καντίνα που λειτουργεί στην παραλία και πουλάει σουβλάκια, ο κεντρικός ήρωας έχει περιγράψει με «χειρουργική» ακρίβεια τον τρόπο με τον οποίο σφάζει τα γουρούνια. Από αυτή τη «σφαγή» φτιάχνει τα souvlakia sta karvouna… Αμεσα συνδεδεμένη με την ιστορία του έργου, αυτή η περιγραφή – σε έναν συνδυασμό οθόνης […]

Είναι παρανοϊκό, αποκρουστικό, ανώμαλο: ένας καθ’ όλα φυσιολογικός άνδρας ερωτεύεται μια γίδα, τη Σύλβια. Αυτονοήτως το θέμα θα έπρεπε να εμπίπτει στον τομέα της κτηνοβασίας. Να όμως που ιδωμένο μέσα από τη λογοτεχνία, και συγκεκριμένα το θέατρο, και διά χειρός Αλμπι, χάνει τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του και γίνεται βαθύ και βασανιστικό ανθρώπινο ζήτημα. Ο βραβευμένος […]

να έργο με έμμετρο στίχο, με ρίμα, καθορίζεται, πρώτα απ’ όλα, από αυτό το ίδιο το γεγονός, πέρα από τον μύθο, την πλοκή ή τους χαρακτήρες του. Γι’ αυτό και η μεταφορά – μετάφραση σε άλλη γλώσσα αποτελεί καθοριστικό στοιχείο στην όποια σκηνική του αναπαράσταση, πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για θέατρο. Η «Φαίδρα» του […]

Με στόχο να διακωμωδήσει τη διδασκαλία του Σωκράτη και τις ιδέες των σοφιστών, ο Αριστοφάνης έγραψε και παρουσίασε τις «Νεφέλες» το 423 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια. Εχοντας την ελπίδα ότι ο γιος του (Φειδιππίδης) θα μπορέσει να συνετιστεί και να διδαχθεί τη διαφορά ανάμεσα στο Δίκαιο και τον Αδικο Λόγο, ο Στρεψιάδης προσπαθεί να τον […]

Από τις σπάνια παιζόμενες τραγωδίες, οι «Ικέτιδες» του Ευριπίδη (422 π.Χ.) «επέστρεψαν» στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, πενήντα τρία χρόνια μετά το πρώτο τους ανέβασμα (από τον Τάκη Μουζενίδη) και σε συμπαραγωγή με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Πρόκειται για ένα έργο που πιάνει την ιστορία μετά το «Επτά επί Θήβας», φέρνοντας στη σκηνή […]

Η μοναδική σωζόμενη τραγωδία μιας χαμένης τριλογίας του Αισχύλου (μαζί με τα έργα «Προμηθέας Λυόμενος» και «Προμηθέας Πυρφόρος»), ο αχρονολόγητος «Προμηθέας Δεσμώτης» διαθέτει μια ιδιαιτερότητα: κανένας από τους χαρακτήρες του έργου δεν είναι θνητός. Πραγματεύεται την τιμωρία από τον Δία και τον αγώνα του Προμηθέα να μην υποκύψει στην εξουσία του. Ο αλυσοδεμένος, σε έναν […]

«Η Επίδαυρος είναι ίσως το μόνο μέρος στον κόσμο που όταν στρέφεις το βλέμμα σου στον ουρανό και αποζητάς τους θεούς, οι θεοί είναι εκεί…»: Με αυτή τη φράση, ο Ιβο βαν Χόβε (την εξέφρασε ο ίδιος ο σκηνοθέτης κατά τη διάρκεια της απολογιστικής συνέντευξης Τύπου του Φεστιβάλ, στις 24 Ιουλίου) είναι σαν να έδωσε […]

χεδόν ιδανικός ο φυσικός χώρος που φιλοξένησε την παράσταση του Δημήτρη Μπογδάνου «Δάφνις και Χλόη»: Το παραθαλάσσιο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου θα μπορούσε να είναι αυτή η παραλία της Λέσβου, όπου ο Λόγγος τοποθετεί το μυθιστόρημά του. Συγγραφέας του τέλους του 2ου αιώνα μ.Χ. ο Λόγγος έζησε στη Ρωμαϊκή Εποχή και καταγράφηκε ως ο […]