Ραγκούση Πέπη

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος φόνου Η μητέρα ήταν ηθοποιός στη δεκαετία του 1970. Αποσύρθηκε όταν παντρεύτηκε γνωστό θεατρικό συγγραφέα και απέκτησε τον γιο της. Εναν και μοναδικό. Εδώ και αρκετά χρόνια ζούσε στην Αίγινα. Εκανε αγροτική ζωή αφού, όπως είπαν οι γείτονες, την επόμενη της μοιραίας νύχτας ανησύχησαν διότι δεν την είδαν να ταΐζει τις […]

Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ – και, εξ αντανακλάσεως, των οπαδών του – με το ψέμα είναι σχέση πάθους αλλά και «εμπιστοσύνης». Κάτι σαν ερωμένη και σύζυγος συγχρόνως. Θα έλεγα υπαρξιακή. Από την αρχή της ανάδυσής του άνω του 3%. Αντε, για να είμαι καλοπροαίρετη, να παραδεχθώ ότι, σε κάποιες περιπτώσεις, η […]

Η Τζεβριέ και η Αμπερ Την Τζεβριέ την είχαμε, σχεδόν, ξεχάσει κι ας είχαμε διαδηλώσει τη διαδικτυακή οργή μας πριν από έξι μήνες όταν τη σκότωσε στο ξύλο ο άνδρας της. Κυριολεκτικά. Θάνατος από ξυλοδαρμό και, όπως είχε πει ο ιατροδικαστής, στην εικοσιπενταετή του επαγγελματική πορεία δεν είχε δει ήπαρ σε τόσο κακή κατάσταση. Χθες […]

Zorba, the Greek Ο Τζορτζ Τσούνης, ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, έχει συζητηθεί πριν ακόμη αναλάβει επίσημα, εδώ και λίγες μέρες, τα καθήκοντά του, περισσότερο από κάθε άλλον προκάτοχό του τα τελευταία χρόνια. Ο ένας λόγος είναι βέβαια η ελληνική καταγωγή του, αφού πρόκειται για δεύτερης γενιάς μετανάστη με ρίζες από τον Πλάτανο […]

Πρώτη Ιουνίου σήμερα, κατά μία έννοια η επίσημη έναρξη του καλοκαιριού κι ένα ουρανόμηκες «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε» πλανάται πάνω από τη χώρα. Φέτος, λέει, θα έχουμε τους περισσότερους τουρίστες τα τελευταία δεν θυμάμαι πόσα χρόνια, ήδη έχουν κλείσει δεν ξέρω πόσες χιλιάδες Αμερικανοί, τόσοι από ‘δω, τόσοι από ‘κει, τόσα κρουαζιερόπλοια, τόσες κρατήσεις. Μιλάμε […]

Πολιτισμός ή βαρβαρότητα Ο «θείος Ζίγκμουντ», Φρόιντ για τους πιο μακρινούς συγγενείς, έχει πει ότι ο αρχαίος εκείνος άνθρωπος που πρώτος άφησε την πέτρα την οποία ετοιμαζόταν να πετάξει στον απέναντι και κάθισε να λύσει τις διαφορές τους μιλώντας, είναι ο θεμελιωτής του πολιτισμού. Τόσο απλό, τόσο κατανοητό, τόσο βασικό. Και τόσο αληθινό αν δούμε […]

Ηταν ο πρώτος έλληνας τραγουδιστής που – παιδί ακόμη – είχα κόψει, από κάποιο περιοδικό, τη φωτογραφία του. Τη θυμάμαι σαν να τη βλέπω αυτή τη στιγμή. Ο Δάκης με κόκκινο πουλόβερ που από μέσα ξεπρόβαλαν γιακάδες μεγέθους φτερών αεροπλάνου και πάρα πολύ καμπάνα παντελόνι. Κρατιόταν από έναν στύλο και τεντωνόταν από την αντίθετη πλευρά σαν έτοιμος […]

Γιατί και τι δεν ξεχνάμε Εχουν πλέον συμπληρωθεί τρεις μήνες από την εισβολή στην Ουκρανία. Και πολλοί θεωρούν ότι το θέμα τείνει να ξεχαστεί – αν δεν έχει ήδη ψιλοξεχαστεί. Υποχώρησε το σοκ, ατόνησε το ενδιαφέρον, μειώθηκαν τα γράδα της συγκίνησης, έπεσε το κύμα συμπαράστασης στον ουκρανικό λαό. Οσοι το επισημαίνουν αυτό (στα Μέσα, στα σόσιαλ […]

Ψηλές, κοντές, ξανθιές, μελαχρινές Εμείς οι γυναίκες ζούμε, έτσι λέμε τουλάχιστον, την εποχή της απόλυτης απενοχοποίησης όσον αφορά τα εμφανισιακά πρότυπα που ταλαιπώρησαν και καταπίεσαν τις γυναίκες επί δεκαετίες. Η εποχή των ανορεξικών μοντέλων ανήκει οριστικά (;) στο παρελθόν και στις πασαρέλες αλωνίζουν πλέον και όχι απλώς υπέρβαρα αλλά παχύσαρκα κορίτσια. Στις διαφημίσεις που θέλουν […]

Εχω μια ευαισθησία όσον αφορά τους Ελληνες Εβραίους και δη τους Θεσσαλονικείς. Κι ο λόγος είναι ότι χρειάστηκε να μεγαλώσω, να γίνω ολόκληρη γαϊδούρα για να μάθω το χρονικό τους, όπως και αυτό της εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων. Επρεπε να πατήσω τα τριάντα για να λάβω γνώση του «Μαύρου Σαββάτου», της 11ης Ιουλίου 1942, όταν […]

Το καλοκαίρι μας πήρε από τα μούτρα πριν καλά καλά συνηθίσουμε την άνοιξη. Με «θερμοκρασίες μεγαλύτερες για την εποχή», με κλιματιστικά που από τη μια μέρα στην άλλη τα γυρίσαμε από τη θέρμανση στην ψύξη πριν προλάβουμε να καθαρίσουμε τα φίλτρα, με παπλώματα που άλλαξαν κατευθείαν σε σεντόνια παρακάμπτοντας τις μέρες της «πικέ κουβερτούλας», με […]

Το μπάχαλο και η δημοκρατία Πριν από δεκαπέντε, περίπου, μέρες είχαμε τους τραμπουκισμούς, τους βανδαλισμούς, τα ρεσάλτα και το «δίκιο της βαριοπούλας» από «φοιτητές», αυτοαποκαλούμενοι πολλοί εξ αυτών, στο ΑΠΘ. Ετσι, χωρίς λόγο. Μόνο και μόνο για επίδειξη ισχύος και για το «πάνω χέρι, κάτω χέρι, τίνος είν’ το πιο μεγάλο». Πριν από δέκα μέρες […]

Διαβάζουμε την είδηση. Μας σοκάρει, μας εξαγριώνει, μας προβληματίζει, μας συγκινεί. Για πόσο; Οσο κρατάει ένας στεναγμός (είχε στοιχειώσει την εφηβεία μας το ομώνυμο βιβλίο της Αν Φιλίπ για τον εκλιπόντα Ζεράρ της, σε μετάφραση Στρατή Τσίρκα). Οσο να σκάσει η επόμενη είδηση που θα έχει περισσότερα επικοινωνιακά δυνατά χαρτιά. Μία όμορφη, έναν όμορφο, δυο […]

Ο Μάκης δεν μένει πια εδώ Δεκατεσσάρων ετών. Στη μεταιχμιακή ηλικία της πρωτοεφηβείας, την πιο ευαίσθητη και την πιο «οδυνηρή» στη ζωή μας, την ηλικία των μεγάλων θαυμάτων αλλά και των ακόμη μεγαλύτερων τραυμάτων. Που ξεχνάμε, συνήθως, τους σπαραγμούς της διότι τους παρασύρει η θριαμβική επέλαση της πρώτης νιότης που ακολουθεί. Δεκατεσσάρων ετών. Σαν τα […]

Στα σύνορα της φαντασίας Να θες ν’ αγιάσεις και να μη σε αφήνουν. Να λες «ασ’ τους κι αυτούς με κάτι να ασχοληθούν που προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα αντιπολιτευτικό ξίγκι» και να μη σου δίνουν άλλοθι στοιχειώδους μεγαλοψυχίας. Προσπαθώ από κάπου να πιαστώ – διότι είμαι και μεγαλόθυμος άνθρωπος -, να βρω μια αιτία […]

Λέξεις και «σκιάχτρα» Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα κατά της ομοφοβίας. Η 17η Μαΐου επιλέχθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών διότι αυτή την ημερομηνία, το 1990, η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ασθένεια. Και μόνο η αναφορά με κάνει να συνειδητοποιώ την απόσταση μεταξύ νόμων ή επίσημων αποφάσεων και πραγματικότητας. Συγγνώμη, […]

Κάθε χρόνο, γύρω στα μέσα Μαΐου, επικαιροποιείται ένας πολύ σίγουρος τρόπος για να δηλώσεις ότι εσύ είσαι από «άλλο υλικό», δεν έχεις σχέση με το «αγριεμένο πλήθος» και την τρε μπανάλ αισθητική του. Δηλώνεις περισπούδαστα, περίτρανα και μεγαλοφώνως (τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι οι, κατά φαντασία, ντουντούκες της εποχής μας) ότι εσύ δεν αντέχεις αυτό […]

Η διαφορά μεταξύ «αστείου» και «χωρατού» είναι αντίστοιχη με αυτήν μεταξύ κωμωδίας και μπαλαφάρας. Ή μεταξύ κωμικού ηθοποιού και μπουφόνου. Οταν βλέπεις τον πρώτο, γελάς με αυτά που λέει ή κάνει. Οταν βλέπεις τον δεύτερο, γελάς με τον ίδιο. Επαφίεται στο πνεύμα του θεατή τι από τα δύο προτιμά και, τελικά, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα (ή […]

Είναι, μάλλον, ο πιο κλασικός και διαχρονικός τύπος στην τοιχογραφία της νεότερης ελληνικής ηθογραφίας. Ισως μάλιστα, να περισσεύει το «νεότερης». Πρόκειται για ένα μοντέλο νοοτροπίας και συμπεριφοράς που, σε διάφορες παραλλαγές, υφίσταται από συστάσεως ελληνικού κράτους. Είναι αυτός που τα ξέρει όλα, που έχει δίκιο σε όλα, μια απάντηση για όλα και, κυρίως, δεν σηκώνει […]

Μεταξύ σοβαρού και αστείου Προχθές, όταν έμαθα για τον θάνατο του Κώστα Γκουσγκούνη (μου φαίνεται παράξενη η προσθήκη του βαφτιστικού ονόματός του, ο Γκουσγκούνης ήταν ο Γκουσγκούνης, έτσι σκέτο) έκανα μια σχετική ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφού τα αγόρια της δικής μου γενιάς ήταν εκείνα που, στην πρώτη νιότη τους, τον αποθέωσαν. Σχεδόν αμέσως […]

Εμεινε στην Ιστορία ως «Μάης του ’68». Πουθενά λέξεις όπως «κίνημα», «εξέγερση», «επανάσταση». Φτάνει αυτό το «Μάης» για να ορίσει την ελπίδα, την αλλαγή, την αναγέννηση, την «άνοιξη» με τη συμβολική έννοια. Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά, μάς έχει μείνει τίποτα από εκείνον τον Μάη που κορυφώθηκε σαν σήμερα, 10 του μήνα, με τη «Νύχτα των […]

Γυναίκες, ντίβες και είδωλα Οι γυναίκες συζητάμε για γυναίκες. Και μάλιστα, με έναν ιδιαίτερο τρόπο που δεν μπορούν να το κάνουν οι άνδρες. Τις τελευταίες μέρες, λοιπόν, μιλάμε με τις φίλες μου για γυναίκες. Για γυναίκες που υπήρξαν είδωλα της νιότης μας. Οπως η Μαντόνα τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Σε αυτήν δικαιώθηκε […]

Μικρός λαός και πολεμά… Το αυτοκίνητο ήταν σταματημένο – παρατημένο έμοιαζε – ανάμεσα στα ερείπια της βομβαρδισμένης ουκρανικής πόλης. Καινούργιο αμάξι, γερό και με το κλειδί στη μίζα. Δεν μπορεί, κάπου τριγύρω θα είναι ο ιδιοκτήτης. Ποιος αφήνει έτσι το αυτοκίνητό του σε τέτοιες συνθήκες όπου το οποιοδήποτε όχημα γίνεται μέσον διαφυγής από την κόλαση του πόλεμου, […]

Συν γυναιξί και τέκνοις Δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει ούτε καν αν το έχει πει κάποιος ή πρόκειται για κοινή διαπίστωση. Οταν η αντιπολίτευση ασχολείται με τους συγγενείς του αντιπάλου, μόνο και μόνο επειδή είναι συγγενείς του αντιπάλου, τότε σημαίνει ότι ο αντίπαλος τα πάει πολύ καλά. Και επειδή δεν μπορούν να του προσάψουν […]

Τώρα που έχει αρχίσει να κατακάθεται ο κουρνιαχτός από αυτές τις τόσο κρίσιμες γαλλικές εκλογές, το τελικό ποσοστό που πήρε η Λεπέν με προβληματίζει ακόμη περισσότερο από τότε που διαφαινόταν, έστω και αχνά, ο κίνδυνος να αναδειχθεί νικήτρια. Και τι μας λέει αυτό το ποσοστό; Οτι δύο στους τρεις Γάλλους – απ’ όπου κι αν προέρχονται […]

Αδειασε, σου λέει, η Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα, φράκαρε και φρίκαρε η περιφέρεια. Είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω και η ίδια σε μια περιοχή της Πελοποννήσου όπου έχω κάνει Πάσχα κι άλλες χρονιές – και μάλιστα τις προμνημονιακές εποχές της ευμάρειας – αλλά ποτέ δεν θυμάμαι στους δρόμους του χωριού τράφικ τύπου πλατείας Συντάγματος. […]

Ηθική, προκατάληψη και manspreading Η δεκαετία του 1960 και του 1970 ήταν τα χρόνια της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας μου. Μια εποχή μεταβατική από την «παλιά» στη «νέα» Ελλάδα, όπου άλλαζαν οι νόρμες για πολλά. Από την αισθητική έως την ηθική. Και, ίσως, η πρώτη συμπαρέσυρε τη δεύτερη – ή το αντίθετο. Οι αλλαγές ήταν […]