Η μεγαλοσύνη των μικρών

Κάποιες φορές, η αμηχανία απέναντι στο «τι να γράψω πάλι σήμερα;» με κάνει να ανατρέχω σε επετείους. Αποδεικνύονται, συχνά, μια καλή αφορμή για αναγωγές στα σημαντικά και τα ουσιαστικά, αυτά που «καταπίνει» η τρέχουσα ειδησεογραφία. Παρ’ όλα αυτά, η σημερινή ημέρα, 29 Απριλίου, θα μου ήταν αδιάφορη αν, στην παιδική και προεφηβική μου ηλικία, δύο βιβλία δεν με είχαν καθορίσει όσο, αργότερα, και τα έργα των μεγάλων κλασικών συγγραφέων. Το πρώτο ήταν «Οι περιπέτειες του μικρού Θωμά Εντισον», ένα «παραμύθι» για τα νεανικά χρόνια και τις πρώτες πατέντες του κορυφαίου σύγχρονου εφευρέτη. Ποιος ηλεκτρικός λαμπτήρας και ποιος φωνόγραφος; Η λαδόκολλα που ο Εντισον επινόησε όταν, ένα βράδυ, μια νεροποντή που τον βρήκε καθ’ οδόν έλιωσε το κουτί με τα γλυκά που πήγαινε στη φίλη του, μου φαινόταν το πιο συναρπαστικό επίτευγμά του. Το άλλο βιβλίο ήταν για τις μικροεφευρέσεις που άλλαξαν τον κόσμο. Θυμάμαι να βλέπω, με τις ώρες, έναν συνδετήρα και να αναρωτιέμαι πώς εκείνος ο τύπος σκέφτηκε να στριφογυρίσει ένα συρματάκι και, έτσι, να φτιάξει ένα από τα πλέον απαραίτητα «πραγματάκια» για τα απανταχού γραφεία και θρανία. Θα υπέθετε κάποιος ότι ένα παιδί που παθιάζεται με αυτά θα ακολουθούσε τις θετικές επιστήμες. Καμία σχέση. Εχω την εντύπωση ότι επέλεξα τη δουλειά που κάνω σήμερα διότι με γοήτευε η λοξή ματιά στο προφανές τοπίο. Η σημαντικότητα των ασήμαντων και η μεγαλοσύνη των μικρών.