Νόμος είναι το δίκιο του Θανάση

Είναι, μάλλον, ο πιο κλασικός και διαχρονικός τύπος στην τοιχογραφία της νεότερης ελληνικής ηθογραφίας. Ισως μάλιστα, να περισσεύει το «νεότερης». Πρόκειται για ένα μοντέλο νοοτροπίας και συμπεριφοράς που, σε διάφορες παραλλαγές, υφίσταται από συστάσεως ελληνικού κράτους. Είναι αυτός που τα ξέρει όλα, που έχει δίκιο σε όλα, μια απάντηση για όλα και, κυρίως, δεν σηκώνει και πολλά. Αυτός που θα καταπατήσει έστω και ένα μέτρο από το οικόπεδο του διπλανού μόνο και μόνο για τη χαρά της καταπάτησης, που θα παρκάρει μπροστά από το γκαράζ του γείτονα. Είναι ο τύπος που, την τελευταία Παρασκευή του Ιουλίου, την ώρα αναχώρησης των ακτοπλοϊκών και στον δρόμο που βγάζει στο λιμάνι του Πειραιά, θα πλύνει, με πολλές σαπουνάδες, το διπλοπαρκαρισμένο του αυτοκίνητο προκαλώντας κυκλοφοριακό έμφραγμα (το έχω δει να συμβαίνει). Που θα οδηγήσει στη ΛΕΑ και όταν του έρθει το πρόστιμο, θα το σκίσει επιδεικτικά. Που θεωρεί τον δημόσιο χώρο προσωπική του περιουσία. Που ουδέποτε θα τηρήσει «ουρά» ή σειρά προτεραιότητας. Που θέλει να καπνίσει ντε και καλά εκεί που απαγορεύεται. Διότι θεωρεί την παρανομία μαγκιά απλά και μόνο επειδή την κάνει ο ίδιος. Που θα κάνει τσαμπουκά σε υπηρεσίες, καταστήματα και ταβέρνες διότι, κατά τη γνώμη του, δεν εξυπηρετείται όπως του αρμόζει. Και που θα πλακωθεί στο ξύλο δι’ ασήμαντον αφορμή. Εξάλλου πιστεύει ότι είναι το κέντρο όχι μόνο του μικρόκοσμού του αλλά του κόσμου ολόκληρου. Ο οποίος συνωμοτεί εις βάρος του. Δηλαδή, ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται για να αυξηθεί η τιμή του ρεύματος και να πληρώσει αυτός, ειδικά αυτός, περισσότερα στη ΔΕΗ. Και αν δεν έχει καταφέρει όλα όσα ήθελε στη ζωή του, είναι επειδή του στήνουν παγίδες τα συμφέροντα. Αλλά κι έτσι, ο καλύτερος είναι. Αφού αυτός είναι πάντα ο σωστός άρα το δίκιο του είναι συμπαντικό. Διότι «νόμος είναι το δίκιο του Θανάση» (τυχαία η επιλογή του προσφιλούς μου ονόματος).