Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Το μπάχαλο και η δημοκρατία
Πριν από δεκαπέντε, περίπου, μέρες είχαμε τους τραμπουκισμούς, τους βανδαλισμούς, τα ρεσάλτα και το «δίκιο της βαριοπούλας» από «φοιτητές», αυτοαποκαλούμενοι πολλοί εξ αυτών, στο ΑΠΘ. Ετσι, χωρίς λόγο. Μόνο και μόνο για επίδειξη ισχύος και για το «πάνω χέρι, κάτω χέρι, τίνος είν' το πιο μεγάλο». Πριν από δέκα μέρες είχαμε την αυτοκτονία του 14χρονου Μάκη. Λέγεται ότι έφτασε ως εκεί λόγω του bullying που δεχόταν στο σχολείο. Ή μήπως ήταν το θύμα ενός challenge, από αυτά που κυκλοφορούν στα κινητά των εφήβων και τους προκαλούν να ξεπεράσουν τα όρια των αντοχών και της δύναμής τους όπως ισχυρίζονται κάποιοι στενοί φίλοι του; Και στις δύο περιπτώσεις, «ένοχος» είναι η υπεραξία μίας, κακώς εννοούμενης, δύναμης που μοιάζει να αποτελεί ένα είδος διαβατηρίου για «ελεύθερη πρόσβαση» στις κοινωνίες των νέων.
Την περασμένη εβδομάδα, ένας μαθητής Γυμνασίου πήγε στο σχολείο του φορώντας, από τη μέση και κάτω, μόνο το σώβρακό του αλλά ενδεδυμένος, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, με τον «μανδύα» του τσαμπουκά. Η υπεύθυνη καθηγήτρια του ζήτησε να την ακολουθήσει στο γραφείο, εκείνος την «έγραψε», εκείνη τον τράβηξε από την τσάντα και μετά από λίγο συνελήφθη ύστερα από καταγγελία της μαμάς του μαθητή για άσκηση σωματικής βίας σε βάρος του γιόκα της. Προχθές, ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας παρεκτράπηκε, για άλλη μια φορά, σε ένα μπάχαλο χουλιγκανισμού. Λίγους μόνο μήνες μετά τη δολοφονία του Αλκη στη Θεσσαλονίκη που τον μαχαίρωσαν εν ψυχρώ, μόνο και μόνο επειδή απάντησε στην ερώτηση «Τι ομάδα είσαι;». Και τότε λέγανε, λέγαμε, ότι αυτό θα είναι μια αρχή για να εξαλειφθεί η βία στα γήπεδα και στους πέριξ δρόμους και μπλα, μπλα, μπλα.
Ολα αυτά μέσα σε μόνο λίγες μέρες. Και μετά, αναλωνόμαστε σε συζητήσεις για το αν φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα, η ολιγωρία ή η αδιαφορία των καθηγητών, η αγωγή που παίρνουν τα παιδιά από τους γονείς τους. Γιατί βλέπουμε αυτήν την ταινία του μπάχαλου καρέ - καρέ. Ενώ υπάρχει μια νοοτροπία που διατρέχει την κοινωνία μας και επιβάλει το μπάχαλο και τον τσαμπουκά ως επαναστατικές αξίες. Και την επανάσταση, έτσι γενικώς, ως σκοπό ζωής.
Για να δούμε λίγο τους σημερινούς έφηβους, τους 14χρονους συμμαθητές τους Μάκη για παράδειγμα. Μπουσούλησαν στην αρχή της οικονομικής κρίσης. Δεν θυμούνται τον μαθητή που στη μαθητική παρέλαση το 2011 μούτζωσε τους επίσημους. Εχουν γαλουχηθεί όμως με τις «μούτζες» που μοίραζαν παντού οι γονείς τους, την περίοδο του «περήφανου αντιμνημονιακού αγώνα» και την τάχα λεβέντικη απείθεια του «Δεν πληρώνω». Και έχουν μάθει να ταυτίζουν τη διεκδίκηση της «αξιοπρέπειας» με το μπάχαλο. Οι κάπως μεγαλύτεροι έχουν ανάλογες μνήμες. Μπορεί και να τους έπαιρναν οι μεγαλύτεροι στις συγκεντρώσεις των Αγαναχτισμένων. Πάντως εγώ θυμάμαι παιδιά, στους ώμους των γονιών τους, να κρατάνε πλακάτ με κρεμάλες.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν για μεμονωμένους ενόχους. Ολοι και όλα σε ένα καζάνι βράζουν, μαζί με άλλα υλικά, ώστε να δέσει καλά η «σούπα» με τους μαμόθρεφτους μπαχαλάκηδες. Μόνο που το μπάχαλο, στο όνομα του οτιδήποτε κι αν γίνεται, πλήττει βαθύτατα τη δημοκρατία. Το λένε άλλωστε, δια της αντιστρόφου οδού, ο Μάο, ο Τσίπρας και η Αχτσιόγλου.
Για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου
Να αναφέρω κι εγώ ένα στιγμιότυπο με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, όχι τόσο… φαντασμαγορικό σχετικά με τα σημαντικά και τα σπουδαία του αλλά, θεωρώ, απολύτως χαρακτηριστικό του ανδρός. Πριν από αρκετά χρόνια βρεθήκαμε ένα βράδυ να συντρώμε σε πολυτελές αθηναϊκό εστιατόριο. Δίπλα του είχε ένα brief case. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, υπέθεσα ότι θα είναι από εκείνα που διατηρούν τα πούρα στη σωστή θερμοκρασία και υγρασία. Φαντάστηκα ότι αυτό του ταίριαζε. Οταν το άνοιξα διαπίστωσα ότι ήταν γεμάτο μανταρινάδες - μη φαντασθείτε, του περιπτέρου - που του άρεσαν να πίνει με το φαγητό του.
