Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Λέξεις και «σκιάχτρα»
Σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα κατά της ομοφοβίας. Η 17η Μαΐου επιλέχθηκε από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών διότι αυτή την ημερομηνία, το 1990, η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ασθένεια. Και μόνο η αναφορά με κάνει να συνειδητοποιώ την απόσταση μεταξύ νόμων ή επίσημων αποφάσεων και πραγματικότητας. Συγγνώμη, δεν ήξερα ότι, την απίθανη δεκαετία του 1980, τόσο πολλοί φίλοι μου ήταν... ασθενείς. Μεγαλωμένη (και γαλουχημένη) στη Σύρο, ένα νησί-λιμάνι με τα συνεπακόλουθα χαρακτηριστικά της κοινωνικής εξωστρέφειας, είχα από μικρή εξοικειωθεί με τις ιδιαιτερότητες της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Εντάξει, η ανοχή δεν εξασφαλίζει πάντα τις καλύτερες συνθήκες. Ούτε καν η ορατότητα. Κάπου εκεί ελλοχεύει και η γραφικοποίηση που «συσκευάζει» το θέμα, του βάζει και κορδελίτσα αλλά δεν το λύνει ούτε αποκαθιστά κάποιους. Πάντως η γιαγιά μου, όταν πλέον είχε προσβληθεί από άνοια, διαλαλούσε ότι κάθε οικογένεια πρέπει να έχει τον «τοιούτο» της.
Ναι, ξέρω. Δεν αποτελώ τυπική περίπτωση και ούτε κατά διάνοια αντιπροσωπεύω τον μέσο όρο. Θεωρώ ωστόσο ότι στην εποχή μας και παρά τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει ως προς την ορατότητα και τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, η ομοφοβία δεν έχει υποχωρήσει ανάλογα. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχει αυξηθεί ο βαθμός συσπείρωσης. Και νομίζω ότι μπορώ να διακρίνω την αιτία. Το απόλυτα δικαιολογημένο κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ έχει, σε κάποιες περιπτώσεις, εξάρσεις υπερβολής. Και ως προς την ουσία, αλλά κυρίως ως προς την εκφορά του λόγου. Καταλαβαίνω ότι άτομα που έχουν υποστεί για χρόνια ακύρωση, καταπίεση, αποκλεισμό και που ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζονται από επίσημους φορείς με προκατάληψη εύκολα εκτρέπονται σε εχθροπάθεια, ρητορική μίσους, ετεροπροσδιορισμό, μισαλλοδοξία. Κάτι όμως που, αυτόματα και μοιραία, δημιουργεί στρατόπεδα τα οποία «αλληλοενοχλούνται» - για να το πω κομψά. Κυρίως όμως έχει αναπτυχθεί από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας ένας διδακτισμός ο οποίος μοιάζει να είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που ταλαιπώρησε και βασάνισε τους ίδιους. Αυτό θα πεις, έτσι θα το πεις, αν το πεις αλλιώς δεν θα είσαι εντός των ορίων της πολιτικής ορθότητας. Γι' αυτό και η απάντηση από την κρατική τηλεόραση του Γιώργου Καπουτζίδη στο σχόλιο περί «κακιάς αδελφής» είχε μια άλλη διάσταση που την κάνει νευραλγικά ουσιαστική. Απάντησε χρησιμοποιώντας το λεξιλόγιο του «αντιπάλου». Και έτσι τον αφόπλισε.
Για τους ΛΟΑΤΚΙ η λέξη «αδελφή» είναι υποτιμητική, ζοφερή και απαγορευμένη. Φαντάζομαι πολλούς που στη θέση του Καπουτζίδη θα κατακεραύνωναν τον σχολιαστή αποκλειστικά και μόνο για τη χρήση της συγκεκριμένης λέξης. Ο Καπουτζίδης την έκανε γυριστή. «Αδελφή είμαι, αλλά όχι κακιά» απάντησε, κάνοντας, όπως είπε ο ίδιος αργότερα, «επανοικειοποίηση» της λέξης. Την ξαναέβαλε στο λεξιλόγιο, απενοχοποιημένη όμως αφού τη χρησιμοποίησε ο ίδιος για τον εαυτό του. Διότι καλές οι καινούργιες, «σωστές» και πολιτικά ορθές λέξεις αλλά τι κάνουν; Βγάζουν το πρόβλημα από τον «δρόμο», εκεί όπου υπάρχει δηλαδή, και το μεταφέρουν σε συνέδρια και ημερίδες όπου όλα είναι ρόδινα. Γι' αυτό δεν μου κάνει εντύπωση ότι μεταξύ αυτών που ξίνισαν με την απάντηση του Καπουτζίδη ήταν πολλά άτομα που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν δηλώσει την ομοφυλοφιλία τους.
Μια ιστορία με τον Σπύρο Μπιμπίλα
Η απάντηση του Καπουτζίδη μού θύμισε ένα περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Σπύρο Μπιμπίλα που συνέβη προ ετών και το μετέφερε σε εμένα αυτόπτης μάρτυρας. Ενώ ο ηθοποιός οδηγούσε το αυτοκίνητό του, έγινε ένα μικροεπεισόδιο από αυτά που συμβαίνουν συχνά στους δρόμους. Εξαλλος και έτοιμος να αρπαχτεί ο άλλος οδηγός τού φώναξε νομίζοντας ότι θα τον προσβάλει: «Είσαι αδελφή ρε». Και ο Μπιμπίλας του απάντησε: «Ε, και;». ...Αυτό ακριβώς εννοούσε ο παππούς μου όταν έλεγε πως αν εσύ ο ίδιος σβήσεις την τιμή σου, κανείς δεν μπορεί να σε υποτιμήσει.
