Ραγκούση Πέπη

Τα μεγαλύτερα δημοσιογραφικά βραβεία, τα αμερικανικά Πούλιτζερ, είναι μια καλή ευκαιρία να αναφερθούμε, για άλλη μια φορά, στα περί της δημοσιογραφίας σήμερα. Και ας αρχίσουμε από τη χώρα μας. Ο κλάδος μας χτυπήθηκε ανελέητα από την οικονομική κρίση. Δεκάδες έντυπα έκλεισαν, οι μισθοί μας, που ποτέ δεν ήταν δυσθεώρητοι, πετσοκόπηκαν και τα νέα παιδιά που […]

Πώς το έλεγε ο Βαγγέλης Γερμανός σε εκείνο το τραγούδι; «Από τα κρύσταλλα του νου ώς τα σκοτάδια απογειώθηκε και μπήκε σε τροχιά». Ετσι, με ποπ διάθεση, προτιμώ να δω τις εκτοξεύσεις της κυβέρνησης. Οχι αυτές με τα διαστημόπλοια του Νίκου Παππά. Τις άλλες, που απομακρύνουν τα μέλη και τους παραταξιακούς βαστάζους της από τούτη […]

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης μιλάει για την Τέχνη που δεν παράγει πια πνεύμα, αλλά και για τη δύναμη του Θουκυδίδη και των μεγάλων έργων. Οσο για την καθημερινότητα, λέει ότι έχουμε πιάσει πάτο...

ΠΡΟΣΩΠΑ

Η χθεσινή πορεία των ντελιβεράδων παρόλο που παρεμπόδισε την κυκλοφορία, ήταν από τις ελάχιστες που είχε την αμέριστη συμπαράσταση της πλειονότητας των πολιτών. Διότι όλοι ξέρουμε τις συνθήκες της δουλειάς τους, ίσως και να συντελούμε στη διατήρηση αυτού του εργασιακού Μεσαίωνα αλλά μας βολεύει να κλείνουμε τα μάτια. Εθισμένοι στο να παραγγέλνουμε φαγητό, παρασυρμένοι από […]

Φόβος. Οχι η ανησυχία του ανθρώπου που ζει στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης και η καθημερινότητα επηρεάζεται από δεκάδες παράγοντες, αλλά ο φόβος που ξεπηδάει όταν το βασικό ένστικτο της επιβίωσης μυρίζεται απειλή. Φόβος θανάτου. Αυτόν βιώνουν τα τελευταία χρόνια οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» κάτοικοι των Εξαρχείων. Τη στοιχειώδη ασφάλεια που είναι βασικό συστατικό της Δημοκρατίας […]

Οι περιπέτειες των Βρετανών με το Brexit μας δίδαξαν και μας βοήθησαν να συνειδητοποιήσουμε πολλά. Πρώτον τη δυστοπία ενός Grexit που, θυμίζω, ότι πριν από τέσσερα χρόνια κάποιοι κυμάτιζαν ως παντιέρα εθνικής αξιοπρέπειας. Πέραν τούτου, έπονται διάφορα που αναδεικνύουν την επανάληψη της Ιστορίας τουλάχιστον ως προς τα αντανακλαστικά της. Κάτι που επισημαίνει και ο αρθρογράφος […]

Τους πιο βαριεστημένους ανθρώπους, σε συνύπαρξη με τους πιο ενθουσιασμένους, τους έχω δει σε δεξιώσεις γάμου, πολιτικές συγκεντρώσεις και μουσεία. Είναι ένα «πρέπει» που έχουμε αφομοιώσει από την παιδική μας ηλικία, τις σχολικές ξεναγήσεις και τα πρώτα μας ταξίδια στο εξωτερικό. Που, κατά εποχές, έχει γίνει ένα είδος ψυχαναγκασμού. Η πρώτη που τον ξεπέρασε ήταν […]

Στην ταινία «My big fat greek wedding» το φετίχ του μπαμπά Γκας Πορτοκάλος ήταν το Windex. Ενα αμερικανικό απορρυπαντικό σε ψεκαστήρα που έμοιαζε να το κουβαλά συνέχεια μαζί του και το θεωρούσε εξολοθρευτή και διορθωτή των πάντων. Καθάριζε, φρεσκάριζε, επισκεύαζε, αρωμάτιζε, στερέωνε τα μαλλιά και θεράπευε τα σπυράκια. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Ο Πορτοκάλος χρησιμοποιούσε το […]

Εχω προλάβει την εποχή του ενιαίου Γυμνασίου, τότε που, μετά την τρίτη τάξη, χωριζόμαστε σε Κλασικό και Πρακτικό ανάλογα με τις σπουδές που επρόκειτο να ακολουθήσουμε. Τα «κουτάκια» ήταν απολύτως καθορισμένα. Οι των «θετικών» επιστημών – λες και οι υπόλοιπες ήταν αρνητικές – αυτοί που θα ακολουθούσαν «εργαστηριακή κατεύθυνση» όπως, ατύπως, λέγαμε τότε εννοώντας αυτούς που θα […]

Οι μνήμες είναι ακόμη πολύ πρόσφατες. Και καίνε. Σε μία χώρα που μέσα σε έντεκα χρόνια ξέσπασαν δύο από τις πυρκαγιές με τα περισσότερα θύματα στην Ευρώπη (το 2007 στην Ηλεία και πέρυσι στο Μάτι) όταν διαβάζεις, στο χθεσινό ρεπορτάζ της Κατερίνας Ροββά, ότι το Canadair που απογειώθηκε από την Ελευσίνα δεν έφθασε ποτέ, για […]

Ενας νέος δήμαρχος στην Κωνσταντινούπολη, την πόλη που αποτελούσε το στοίχημα για το κόμμα του Ερντογάν στις δημοτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Και που, όπως λέγεται, δεν θα αφήσει από εδώ και πέρα τον σουλτάνο να κοιμάται ήσυχος. Ενας νέος δήμαρχος ποντιακής καταγωγής που γεννήθηκε στην Τραπεζούντα, έχει φίλους στα Γιαννιτσά και χορεύει πυρρίχιο. Οχι, […]

Ο «πλούσιος» Βορράς και η «πλούσια» Δύση ανησυχούν γι’ αυτούς που έρχονται. Ο «φτωχός» Νότος και η «φτωχή» Ανατολή γι’ αυτούς που φεύγουν. Είναι στα όρια του στερεοτυπικού. Ετσι γινόταν πάντα. Στους ανθρώπους, στις κοινωνίες, στις γειτονιές, στις οικογένειες. Οι μεν φοβούνται τον «εισβολέα» που θα διαταράξει το καλώς έχειν τους, που θα αυξήσει τον […]

Ο ανθρωπότυπος «Μανώλης Πετσίτης» είναι αρχετυπικός, κυκλοφορεί ανάμεσά μας από τότε που άρχισαν να καταγράφονται τα κοινωνικά φαινόμενα. Τον συναντάμε δε – με τονισμένες, κατά περίσταση, τις κωμικές ή δραματικές εκφάνσεις του – από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη μέχρι τη μαντάμ Σουσού του Ψαθά. Και από τα έργα του Μολιέρου μέχρι τον Ρόμπερτ ντε Νίρο στα «Analyze […]

Η επιτυχία είναι συγκολλητική ουσία μεταξύ αυτών που τη μοιράζονται. Σαν Uhu για γερό κράτημα που έλεγε και η παλιά διαφήμιση. Ιδιαίτερα μάλιστα αν δεν είναι καρπός ικανοτήτων αλλά εύνοια τύχης. Και επειδή η τύχη στα πρότζεκτ της ζωής δεν είναι σαν τη ζαριά στο τάβλι, ας πούμε, για την οικονομία των λέξεων, αποτέλεσμα συγκυριών. […]

Οταν πρωτοδιάβασα για την 90χρονη γιαγιά που συνελήφθη από την Αστυνομία επειδή πουλούσε παράνομα (;) τερλίκια, κρατήθηκε επί ώρες στο τμήμα, ταλαιπωρήθηκε, «τραμπουκίστηκε» από τους αστυνομικούς καθώς της έπαιρναν αποτυπώματα, ήρθε στο μυαλό μου, από τα νεανικά μου αναγνώσματα, ο Λούσιας. Ο ήρωας στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Χουλιαρά, ένα παιδί διανοητικά καθυστερημένο που μεγάλωνε […]

Μνήμες αχνές από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Η Δέσποινα Παπαδοπούλου με ένα καπέλο στο κεφάλι που μοιάζει με «δοχείο νυκτός». Λιμουζίνες όπου μπαινόβγαιναν υπουργοποιημένοι καραβανάδες. Ο Ζωιτάκης «αντιβασιλεύς». Και φήμες ότι οι κύριες των, τότε, υπουργών βάζουν κρυφά στις τσάντες τους ασημένια μαχαιροπήρουνα από τις επίσημες δεξιώσεις. Μαζί, τεχνικολόρ σκηνές από ελληνικές ταινίες […]

Από τη μια δεν μου έκανε εντύπωση το ότι το Λύκειο των Ελληνίδων Σύρου ανέλαβε αυτήν την πρωτοβουλία ώστε να μην παρελάσει και εφέτος μόνος του ο μοναδικός μαθητής στους Αρκιούς. Από την άλλη, είναι αμήχανο να αναφέρεσαι στην πατρίδα σου και μάλιστα για πράγματα που θεωρείς αυτονόητα. Πως όταν, δηλαδή, κάποιος «παλεύει» μόνος του, […]

Η οικονομική κρίση, το δημογραφικό πρόβλημα και όλα σχεδόν όσα ταλανίζουν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αποτυπώνονται στη μελέτη του ΙΟΒΕ για την Παιδεία. Αλλά και παθογένειες που σέρνονται για χρόνια στη χώρα μας, που την κρατάνε μακριά από την εικόνα ενός σύγχρονου κράτους και που η «αριστερή» κυβέρνηση ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν φρόντισε […]

Τι νόημα έχει μια παράσταση στις φυλακές στην οποία μάλιστα τους ρόλους ερμηνεύουν κρατούμενοι; Σίγουρα κάτι παραπάνω από μία πρωτοβουλία για την ψυχαγωγία των φυλακισμένων, που μόνο θεωρητικά μπορούμε να τα προσεγγίσουμε εμείς οι «απέξω». Το γεγονός και μόνο ότι υπάρχει Θεατρική Ομάδα του Καταστήματος Κρατουμένων Κορυδαλλού ή το ότι οι εκτοπισμένοι στον Αη Στράτη […]

Ενα σκίτσο από το παλιό αναγνωστικό της Α’ Δημοτικού, εκείνο με τη «Λόλα, να ένα μήλο», πυροδοτεί τη νοσταλγία. Τουλάχιστον σε εμάς που το ξεφυλλίσαμε στα θρανία μας. Και ειδικά όταν ξεπροβάλλει μέσα στον φωτογραφικό αχταρμά του Διαδικτύου. Ετσι ξεπρόβαλε και στην οθόνη μου το σκίτσο με την οικογένεια (Λόλα, Αννα, Μίμης, μπαμπάς, μαμά, γιαγιά) […]

Δεν είναι η πρώτη φορά και ούτε βέβαια θα είναι η τελευταία που μία ομάδα ανθρώπων, εμφορούμενη από θρησκευτική, κοινωνική, τοπικιστική ή όποιου άλλου είδους αγανάκτηση, διακόπτει μια θεατρική παράσταση ή παρεμβαίνει σε ένα καλλιτεχνικό δρώμενο. Στο προχθεσινό μάλιστα επεισόδιο στο ΚΘΒΕ η κατάσταση δεν ξέφυγε εντελώς, όπως για παράδειγμα πριν από λίγα χρόνια στο […]

Μετά την αθώωσή της ανέκτησε το όνομά της. Δεν είναι πλέον «το 19χρονο μοντέλο που συνελήφθη στο Χονγκ Κονγκ». Είναι η Ειρήνη Μελισσαροπούλου από τη Μυτιλήνη που θα μπορούσε να είναι το παιδί όλων μας. «Οχι, δικό μου παιδί δεν θα μπορούσε να είναι. Εγώ θα μεγάλωνα το παιδί μου με αρχές» είναι σαν να […]

Τι είναι αυτό που συντονίζει τη συγκίνηση και το ενδιαφέρον μας όταν συμβαίνει μια αεροπορική τραγωδία; Τι είδους αυτοματισμός μάς καθηλώνει στο άκουσμα ενός τέτοιου δυστυχήματος ακόμη και αν έχει συμβεί στην άλλη άκρη του πλανήτη; Με έχει απασχολήσει επανειλημμένα αυτό το θέμα ίσως και λόγω της νοσηρής – όπως τη χαρακτηρίζουν οι φίλοι μου – εμμονής […]

Παραφράζοντας το εφηβικό μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά («Μετά είκοσι έτη») δεν μπορεί κάποιος να μην αναγνωρίσει ότι ο Τιμ Μπέρνερς μας επιφύλασσε το πιο συναρπαστικό «παραμύθι» των τελευταίων αιώνων. Τόσο εκτός των μέχρι τότε δεδομένων ώστε, στην αρχή, να μοιάζει γοητευτικά φανταστικό. Και τόσο σαρωτικό, στη συνέχεια, ώστε να είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να διαχειριστούμε την […]