Το δένδρο που καίει το δάσος

Οι μνήμες είναι ακόμη πολύ πρόσφατες. Και καίνε. Σε μία χώρα που μέσα σε έντεκα χρόνια ξέσπασαν δύο από τις πυρκαγιές με τα περισσότερα θύματα στην Ευρώπη (το 2007 στην Ηλεία και πέρυσι στο Μάτι) όταν διαβάζεις, στο χθεσινό ρεπορτάζ της Κατερίνας Ροββά, ότι το Canadair που απογειώθηκε από την Ελευσίνα δεν έφθασε ποτέ, για (γνωστούς) «άγνωστους» λόγους, στο δάσος της Στροφυλιάς, σε ζώνουν τα φίδια. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή; Να καούν ακόμη περισσότεροι; Να καταστραφούν και άλλες περιουσίες ανθρώπων που πάλεψαν μια ζωή για να σηκώσουν δυο τοίχους και μια στέγη; Στα πόσα θύματα χτυπάει το καμπανάκι για την επιτακτική ανάγκη ενός συστήματος πυροπροστασίας επαρκώς εξοπλισμένου που θα είναι σε άμεση ετοιμότητα; Ναι, ξέρω, έχουμε κρίση. Αυτό όμως θα έπρεπε να τεθεί ως προτεραιότητα. Διότι, απ΄ό,τι διάβασα στο ρεπορτάζ, ούτε πόσα αεροσκάφη θα διατεθούν από την Πολεμική Αεροπορία ούτε τι τύπου ελικόπτερα θα μισθώσει η Πυροσβεστική για το 2019 έχει αποφασισθεί. Εν τω μεταξύ έχουμε ήδη Απρίλιο και μέχρι προχθές φυσούσε ένας αέρας που σε έπαιρνε και σε σήκωνε και θα μπορούσε σε λίγα λεπτά να κάνει τη σπίθα πυρκαγιά. Οι φωτιές δεν δίνουν ραντεβού βάσει ημερολογίου, μετά την επίσημη έναρξη της αντιπυρικής περιόδου.

Ωστόσο, από τις σχετικές αναφορές, προκύπτει ένα ακόμη θέμα. Δεν είναι η πρώτη φορά, λένε, που έχει ξεκινήσει μια φωτιά από το ίδιο ακριβώς σημείο. Πολλές οι υπόνοιες, αλλά ας μείνουμε στον προβληματισμό που φτάνει για να αναρωτηθούμε κατά πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει τι σημαίνει, στην προκειμένη περίπτωση, οικοσύστημα. Οτι η λιμνοθάλασσα, το έλος, οι λίμνες, η σπάνια χλωρίδα και πανίδα που υπάρχουν στο δάσος της Στροφυλιάς είναι εθνικός μας πλούτος. Οχι μόνο λόγω τουρισμού αλλά, κυρίως, διότι ό,τι δημιουργείται από τη φύση δεν είναι τυχαίο, εξυπηρετεί συγκεκριμένες και απαραίτητες οικολογικές ισορροπίες. Και όταν το καταστρέφουμε, η φύση έχει τον τρόπο της να μας εκδικηθεί.