Τα άλλα μουσεία

Τους πιο βαριεστημένους ανθρώπους, σε συνύπαρξη με τους πιο ενθουσιασμένους, τους έχω δει σε δεξιώσεις γάμου, πολιτικές συγκεντρώσεις και μουσεία. Είναι ένα «πρέπει» που έχουμε αφομοιώσει από την παιδική μας ηλικία, τις σχολικές ξεναγήσεις και τα πρώτα μας ταξίδια στο εξωτερικό. Που, κατά εποχές, έχει γίνει ένα είδος ψυχαναγκασμού. Η πρώτη που τον ξεπέρασε ήταν η φίλη σε ένα ταξίδι γυναικοπαρέας στο Παρίσι, που ενώ προσπαθούσαμε να χωρέσουμε και μία επίσκεψη – με αφορμή κάποια έκθεση – στο Λούβρο, μας είπε: «Τι τρέχετε; Σε μια εβδομάδα τα εννέα από τα δέκα που θα δείτε θα τα έχετε ξεχάσει». Αυτός που δεν τον ξεπέρασε ήταν ο φίλος που πριν από λίγες μέρες μου ομολόγησε συντετριμμένος (σαν να μου έλεγε ότι έχει σκοτώσει τους γονείς του και τους έχει θάψει στον κήπο του) ότι δεν έχει πάει στο Μουσείο της Ακρόπολης. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η αγάπη για την Τέχνη και τα ενθυμήματα του παρελθόντος δεν επιβάλλεται με το ζόρι. Δεν είναι γνώση, είναι συναίσθημα.