Φασουλής Σταμάτης

Συνεχίζοντας την πορεία σ’ αυτόν τον στενό χώρο που δημιουργεί ο χρόνος ανάμεσα στις δύο εκλογές, με λεκτικά πυρηνικά όπλα μικρής αλλά δυσώδους εμβέλειας, προσπαθώ να κρατήσω όσο πιο ήρεμο βηματισμό μπορώ. Δύσκολος δρόμος. Είναι φορές βέβαια που μπερδεύεται το βήμα, η ανάσα κονταίνει οι παλμοί ανεβαίνουν αλλά πού θα πάει, κάποτε θα τελειώσει κι […]

Εψαχνα σαν τρελός να βρω μια αναφορά μια υπόσχεση μια λέξη για τον «Πολιτισμό» στις προεκλογικές υποσχέσεις πλάνα και αναφορές, και επιτέλους το βρήκα. Διά στόματος Πολάκη που ξαφνικά βγήκε απ’ το μούσκιο που τον είχανε μέχρι να σιτέψει, και τι απεφάνθη απευθυνόμενος στον Διονύση Σαββόπουλο; Το εξής. «Αντε χάσου θεραπαινίδα του Μητσοτακαίικου!! ΤΟΛΜΑΣ και […]

Αυτή η ζωοπανήγυρις που άρχισε ως προεκλογική εκστρατεία πολύ φοβάμαι δεν θα έχει καλό τέλος. Εδώ θα είμαστε (ελπίζω) και να το θυμηθείτε. Προβλέπω μ’ αυτή την απλή, έως απλούστατη, αναλογική θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα. Αν ξεμπερδευτούμε ποτέ. Μήπως αρχίσουμε να ψηφίζουμε αενάως. Κάθε δυο τρεις μήνες πίσω από το παραβάν με την ψήφο ανά […]

Πού να τόξερε η Πάολα όταν τραγούδησε το τραγούδι του Θεοφάνους (αυτή μια επιτυχία ήθελε να κάνει) ότι ο «Θυμός» θάρθει καιρός να γίνει φλάμπουρο και μπαϊράκι, σημαία και σημείο αναφοράς όλων σχεδόν των Ελλήνων. Η Πάολα απλώς μπήκε στο στούντιο σαν την καλή χαρά και τραγούδησε, εξαιρετικά μπορώ να πω. «Δεν είναι τρέλα ούτε […]

Η 25η Μαρτίου στις αρχές του ταραχώδους βίου μου ήταν συνυφασμένη με την παρέλαση, τον μπακαλιάρο (υγράλατος πάντα), τον Ευαγγελισμό, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τη σκορδαλιά. Α! Και με τα πρώτα παγωτά, για να το δροσίσουμε και λίγο το θέμα. Αργότερα έμαθα ότι ο μπακαλιάρος δεν ήταν το αγαπημένο φαγητό του Κολοκοτρώνη, ούτε η […]

Εψαχνα για κάτι κι όπως πάντα βρήκα κάτι άλλο που νόμιζα πως το ‘χα χάσει. Μια έκδοση του ’63 με τα ποιήματα του Σεφέρη. Θα ‘μουν δεκατριών; Δεκατεσσάρων; Κι όμως είχα σημειώσεις στο περιθώριο, υπογραμμίσεις, σχόλια, μεγάλο θράσος και τουπέ το μειράκιον που υπήρξα τότε. Ανάμεσα σε τόσα άλλα στάθηκα σε δυο στίχους που δεν […]

Ηταν ωραίο εκείνο το απόγευμα του φθινοπώρου, σ’ ένα διάλειμμα της σχολής. Πήγαμε μαζί με την Αννα, δίπλα, στη Μενάνδρου ήταν η σχολή τότε, στο καφενείο του Μήτσου, μια στοά μικρή κάτω από τη σκηνή του Εθνικού. Η Αννα περίμενε έναν φίλο της από τη Σχολή Σταυράκου κι όπως χαζεύαμε τον κόσμο, τον ήλιο που […]

Είναι στιγμές, σπάνιες ευτυχώς, αλλά τόσο έντονες που σε στιγματίζουν μια ζωή. Είμαι, και δεν είμαι ο μόνος, που οι λέξεις ανήμπορες να καταγραφούν αντιστέκονται σαν ζωντανές που όσο κι αν χτυπάει ο πόνος τα πλήκτρα, η οθόνη παραμένει λευκή και άγραφη, σαν το άφατο του εγκλήματος. Γιατί πρόκειται για έγκλημα. Εγκλημα με πολλούς ενόχους. […]

Στα χρόνια τα νεανικά ένα βράδυ στην Επίδαυρο, έπειτα από πρόβα στο θέατρο κι αφού φάγαμε στου Λεωνίδα, μείναμε μερικά παιδιά γύρω από τον Μινωτή που τρελαινότανε για ξενύχτι και κουβέντα και τον ακούγαμε άφωνοι σχεδόν να αφηγείται τα του θεάτρου και της σκηνής. Ηταν φοβερός αφηγητής. Ωρες να κάθεσαι να ρουφάς τα λόγια του […]

Θα προσπαθήσω να κρατήσω την οργή και την αηδία μου και θα μιλήσω ήρεμα. Δεν ξέρω αν τα καταφέρω. Θα δείξει, γιατί η εικόνα του Εθνικού Θεάτρου περιτριγυρισμένου από δυνάμεις της Αστυνομίας (είδες, το ξέχασα το Ελληνικής) είναι κάτι που με ξεπερνάει. Ποιος εγκέφαλος διανοήθηκε να στείλει αστυνομικούς οπλισμένους με καπνογόνα να καταστείλουν τι; Μια […]

Κομμάτι ζόρικη η εβδομάς. Για ενημέρωση δεν συζητάμε. Δυο ειδήσεις όλες κι όλες μάς απασχολούν και κρατάνε τα πρωτεία και το μονοπώλιο. Οι πλημμύρες και η πρόταση δυσπιστίας. Οπου και να πέσει το μάτι σου σε πισί, λάπτοπ, κινητό ή έντυπο θα δεις λάσπες ή Βουλή. Πολλές φορές δε, η λάσπη φεύγει απ’ το χωράφι […]

Τα είχα σχεδιάσει όλα μια χαρά. Περίμενα πώς και πώς. Ο θαυμασμός μου για τον Βερμέερ (εντάξει, Αννυ μου, Βερμίερ, δεν θα το κάνουμε θέμα τώρα), τον μεγάλο ζωγράφο, άρχισε χωρίς να δω κανένα του έργο. Η γνωριμία έγινε μέσω Προυστ. Διαβάζοντας την «Αναζήτηση του χαμένου χρόνου» και την περιγραφή για τον πίνακα ενός ζωγράφου […]

Εμείς τα φέικ νιους δεν τα ξέραμε. Στην εποχή μου το ψεύτικο, το κίβδηλο, το κάλπικο, το λέγαμε για ανεξήγητους λόγους. Μούσι. Ετσι ακριβώς. Στο σχολείο θυμάμαι ούτε καν το λέγαμε, κάναμε απλώς μια ειδική χειρονομία. Βάζαμε το κέντρο της παλάμης στο πιγούνι κι απλώναμε τα τέσσερα δάχτυλα στο ένα μάγουλο, τον αντίχειρα στο άλλο […]

Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους, κι είναι πολλοί, που διατείνονται ότι τις γιορτές των Χριστουγέννων παθαίνουν μια κατάθλιψη, ένα πλάκωμα, ένα κάτι, πολύ στενάχωρο που τους κάνει να κλείνονται στον εαυτό τους και ν’ αρχίζουν το μοιρολόι. Μερικοί λένε ότι τους χαλάει που η κοινωνία είναι σαν να τους αναγκάζει να γιορτάσουν ντε και καλά […]

Λοιπόν ελάτε τώρα να τα ξεμπερδέψουμε γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Αλλά καθόλου καλά. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Τα βρυξελλιώτικα. Πιάσανε στα πράσα την κ. Καϊλή ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μαζί με τον σύντροφό της και μερικούς άλλους με κάτι εκατομμύρια που τα βγάζανε τσάρκα σε σακούλες και βαλίτσες. Ωραία; Ωραία. Καθόλου ωραία. Πρώτο […]

Αυτό το άρωμα εκλογών που κυκλοφορεί σε κακοχυμένο μπουκάλι εδώ και καιρό δεν έχει καθόλου, μα καθόλου, ωραία μυρωδιά. Σαν να ξίνισε κάπως. Για την ανακύκλωση και γρήγορα. Μας έπνιξε η αποφορά. Ξαμολήθηκε ο κάθε πολιτευτάκιας «στα όρη στ’ άγρια βουνά, απάνω σου προδότη» που λέει κι ο Περεσιάδης στην Γκόλφω του. Ο λόγος τους […]

Υπάρχουν λογιών, λογιών αποκαλύψεις. Η «Αποκάλυψη του Ιωάννη» η «Αποκάλυψη» του Κόπολα, Κοπόλα, όπως θες πες το, την οποία ειρήσθω εν παρόδω, κάποιος φίλος που δεν είχε και πολύ αγαθή σχέση με την αγγλικήν διάβαζε το «Apocalypse Now» με θεσσαλική προφορά «Αποκάλυψη Ναού». Καμία όμως απ’ αυτές τις δεν μπορεί να συγκριθεί με τις τοιούτες […]

Περίμεναν να τελειώσει αυτό το καινούργιο φρούτο, το και Halloween αποκαλούμενο, για να βγάλουνε τη κολοκύθα απ’ τη βιτρίνα και να στολίσουνε τον κουραμπιέ. Ετσι νομίζουν ότι ζούμε. Ετσι μας το σερβίρουνε. Αλλη σκασίλα δεν είχαμε με το που μπήκε ο Νοέμβρης να βγάλουμε τη μάσκα-νεκροκεφαλή για να φαρμακώσουμε το μελομακάρονο. Εδώ καίγεται ο πόνος […]

Απόγευμα Πέμπτης και στην οθόνη πάλι το πλάνο έξω απ’ την πρωθυπουργική κατοικία στην Downing Street. Η νεόκοπη κάτοικος και μόλις ολίγων ημερών πρωθυπουργός κυρία Λιζ Τρας προβαίνει σε δηλώσεις. Οχι δεν αναφέρεται στα μελλοντικά της σχέδια, οικονομικά ή άλλα, απλώς δηλώνει ευθαρσώς την παραίτησή της. Μα ακόμα δεν ορκίστηκε, παραιτείται; Τζάμπα η μετακόμιση, αν […]

Δεν έχω κάτι να προτείνω. Μόνο ερωτηματικά έχω και μια αγκαλιά απορίες. Θαυμάζω ειλικρινά όλα αυτά που έχει κατακτήσει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα τα τελευταία χρόνια που εμείς δεν μπορέσαμε στον καιρό μας να τα καταφέρουμε ούτε σαν άτομα ούτε σαν ομάδες, το «συλλογικότητες» ήταν βλέπεις μια λέξη άγνωστη τότε. Ομως αυτό που συμβαίνει με την […]

Φέρνει μελαγχολία η βόλτα στην Αθήνα ετούτο το φθινόπωρο. Βλέπω μία μία της μουριές που στόλιζαν και χάριζαν τον ίσκιο τους την πόλη να σβήνουν. Κάποια αρρώστια, λέει, ένα μικρό έντομο, τρώει κάθε μέρα κι από λίγο τη σάρκα τους σαν το σαράκι. Στην αρχή βλέποντας να μαραίνουν τα φύλλα τους νόμισα θα ‘ναι κάτι […]

Αυτή η φωτογραφία με την κυρία Μελόνι να προτάσσει στη θέση του στήθους της δυο ολοστρόγγυλα πεπόνια, πέρα από φρικιαστικά κακόγουστη, δείχνει ολοκάθαρα και τον ξεπεσμό της, και τα μέσα που μετέρχεται για να επιβληθεί και να υπάρξει στους σύγχρονους καιρούς η διεθνής πολιτική σκηνή (καλά, για τα δικά μας άλλη φορά, έχουμε καιρό μέχρι […]

Μέσα στον εφιάλτη των τελευταίων ημερών, με τις απειλές για τη χρήση πυρηνικών, τις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών να περιφέρονται στον ΟΗΕ απ’ τον Ερντογάν, την επιστράτευση στη Ρωσία, την ωμή Δεξιά και τον φασισμό να ξεπηδάει σαν φίδι απ’ τ’ αβγό σε Ιταλία και Σουηδία, ήρθε μια τόση δα φωτογραφία να τα σαρώσει όλα, […]

Ασυνάρτητοι καιροί και κακοφορμισμένοι. Είναι κι αυτό το καλοκαίρι που δεν λέει να πατήσει φρένο. Το σανίδωσε το γκάζι. Σε πείσμα της ζέστης άρχισαν κι οι πρώτες πρωινές εκπομπές του χειμώνα. Το στήσανε νωρίς νωρίς το στρατοδικείο. Με συνοπτικές διαδικασίες βγάζουν αποφάσεις και απαιτούν άμεση εκτέλεση. Οχι ότι τις βλέπω, αλλά έχω και τον φίλο […]

Πήρα τη φίλη μου τη Βασούλα τηλέφωνο, μένει χρόνια στο Λονδίνο, πέρυσι μάλιστα πήρε και την αγγλική υπηκοότητα και ησύχασε, και μεταξύ αστείου και σοβαρού τής είπα, πώς πας; Πενθείς; Πενθείς; Ασ’ τα, Σταμάτη μου, έχω πλαντάξει στο κλάμα. Ομολογώ ότι μια αμηχανία την ένιωσα, αλλά προσπάθησα να κάνω τον ευγενικό και τη ρώτησα τον […]