Από μια ανέμελη βόλτα στα σόσιαλ διαπίστωσα μετά μεγάλης απογοήτευσης ότι όλοι για τα ίδια θέματα γράφουμε. Είναι μεγάλη θλίψη. Ενα κείμενο που να ξεφεύγει κάπως από τα τρέχοντα, ή μάλλον να βλέπει τα τρέχοντα από μια πιο λοξή και αποκαλυπτική ματιά δεν βρήκα. Και ο παρών και γράφων δυστυχώς δεν εξαιρείται.

Είναι δίσεχτοι οι καιροί. Είναι και που βράζουμε απαξάπαντες στο ίδιο το ζουμί, ας ελπίσουμε από τη Δευτέρα να ξαναβρούμε το βηματισμό της κανονικότητας (αφού την σιχαίνομαι αυτή τη λέξη, γιατί τη γράφω; Γιατί με πήρε κι εμένα από κάτω η μπάλα και η τοξικότητα που όλα αυτά τα χρόνια έμπαινε από παντού στο σπίτι, να γιατί).

Ακουσα μερικούς να μιλάνε για «αποτσοχλανοποίηση» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Χλωμό το βλέπω. Μην κοιτάς που κάνουν όλοι τους μετά τη σφαλιάρα της 21ης Μαΐου τον ψόφιο κοριό.

Μετά τις εκλογές τους βλέπω ξανά ν’ αρχίζουνε το ίδιο βιολί. Ισως πάλι κάνω και λάθος, ξέρω και γω; Αλλά ξέρουνε και άλλον τρόπο; Αμφιβάλλω.

Εκείνο όμως που με τρομάζει πιο πολύ, εκείνο που έρχεται τη νύχτα και τρυπώνει σαν εφιάλτης στον ύπνο μου είναι ότι η κ. Κωνσταντοπούλου με την καρδούλα ανά χείρας αιμάσσουσα θ’ αρχίζει, με το δικαίωμα που της δίνει η αλησμόνητη θητεία της ως πρώην πρόεδρος της Βουλής να μιλάει όποτε θέλει και όσο θέλει. Κι έχει μια γλώσσα παπούτσι. Το φαντάζεστε; Δεν πρόκειται να σταυρώσει άλλος βουλευτής λέξη. Θα τους πάει καρότσι μέχρι τελικής πτώσεως.

Και πάντα με την «Αγάπη». Ολα για την αγάπη. Διότι

«Η αγάπη όλα τα υπομένει,

η αγάπη όλα τα ελπίζει

δίνει ζωή στην οικουμένη

κι η γη γυρίζει

κι η γη γυρίζει»

Εμένα πάλι γυρίζει το μάτι μου.

Και να ‘τανε μόνο αυτή η κυρία, είναι κι άλλα, πολλά. Κάτι παραθρησκευτικοί, κάτι με το μίσος στο μάτι και το θυμιατήρι στα δάχτυλα. Πώς το λέει ο Ευριπίδης; «Από παντού χτυπάει το κακό».

Μέσα σ’ αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα, στην εκλογική παραφροσύνη και το γενικό χαμό μια αχτίδα ήλιου αυτή την εβδομάδα. Επιτέλους μετά από 8 ολόκληρα χρόνια αθωώθηκε πανηγυρικά ο πρώην διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών Γιώργος Λούκος. Σκέψου με αφορμή ενός άρθρου της «Εφημερίδας των Συντακτών» και με πρωτοβουλία του τότε υπουργού και υφυπουργού της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κυρίων κυρίων Μπαλτά και Ξυδάκη αναγκάστηκε σε παραίτηση και μάλιστα με την κατηγορία υπεξαίρεσης εκατομμυρίων. Ο Γιώργος Λούκος μάλιστα. Ο άνθρωπος που ξαναγέννησε το Φεστιβάλ. Που άλλαξε από τα θεμέλια τον θεσμό, παραμερίζοντας μεσάζοντες, παραγοντίσκους κι έναν ολόκληρο κόσμο που πούλαγε αέρα και το βάφτιζε τέχνη. Κι όχι μόνο αυτό. Οι ίδιοι άνθρωποι που τον έσυραν στα δικαστήρια με το στίγμα του καταχραστή να ζει για χρόνια, τώρα αναφωνούν.

– «Επιτέλους δικαιώθηκε ο άνθρωπος». Οι δήμιοι έγιναν χειροκροτητές του.

Αλλά αυτές είναι πολιτικές τους, αυτοί είναι οι τρόποι τους. Ετσι σκέφτονται έτσι ενεργούν, έτσι ζουν. αυτή είναι η ζωή τους. Κι όπως λέει κι ο ποιητής…

«Δεύτερη ζωή δεν έχει».

Καλή ψήφο. Χαιρετώ.