Ραγκούση Πέπη

Και με το μίσος περνά ο καιρός Η φράση στον τίτλο είναι οι πρώτες λέξεις του βιβλίου του Μάνου Ελευθερίου «Η γυναίκα που πέθανε δύο φορές». Ενα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την Ελένη Παπαδάκη και τη δολοφονία της τον Δεκέμβριο του 1944. Δολοφονία που υποκινήθηκε από το ΣΕΗ εκείνης της εποχής με «εκτελεστή» το ΚΚΕ (το […]

Ας μιλήσουμε λοιπόν για ρούχα αφού, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έχουν τόσο απασχολήσει την επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες. Σαγιονάρες, βερμούδες, σορτσάκια, κόκκινα φουστάνια κι ένας υφέρπων σουσουδισμός που σουφρώνει χειλάκια και κουνάει το δάχτυλο σε όσους ασχολούμαστε με τόσο παρακατιανά θέματα. «Ακόμη και η δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο», σου λέει, «έχει καταντήσει […]

Οι «εχθροί» του λαού Πάνε εννέα, σχεδόν, χρόνια από εκείνη την ιστορική, πλέον, ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου στην Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ στις 22 Δεκεμβρίου 2013 όπου, μεταξύ άλλων, είχε πει: «Καλλιεργούν το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκφασισμού της κοινωνίας. Για την ακρίβεια, θα μου επιτρέψετε να πω μια λέξη και ζητάω συγγνώμη από […]

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία Πρόεδρος μίας Δημοκρατίας. Που πριν γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ήταν πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, δηλαδή του ανώτατου δικαστικού οργάνου της χώρας. Στην επίσημη γιορτή της Δημοκρατίας η Πρόεδρος έβγαλε λόγο. Και μίλησε περί λαϊκισμού και δικαιοσύνης. Είπε ότι ο λαϊκισμός αμφισβητεί ανοιχτά τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης […]

Στην άκρη της πόλης Είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστούμε την Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του 1830, ακόμη κι αν έχουμε μελετήσει τα βιβλία του Θανάση Γιοχάλα (το «Η Αθήνα τον 19ο αιώνα» που έγραψε μαζί με τη Ζωή Βαΐου και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εστία είναι μια απολαυστική περιπλάνηση στη μικροϊστορία της πόλης μέσα […]

Η Αλίκη που δεν «παλιώνει»… Αύριο κλείνουν είκοσι έξι χρόνια από τον θάνατό της. Εχει καμία σημασία; Αν ζούσε, σήμερα θα πλησίαζε τα ενενήντα. Ούτε αυτό όμως έχει σημασία. Γιατί η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν έφυγε ποτέ – ωσεί παρούσα πάντα, κάθε φορά που ανοίγεις την τηλεόραση και πέφτεις πάνω στις τσαχπινιές της ως «Αλίκη στο Ναυτικό», […]

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οσα, περίπου, κι αυτά της ενήλικης ζωής μου. Πυρκαγιές που κατασπαράζουν δασικές εκτάσεις, χωράφια, σοδειές, μαντριά, ζώα, σπίτια, περιουσίες, ανθρώπους. Και που, ακόμη κι αν δεν έχουν πλήξει εμάς τους ίδιους, γίνονται σιγά σιγά κομμάτια στο παζλ της μνήμης μας. […]

Το βήμα που (δεν) άλλαξε τον κόσμο Ηταν σαν σήμερα, 20 Ιουλίου. Πριν από πάρα πολλά χρόνια, πενήντα τρία για την ακρίβεια. Από το πρωί, επικρατούσε μια ένταση. Ημουν πολύ μικρή, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, μόνο την ανησυχία που είχα μήπως και το μεγάλο γεγονός της ημέρας επηρεάσει το πρόγραμμα των διακοπών. Βρισκόμασταν τότε οικογενειακώς στην […]

Ας μιλήσουμε λοιπόν γι’ αυτό το «κοινό περί δικαίου» αίσθημα που απασχολεί, τις τελευταίες μέρες, την επικαιρότητα για να δούμε όχι μόνο τη σχέση του με τη λειτουργία της Δικαιοσύνης και τον νομικό πολιτισμό αλλά και με αυτό καθαυτό το δίκαιο. Οσο κι αν έψαξα, δεν βρήκα κάποιον επίσημο, «επιστημονικό» ας πούμε ορισμό. Είναι λοιπόν […]

Λάθη και πάθη Το λάθος είναι ένα εγγενές στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης. Δείξτε μου έναν άνθρωπο που δεν σφάλει για να αντιπαραθέσω την άποψη του Φραγκλίνου Ρούσβελτ ότι, δηλαδή, ο μόνος που δεν κάνει λάθη είναι αυτός που δεν κάνει τίποτα. Γι’ αυτό και πολλές οι ρήσεις που έχουν καταγραφεί περί αυτού. Από το «Το […]

Το τίποτα… Στην ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ «Η απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον» υπάρχει μια σκηνή – κατά τη γνώμη μου μάλιστα είναι η καλύτερη του έργου – που ξεκινάει με ένα τηλεφώνημα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και τελειώνει με ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το παιχνίδι με τα δευτερόλεπτα και η αλληλουχία των γεγονότων που καθορίζει, αναδεικνύει εντυπωσιακά […]

Πρόκειται για ένα είδος αντιστροφής της πολιτικής ιλαροτραγωδίας του Ντάριο Φο «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού». Στο έργο του, ο ιταλός συγγραφέας, με όχημα την αυτοκτονία ενός υπόπτου ο οποίος, σύμφωνα με την αστυνομία, έπεσε από το παράθυρο ενώ ανακρινόταν για την πιθανότητα συμμετοχής του σε πολύνεκρη βομβιστική επίθεση σε τράπεζα, καταγγέλλει την κρατική βία […]

Αν και θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα προχθές το βράδυ στο θέατρο της Επιδαύρου για την παράσταση της Μήδειας του Μποστ από το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού είχε να κάνει με τη μάλλον εκβιαστική απεργία της Παρασκευής την οποία χειροκρότησαν στελέχη και βουλευτές του (φήμες λένε ότι […]

Θα μπορούσαμε ποτέ να συμπαθήσουμε μια γυναίκα που θα έλεγε με απαξιωτική φρίκη ότι κάποια φοράει περσινά παπούτσια; Που θα αποκαλούσε τους ομοφυλόφιλους «κουδουνίστρες»; Που θα αναφερόταν σε ποσά εκατομμυρίων (έστω και δραχμών) ως «φραγκοδίφραγκα»; Που θα ήθελε να μοιράζει δεκαχίλιαρα (εντάξει, σε δραχμές) στην κηδεία κάποιου που δεν συμπαθούσε; Που θα έβριζε σκαιότατα την […]

Το φετινό Athens Release Festival έφερε στη σκηνή της Πλατείας Νερού κάποιους καλλιτέχνες που έρχονται με δύναμη από τη δεκαετία του 1980. Τους Pet Shop Boys, τον Ιγκι Ποπ. Πριν από λίγες μέρες, στο Ηρώδειο, Μπόνι Τάιλερ και Αλις Κούπερ. Και μετά από λίγες μέρες, πάλι Αλις Κούπερ με Scorpions. Με λίγα λόγια, και εξαιτίας […]

Ο Κούρος και οι «κόρες» Ενα δεκαπεντάχρονο παιδί φεύγει, με την οικογένειά του, από την πατρίδα του, το Ιράν. Μετά από εκατοντάδες χιλιόμετρα προσφυγιάς φτάνει στα παράλια της Τουρκίας. Και από εκεί, μπαίνει σε μια βάρκα. Προορισμός; Ή ο βυθός της θάλασσας ή κάποιο από τα απέναντι ελληνικά νησιά ή πίσω με ό,τι αυτό συνεπάγεται. […]

Το φοβόμασταν, μας ήρθε. Σαν το χρονικό μίας προαναγγελθείσης οπισθοδρόμησης. Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που καταργεί το κατοχυρωμένο σε ομοσπονδιακό επίπεδο δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση μοιάζει σαν το εναρκτήριο λάκτισμα ενός αγώνα όπου το χρονόμετρο μετράει ανάποδα. Μια στοιχειώδη εμπειρία του κόσμου να έχει κάποιος, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια κερκόπορτα […]

Ο άνθρωπος χωρίς βάρος Υπάρχει – τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό – μια κατηγορία ανθρώπων, που νομίζεις ότι θα είναι παρόντες στην κηδεία τους ή, τέλος πάντων, στην έξοδό τους. Οτι, ενώ ο κόσμος τούς αποχαιρετά, την ίδια στιγμή στέκονται δίπλα σου και σχολιάζουν αυτό που γίνεται για εκείνους χωρίς εκείνους. Ποιοι ήρθαν ενώ δεν τους περίμεναν, […]

Περί φασισμού και άλλων δαιμονίων Ας φανταστούμε ένα είδος ιδεολογικού πειράματος. Να ρωτήσουμε δυο, τρεις, πέντε, δέκα ανθρώπους, διαφορετικών πολιτικών φρονημάτων και πεποιθήσεων, διαφορετικού κοινωνικού, οικονομικού και μορφωτικού στάτους αν μπορούν να πουν τι είναι σήμερα φασισμός. Το έκανα ανάμεσα σε φίλους. Στην αρχή, θεώρησαν ότι τους ρωτούσα το αυτονόητο. «Καλά, σιγά την ερώτηση» ήταν […]

Πώς το αδύνατον έγινε δυνατόν Ηταν, θυμάμαι, τέλος Ιανουαρίου. Η είδηση ότι ένα νέο ζευγάρι θα κήδευε, μέσα σε δυόμισι χρόνια, το τρίτο του παιδί μάς είχε σοκάρει. Οι πιο προληπτικοί μιλούσαν για… κατάρα, οι πιο ευφάνταστοι για μυστηριώδεις κληρονομικές ασθένειες, οι πιο συνωμοσιολόγοι για ιατρικά λάθη και αδιαφορία. Και οι περισσότεροι απορούσαμε πώς μια […]

Εδώ και κάποιες μέρες έχω την εντύπωση ότι το λεγόμενο «μεγάλο κοινό» περισσότερο ασχολείται με κιλά και περιφέρειες παρά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Λόγια, λόγια, λόγια, άλλοτε ουσιαστικά και άλλοτε φληναφήματα για το δικαίωμα των γυναικών στο plus size, στα φρύδια σαν ταβανόβουρτσες, πιάσαμε το «καριοφίλι» – δηλαδή το πληκτρολόγιο – στον αγώνα ενάντια στη «δικτατορία της […]

Σήμερα, στις 12:13 το μεσημέρι ώρα Ελλάδας, συντελείται το θερινό ηλιοστάσιο. Που σημαίνει – για όσους δεν τα θυμούνται από τo σχολείο ή δεν τα ξαναέμαθαν από τα σόσιαλ μίντια – ότι εκείνη την ώρα, ο άξονας της Γης βρίσκεται στην πιο κοντινή απόσταση από τον ήλιο καθ’ όλη τη διάρκεια της ετήσιας περιστροφής της. Γι’ αυτόν […]

Η «προχώ» φίλη μου Η καλή φίλη έκλεισε πριν από λίγες εβδομάδες τα 50 της χρόνια. Μια γυναίκα δυναμική, πετυχημένη στη δουλειά της, οικονομικά ανεξάρτητη, με μια καλή προσωπική ζωή, μεγαλώνει τα δύο της παιδιά, εφηβάκια σήμερα, ουσιαστικά μόνη της. Αριστες οι σχέσεις με τον πρώην σύζυγό της που, ως πιο αλτέρνατιβ και πιο «του […]

Ενας κόσμος χωριστά Λέμε και γράφουμε συχνά για την αβάσταχτη ελαφρότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, για το πώς διογκώνεται το ασήμαντο, πώς θολώνει το σημαντικό ή πώς παραποιείται το αληθινό μέσα σε αυτήν την εικονική διαδικτυακή κοινότητα. Κάτι που δεν νομίζω ότι γίνεται – όχι πάντα τουλάχιστον – εκ του πονηρού. Απλώς, όλα εκεί διαμορφώνονται έτσι ώστε […]

Στα θαλασσινά μπαράκια μπίρες και καλαμαράκια Αυστηρά και μόνο καλαμαράκια όμως. Οπως ακριβώς το θέλουν ο Σουγιούλ, ο Σακελλάριος και ο Γιαννακόπουλος στον «Μανώλη τον Τραμπαρίφα» απ’ όπου και ο στίχος του τίτλου. Τα χταποδάκια απαγορεύονται. Ετσι αποφάσισαν οι διακινητές της πολιτικής ορθότητας. Δεν πρέπει, λέει, να τρώμε χταπόδι. Ούτε λιαστό, ούτε ψητό, ούτε βραστό, […]

Σήμερα συμπληρώνονται τριάντα πέντε χρόνια από εκείνη τη 14η Ιουνίου του θριάμβου και του ξέφρενου πανηγυρισμού. Από εκείνο το βράδυ που ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να γιορτάσουμε την νίκη της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ επί της αντίστοιχης σοβιετικής και την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Κυπέλου. Ηταν η μεγαλύτερη, έως τότε, διάκριση του ελληνικού αθλητισμού σε εθνικό […]

Τα βλέπω να βγαίνουν από τα εξεταστικά κέντρα των Πανελλαδικών με αυτό το βλέμμα το μετέωρο ανάμεσα στην αγωνία και την προσδοκία. Αγουρο, διότι άγουρος είσαι στα 17-18 σου. Και το ξέρεις, όσο κι αν καμώνεσαι τον μεγάλο. Τα ακούω να μιλάνε, κοριτσίστικες και αγορίστικες φωνούλες με εκείνο το γρέζι της μεταιχμιακής ηλικίας. Προσπαθώ να […]