Ραγκούση Πέπη

Βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο με την ας την πούμε συνομιλία μεταξύ της Προέδρου της Δημοκρατίας και των διαμαρτυρόμενων «νεολαίων» στην Καλαμάτα. Και κάθε φορά είμαι όλο και πιο σίγουρη ότι θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές πολιτικών επιστημών και επικοινωνίας. Και με αρκετές αφορμές, κάποιες εκ διαμέτρου αντίθετες. Πρόκειται για ένα μνημείο αμετροέπειας, προπέτειας, […]

Συμβαίνει με πολλά άτομα, είναι απολύτως μέσα στο πλαίσιο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Προσπαθώντας να διορθώσουν ένα λάθος, συνεχίζουν να κάνουν το ένα μετά το άλλο. Είναι σαν να τους καταπίνει μια «μαύρη τρύπα», σαν να παγιδεύονται σε μια συνθήκη, σαν το εφέ του πρώτου λάθους να τους στερεί τη στοιχειώδη διαύγεια ώστε να διακρίνουν το […]

Επειδή είμαι σίγουρη ότι στο σημερινό κείμενο θα παρασυρθώ από τα προσωπικά μου γούστα και θα ξεφύγω από το κυρίως θέμα, να ξεκαθαρίσω από την αρχή, ότι αυτό έχει να κάνει με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ως προς το πολιτικό του προφίλ, σε αυτήν την εφημερίδα, ήδη από χθες, τα έχουν πει άλλοι πολύ καλύτερα από […]

Το «αμάρτημα» της μητρός μου Η δήλωση του Σπύρου Πνευματικού περί «γραμμών» σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των καρκινοπαθών που τον έθεσε εκτός των ψηφοδελτίων της Νέας Δημοκρατίας, οι παλαιότερες της Αθηνάς Λινού περί ασθενών στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου όχι απλώς δεν ήταν η αιτία αλλά από σπόντα υπήρξαν και η αφορμή για το […]

Ζητώ συγγνώμη για το επιθεωρησιακό του σημερινού τίτλου (με έμπνευση από το «Αλλαγή κι απάνω τούρλα» της Ελεύθερης Σκηνής) που μοιάζει να είναι κάπως απαξιωτικό για την κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας αλλά οι εκλογές του Μαΐου και οι επικείμενες του Ιουνίου έχουν κάτι από επιθεώρηση. Κυρίως ως προς τα πρόσωπα που αναδεικνύονται και τις δηλώσεις […]

Η τάση, τα τελευταία χρόνια, έχει κοπάσει ή, μάλλον έχει, με κάποιον τρόπο, μεταλλαχθεί και εγκατασταθεί στο αισθητικό μας τοπίο ως κανονικότητα, πάντως το κιτς, για δεκαετίες, υπήρξε ένα κεφάλαιο της ελληνικής show biz που, αν και τυπικά περιθωριακό, λειτούργησε ως mainstream πάνω στο οποίο «χτίσθηκαν» περσόνες, εκπομπές της ιδιωτικής τηλεόρασης, ρεπερτόρια, προγράμματα, μαγαζιά, καριέρες. […]

Πω πω καραγκιοζιλίκια, πω πω ξεφτιλίκια. Πω πω γελοιότητα, πω πω παρακμή. Πω πω δουλοπρέπεια, πω πω κατάντια. Νομίζω ότι τέτοια εθνική ντροπή είχαμε να τη ζήσουμε από τον ελληνοτουρκικό του 1897… Και για να σοβαρευτούμε – όσο γίνεται βέβαια – αυτό το κλίμα καλλιεργήθηκε τις τελευταίες ημέρες στο Διαδίκτυο με αφορμή την υποδοχή δύο κρουαζιερόπλοιων στο […]

Την προηγούμενη εβδομάδα, ακούγοντας δηλώσεις πολιτικών, είχα, κάποιες φορές, την αίσθηση ότι μπήκα σε χρονοκάψουλα. Που με πήγε πολύ πίσω, στις δεκαετίες του 1980 (κι αυτά στο πρώτο της μισό) και του 1970. Τότε άκουγα, τόσο συχνά, για ολιγάρχες. Τότε που τραγουδούσε ο Παπακωνσταντίνου για τον Πέτρο, τον Γιόχαν, τον Φρανς, τον Μπράουν, τον Φίσερ, […]

Οριακά μπορώ να αλλάξω μια λάμπα στο σπίτι μου και μόνο αν είναι από τις παλιές, τις βιδωτές. Πριν από δύο χρόνια εμπέδωσα, επιτέλους, τι είναι η μπαγιονέτ ενώ το ντουί παραμένει ακόμη για μένα «κεφάλαιο αστροφυσικής». Ως εκ τούτου, το τηλέφωνο του ηλεκτρολόγου είναι μονίμως δίπλα στο μαξιλάρι μου που λέει ο λόγος. Και […]

Τριάντα έξι χρόνια πίσω. Σε μια Ελλάδα που απείχε από τη σημερινή μια αιωνιότητα. Βεβαίως χωρίς κινητά. Βεβαίως χωρίς λάπτοπ, τάμπλετ και τα σχετικά. Το να πάρεις τηλέφωνο σε ή από νησί, ειδικά στην αιχμή της τουριστικής σεζόν, ήταν μια περιπέτεια που μπορούσε να κρατήσει και μια και δύο και πέντε ώρες. Μόλις, μα μόλις, […]

Για να πω την αλήθεια, δεν το είχα προσέξει σε προηγούμενες ορκωμοσίες. Προχθές όμως το βλέμμα μου ζούμαρε σε αυτό. Μα κόκκινο χαλί στη Βουλή; Οτι τι δηλαδή; Θα περάσουν οι σταρ; Θα στηθούν να ποζάρουν; Θα φέρουν και τους γκρούπις τους να τους χειροκροτούν πίσω από τα διαχωριστικά; Πότε ήρθε κι έδεσε η σόουμπιζ […]

Νομίζω ότι η συγκεκριμένη «τιμωρία» δεν υφίσταται πλέον, αλλά οι ηλικίες της κλάσης μου την έχουν υποστεί σίγουρα στα χρόνια του Δημοτικού. Να γράψουμε πολλές φορές αυτό που κάναμε και που δεν πρέπει να ξανακάνουμε. Εκατό, διακόσιες, τριακόσιες. «Δεν θα τραβάω τα μαλλιά της μπροστινής μου την ώρα του μαθήματος». «Δεν θα ξανακάνω τσιχλόφουσκα μέσα […]

Η είδηση που κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες και εν μέσω προεκλογικής περιόδου είχε από αυτούς τους τίτλους που δεν μπορείς να καταλάβεις με ποιον ακριβώς τρόπο «κουμπώνουν» στην πραγματικότητα. «Πουλήθηκε το πιο ακριβό διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας, στην τιμή των 18 εκατομμυρίων ευρώ». Τι σημαίνει «το πιο ακριβό»; Αυτό που πουλήθηκε στην πιο […]

Κάποια πράγματα είναι σαν τα αποτελέσματα των εκλογών. Δεν εξηγούνται. Απλά βιώνονται. Και, ίσως, κάποτε στο μέλλον, κοιτώντας τα από την απόσταση του χρόνου, μπορείς να καταλάβεις τα πώς και τα γιατί. Κάπως έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 και στη λαμπρότερη έξαρση της νιότης μας, «ανακαλύψαμε» όχι μόνο ένα είδωλο αλλά και ένα […]

Το 1989, την περίοδο των συνεχών εκλογικών αναμετρήσεων ώστε να προκύψει κυβέρνηση, το «μαύρο ’89» για το ΠΑΣΟΚ (λόγω της συνεργασίας της Αριστεράς με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), η Μελίνα Μερκούρη φέρεται ότι είχε πει σε μια συνεδρίαση του κόμματος: «Σύντροφοι, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Δεν αρέσουμε πλέον». Μια γενναία πολιτική παραδοχή […]

Ανεπίδοτα γράμματα Δεν θυμάμαι ποιος – δεν έχει και καμιά σημασία άλλωστε – έχει περιγράψει μια νοοτροπία και συμπεριφορά με το πολύ εύστοχο «Οταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις απόψεις σου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Είναι ακριβώς, ακριβώς όμως, η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Από το 2010, από τότε δηλαδή που καβάλησε το αντιμνημονιακό κύμα […]

Ξεκινάς για ένα ντέρμπι. Για να υποστηρίξεις την ομάδα σου. Φοράς το κασκόλ, περνάς όλα εκείνα τα στάδια που οδηγούν στον τελικό πανηγυρισμό. Αγωνία, χαρά, μετά πάλι αγωνία, μετά πάλι χαρά, ένα «βρε λες;», ένα «τίποτα δεν έχει ακόμη τελειώσει» και γκοοοολ! Και ο πίνακας γράφει το τελικό σκορ. Και πανηγυρίζεις με ένταση διότι έχει […]

Για να πω την αλήθεια, μνήμες από εκλογές προ χούντας δεν έχω – ήμουν πολύ μικρή. Οι πρώτες μεταχουντικές εκλογές, εκείνες που, για συμβολικούς λόγους, έγιναν στις 17 Νοεμβρίου 1974, με βρήκαν στο «έμπα» της εφηβείας μου. Ο,τι καλύτερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί. Να βιώνεις την πρώτη σου συνειδητή εκλογική εμπειρία σε ένα κλίμα […]

Το θέμα ξεκίνησε και αναπτύχθηκε στο πιο τοξικό «χωράφι» της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί όπου αναδημοσιεύθηκε ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του Διονύση Σαββόπουλου στον Παύλο Τσίμα όπου έλεγε: «Ελπίζω σε μια αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Πρέπει να πω ότι σέβομαι όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και τους ηγέτες τους […]

Επί προσωπικού Ηταν το 2021. Ντάλα καλοκαίρι, το δεύτερο επί κορωνοϊού. Ενα πρωί ξυπνήσαμε και είδαμε να κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο μια φωτογραφία. Χυδαία, αλλά κυρίως αποκρουστική. Ελεεινή, αλλά κυρίως κακόγουστη. Μαζεύτηκαν καμιά τριανταριά νοματαίοι σε μια αμμουδιά, τσιτσιδώθηκαν και στούμπωσε ο ένας το τσιτσίδι του στο τσιτσίδι του άλλου ώστε να σχηματίσουν τη φράση «Μητσοτάκη, […]

«…Χωρίς βουλή, χωρίς Θεό / σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα / θα πω τη λέξη και το γράμμα / μπροστά στην πύλη θα σταθώ». Ετσι τελειώνει η «Δημοσθένους λέξις», ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου ή, τουλάχιστον, αυτό που, όταν το πρωτάκουσα στο «έμπα» της εφηβείας μου, ήταν η αφορμή να καταδυθώ […]

Σπουδαίο πράγμα το χιούμορ. Υπερόπλο. Και συγχρόνως, η κοντινότερη απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Μπορεί να «σκοτώσει» τον αντίπαλό σου ή να τον κάνει φίλο σου. Αρκεί να ξέρεις να το χρησιμοποιείς σωστά. Ή, μάλλον, να έχεις την αίσθηση του χιούμορ. Να διακρίνεις το αστείο από το γελοίο. Και να αντιλαμβάνεσαι τον εύθετο χρόνο, τον «καιρό» […]

Ο υπέροχος παλιός ελληνικός κινηματογράφος, με τους σπουδαίους δημιουργούς, έχει αποτυπώσει εξαιρετικά τις συμπεριφορές των υποψήφιων και εν ενεργεία βουλευτών, τουλάχιστον των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Από τον βουλευτή Καλοχαιρέτα που υποδύθηκε ο Απόστολος Αβδής στο «Στουρνάρα 288» (παραγωγής 1959, των Τραϊφόρου και Βασιλειάδη, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου) και ο οποίος «επισφράγιζε» την υπόσχεσή του για […]

Μα τι υπέροχο τραγούδι – αυτό από το οποίο έχω «κλέψει» σήμερα τον τίτλο. Και πόσο σουρεαλιστικό. Μπροστά όχι μόνο από την εποχή που γράφτηκε (αρχές της δεκαετίας του 1960) αλλά, γενικώς, μπροστά από τα αναμενόμενα. Το έγραψαν ο Νίκι Γιάκοβλεφ και ο Πυθαγόρας και το πρωτοτραγούδησε η Μαίρη Λω. «Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι να σ’ αγαπώ […]

Είχα κάποτε μια φίλη. Λέω «είχα» διότι η γυναίκα «αποσύρθηκε» εδώ και είκοσι, περίπου, χρόνια. Λίγο μετά τα σαράντα, στην καλύτερη και πιο δημιουργική ηλικία της. Τότε επέστρεψε στο νησί απ’ όπου καταγόταν αλλά ακόμη και σε αυτό απομονώθηκε, σήμερα ζει σχεδόν σαν ερημίτισσα. Ο λόγος της απομόνωσής της ήταν μία απώλεια, η πιο τραγική […]

Ας δούμε ένα υποθετικό σενάριο που συγχρόνως όμως είναι και απόλυτα ρεαλιστικό. Ενας αλλοδαπός φίλος βρίσκεται στη χώρα μας τη Μεγάλη Εβδομάδα. Φυσικά και θα τον πάμε στην πομπή του Επιταφίου. Θα δει λοιπόν – αυτός, ο μη έχων ιδέα για τη χριστιανορθόδοξη παράδοση – χρυσοντυμένους ιερείς να περιφέρουν, ανάμεσα σε εξαπτέρυγα, μια «ανθοστολισμένη κατασκευή» και να […]

Στην ταινία «Οι κληρονόμοι», παραγωγής 1964, σε σκηνοθεσία Δαλιανίδη και σενάριο των Τσιφόρου – Βασιλειάδη, ο αποδημήσας ιδιοκτήτης ενός οίκου μόδας, βάζει γρίφους με τη διαθήκη του. Κληροδοτεί την επιχείρησή του σε δύο ανιψιούς του, τον διευθυντή του οίκου και μία χορεύτρια. Τρεις από αυτούς έχουν το 24% και ένας το 28%. Ποιοι θα συμφωνήσουν […]

Ανακοινώθηκε την περασμένη Παρασκευή. Και πέρασε στο ντούκου. Εντελώς όμως. Σαν να επρόκειτο για μια μικρή μεταβολή στους δείκτες του χρηματιστηρίου του Τόκιο. Ή την καλλιέργεια κάποιας ποικιλίας τετράγωνης πατάτας. Δεν τίθεται δε θέμα σύγκρισης μεταξύ του ενδιαφέροντος που έδειξε το ελληνικό κοινό για την τελετή στέψης του Κάρολου του Γ’. Μιλάμε για κολοσσιαίες διαφορές. […]