«…Χωρίς βουλή, χωρίς Θεό / σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα / θα πω τη λέξη και το γράμμα / μπροστά στην πύλη θα σταθώ». Ετσι τελειώνει η «Δημοσθένους λέξις», ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου ή, τουλάχιστον, αυτό που, όταν το πρωτάκουσα στο «έμπα» της εφηβείας μου, ήταν η αφορμή να καταδυθώ στο σύμπαν του (μια «βουτιά» που κρατάει ακόμη και, αντί να μου κόβει την ανάσα, με γεμίζει με οξυγόνο). Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά δεν καταλάβαινα τους στίχους του. Είχα όμως αυτήν τη συναρπαστική αίσθηση ότι έλεγαν κάτι πολύ σημαντικό που, απλά, δεν είχε έρθει ο καιρός μου ώστε να μπορέσω να το αφομοιώσω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή