Γεωργακοπούλου Ρούλα

Εχουμε πάρει τις τηλεοπτικές ρούγες και ψυχαναλύουμε τον Ερντογάν. Λες και βρισκόμαστε στις εποχές της έθνικ κουμπαριάς του με τον Καραμανλή, οπότε μας παίρνει άνετα να κουτσομπολέψουμε το ποιόν του κουμπάρου. Απρόβλεπτος, τοξικός, χειριστικός, σπαστικός, με όλα τα μέτωπα ανοιχτά και τον στρατό του από το πραξικόπημα μαντάρα, μπλοφατζής, νάρκισσος, ψωνάρα και μ’ ένα οιδιπόδειο […]

Θα μπορούσε να είναι και κωμωδία του Γούντι Αλεν με τον Τζον Κιούσακ και την Ντάιαν Γουίστ, αλλά δεν βλέπω να γελάει κανείς. Σύμφωνοι. Ο καθημερινός πετροπόλεμος και η κλωτσοπατινάδα έξω από την αυλόπορτα της ΑΣΟΕΕ θα μπορούσαν να θεωρηθούν και σαν τουριστική ατραξιόν για τη δυτικότερη πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής. To ίδιο και το […]

Είναι παράξενη των καταναλωτών, πελατών, χρηστών η φάρα. Δεν θέλουν πολύ για να σε σιχτιρίσουν και να σου γυρίσουν την πλάτη. Δεν πρέπει να τους σοκάρεις, προσβάλεις, τσαντίζεις ακόμα κι αν έχεις το μονοπώλιο, όπως καληώρα το Αττικό Μετρό. Το ξέρουν καλά αυτό οι σοβαροί επιχειρηματίες και προσέχουν το προϊόν τους να μη μας γυρίζει […]

Η μαζική διακόρευση των αστικών κτιρίων με σουβλερές καπνοδόχους, ξεκίνησε, αν δεν με απατά η μνήμη μου, κατά την ευφορική δεκαετία του 1980, τότε που τις κρύες μέρες του χειμώνα, η εξωτερική θερμοκρασία έπεφτε συχνά κάτω από τους +17 βαθμούς Κελσίου. Δεν ήταν η μοναδική αρχιτεκτονική θηριωδία που ξεχαρβάλωσε τον θερμοστάτη και τη διάταξη στις […]

Δεν θα επαναλάβω τα ονόματα των γυναικών που υποτίθεται ότι παίζουν για Πρόεδροι της Δημοκρατίας για να μη μου πείτε μετά ότι τις «έκαψα», ενώ άλλοι είναι εκείνοι που κυκλοφορούν με το στουπί και τον αναπτήρα στην κωλότσεπη. Θα τις επαινέσω ωστόσο επειδή, παρόλα αυτά, εκείνες συνεχίζουν απτόητες να παρεμβαίνουν, να αρθρογραφούν ή να κάνουν […]

Κι αφού φιλήσαμε πρόσφορα μάγουλα, γεμίσαμε τα σπίτια μας σκισμένα χαρτιά περιτυλίγματος και τα στομάχια μας τροφές επιθετικές, έφθασε αναπόφευκτα η άβολη στιγμή της διαχείρισης του εναπομείναντος γιορτάσιμου χρόνου που όμως προστίθεται ή μάλλον αφαιρείται κι αυτός από το γενικότερο σύνολο. Το διατυπώνει καταπληκτικά ο Μάρτιν Σκορσέζε στη συνέντευξη που δημοσίευσαν οι «Νew York Times» […]

Πάνε δέκα μέρες που η Σου Λαϊου άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο μολονότι η ίδια δεν έζησε επί ματαίω. Τι σημασία έχει που ο καθ’ έξιν ευσυγκίνητος Τύπος δεν βρήκε δυο αράδες να της χαλαλίσει αν και συνηθίζει να νεκρολογεί ακόμα και ζώντες; Τι κι αν ο θάνατός της αγνοήθηκε βροντερά από τον επανακάμψαντα στην […]

Πόσα Χριστούγεννα πρέπει να έχει ζήσει κανείς ώστε να ενδιαφερθεί για το τι ακριβώς γιορτάζουμε εκείνη την ημέρα; Τον υιό ή την μητέρα αυτού; «Παμψηφεί το παιδί», αποφαίνεται ο χριστιανικός κόσμος, προβάλλοντας πάνω στη φάτνη τις αξίες ενός αποδεκατισμένου από αρσενικά, διαρκώς εμπόλεμου ευρωπαϊκού χώρου. Για να μην γίνομαι άδικη, θα δώσω ένα point στους […]

Τι να πρωτοαρπάξει κανείς από το διαφαινόμενο ότι μπορεί και να έχουμε γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ας δείξουμε όμως λίγη αυτοσυγκράτηση. Η εκλογή γυναικών σε τέτοιο αξίωμα δεν απαγορεύεται σ’ αυτή τη χώρα, αλλά το συγκεκριμένο δικαίωμα, όπως θα ‘λεγε και μια ψυχή, δεν χαρίζεται ούτε και τεμαχίζεται. Ως προς το τελευταίο, επιτρέψτε μου να […]

Να ‘ναι στη μέση Χριστούγεννα και γύρω γύρω ψυχοσάββατο. Κάπως έτσι επέδρασαν στον εσωτερικό μου κόσμο οι δηλώσεις του Ευκλείδη Τσακαλώτου και του Νίκου Μπίστη ότι το ‘χουν πάρει απόφαση να πεθάνουν αριστεροί. Οι καινούργιοι του κόμματος θα έφτυσαν φαντάζομαι τον κόρφο τους, θα είπαν «βρε πού πάμε και τα βρίσκουμε αυτά τα ραμολί;». Αδίκως […]

Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα. Ετσι όμως θα μας φάει η μουγκαμάρα. Κι όταν θα πέφτει ένα φυλλαράκι από τη γλάστρα θα μας φαίνεται σαν να γκρεμίζεται πύργος γυάλινος. Κι όταν θα σηκώνει το αεράκι μια σκονίτσα από το πάτωμα, εμείς θα φωνάζουμε σεισμός – σεισμός. Κι […]

O παππούς μου – δέκα χρονών παιδί στα τέλη του 19ου αιώνα – τότε που τα παιδιά ήταν ενήλικα από γεννησιμιού τους, το ‘σκασε από το ορεινό αρκαδικό χωρίο του, πήγε με τα πόδια στον Πειραιά, βρήκε ένα καράβι, χώθηκε μέσα λαθρεπιβάτης και πήγε στην Αμέρικα να βρει την τύχη του. Aντ’ αυτής, τον βρήκαν οι ακτοφύλακες, […]

Οταν η θεία Μυρτώ καβαντζάρισε τα ενενήντα (πάνε τέσσερα χρόνια από τότε), κάλεσε γιους, νύφες κι εγγόνια και προέβη στην εξής δήλωση. «Κομμένη η αστυνόμευση για το κάπνισμα. Από εδώ και πέρα θα καπνίζω όποτε μου καπνίσει». Τη συνάντησα φέτος το καλοκαίρι με το κολυμβητικό της σκουφάκι να κάνει ένα επαγγελματικό ύπτιο στην πισίνα, εκεί […]

Οι δυο εγκαταλελειμμένες μονές που δόθηκαν για να καταλύσουν πρόσφυγες με τα παιδιά τους, μας έκοψαν τη χαρά στη μέση. Πώς να καταλύσεις στην ερημιά, μακριά από προσώπου γης; Τα ντουβάρια είναι ασφαλώς χρήσιμα, οι άνθρωποι όμως είναι απείρως χρησιμότεροι, έστω κι αν είναι παράξενοι, με γενειάδες και ράσα οι μεν,  με δανεικά φούτερ και […]

Επιτέλους, new entry στην καθομιλούμενη ελληνική! Μετά από έναν αιώνα με λήμματα ανασυρμένα από τα τρίσβαθα, ποιος ξέρει ποιας κακότητας, μια λέξη – χελώνα μπήκε στον δημόσιο λόγο, με το καβούκι της, με το πτυσσόμενο κεφαλάκι της, με τα κουρδιστά της άκρα και με τα όλα της. Μετά από τους «γερμανοτσολιάδες» και τους «τσολάκογλου» της […]

Είναι αστείο να ξιφουλκούμε τόσες μέρες για την χορογραφημένη απείθεια μιας ομάδας κοριτσιών, και από την άλλη να μας πνίγει η συγκίνηση για τη μαύρη καλλονή σημαιοφόρο, με τα άσπρα γαντάκια. Μια κοινωνία που δεν ξέρει τι θέλει, στην πραγματικότητα είναι μια χαρά με τις αντιφάσεις της. Τις μηρυκάζει, τις χωνεύει προς το παρόν, για […]

Γαϊδουροκαλόκαιρο και δεν ξέρει πια κανείς τι να φορέσει. Βάζει ΚΙΝΑΛ και ζεσταίνεται, βάζει ΠΑΣΟΚ και πουντιάζει. Σ’ αυτή την ενδυματολογική αμηχανία απάνω, βρήκε την ώρα η κυρία Γεννηματά να μας βγάλει από τα ρούχα μας. Τι ακριβώς επιδιώκει εγκλωβίζοντας μια πολύ ενδιαφέρουσα μερίδα πολιτών σε ακατανόητες διαδικασίες εντελώς εκτός κλίματος; Προσωπικά δεν μπορώ να […]

Βγήκαν πολλά στον αφρό από αυτή τη γελοία υπόθεση με τον Τζόκερ. Εκτός από την άχρηστη πληροφορία της ημέρας ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης έχει γιο στην εφηβεία, τα άλλα τα ψιλοξέραμε. Την γλυκιά υποκρισία, την παλαιότητα των νόμων, την ανοησία των αρχών, το πείσμα των παλίμπαιδων κυρίως, να μας εμπλέκουν διαρκώς στην προσωπική τους γραφικότητα. […]

Τι είχε στο μυαλό του ο Πρωθυπουργός όταν ανέθετε στην κ. Βαρδινογιάννη τους εορτασμούς για τη ναυμαχία της Σαλαμίνος; Και πρώτα απ’ όλα, γιατί «εορτασμοί» κι όχι ένα ωραιότατο φόρουμ; Μια τέτοια ανάθεση, για να σταθεί, όφειλε να εμφανιστεί με τους φακέλους της, τους επιστημονικούς συνεργάτες της, τους ερευνητές, τις ομάδες τους και τις υποομάδες […]

Το εκλογικό σώμα έχει μπαφιάσει. Από καιρό ήθελα να το πω αυτό. Δεν έχει πλέον το ψυχικό τράτο να παρακολουθεί την πολιτική με το μεγεθυντικό φακό και να είναι ολημερίς στην τσίτα όπως τον παλιό καλό καιρό της συριζέικης παράκρουσης.  Πώς αλλιώς να το πω; Οι άνθρωποι πεθύμησαν να ζήσουν λιγουλάκι σαν άνθρωποι και να […]

Δεν έχω δει ποτέ γελοιογράφο την ώρα που δουλεύει. Δεν ξέρω αν εκείνη τη στιγμή έχει κατά νου ν’ αφήσει τις πατημασιές του στον αιώνα τον άπαντα ή, για να το πω πιο σεμνά, στην Ιστορία. Κάτι μου λέει ότι ο γελοιογράφος κάνει πάρτυ για δυο. Χορεύει μόνος του με το παρόν, ασκώντας ένα μεθυστικό […]

Ανήκω στη γενιά που είδε τους δρόμους των πόλεων να μετονομάζονται σε οδούς Ηρώων Πολυτεχνείου εν μια νυκτί. Και πριν καλά καλά προλάβει να στρίψει την πλάτη της η ζωηρή δεκαετία του 1970, τους ίδιους ήρωες άρχισαν να τους λένε θεσιθήρες και λαμόγια… Η Δημοκρατία είχε καβαλήσει το κλαρί και το πριόνιζε χράτσα χρούτσα, πότε […]

Αυτή τη φορά ας αρχίσουμε από το Υστερόγραφο: Πόσες φορές τόλμησαν τα ΜΜΕ να δημοσιεύσουν φωτογραφία του Παπαγγελόπουλου, επί Συριζανέλ; Σας αφήνω να το σκεφτείτε. Προσωπικά, δεν παρεξηγώ την προθυμία των συριζαίων να στείλουν τον Τσίπρα στην Eξεταστική Επιτροπή. Σαν να θέλουν να ταρακουνήσουν λίγο το τοτέμ να δουν αν είναι  κούφιο ή μασίφ, να […]

Αν η φύση είχε το δίκιο με το μέρος της, τα κοριτσάκια των δώδεκα χρονών δεν θα πήγαιναν την περασμένη βδομάδα πρώτη μέρα στην έκτη Δημοτικού ή στην πρώτη Γυμνασίου. Θα πήγαιναν στο μαιευτήριο να γεννήσουν ή θα έσπρωχναν κάνα καρότσι σε παιδικές χαρές και συφοριασμένα πάρκα της Αθήνας. Και ποιος δεν το ξέρει αυτό; […]

Αν ήμασταν στην Καλιφόρνια του 19ου αιώνα θα τρυπάγαμε και θα βγάζαμε χρυσάφι. Aν ήμασταν Τεξανοί θα τρυπάγαμε και θα ξεπηδούσε πετρέλαιο κι αν ήμασταν η Αλίκη του Λιούις Κάρολ θα πέφταμε από μόνοι μας στην τρύπα που μας άνοιξε ένας λαγός. Τι να λέμε τώρα; Η χώρα μας είναι υπονομευμένη απ’ άκρου εις άκρον […]

Ηταν όλοι τους κουλοί; Μήπως είχαν τα χεράκια τους στον γύψο; Μήπως εκείνη τη μέρα τους βασάνιζε κανά ξεγυρισμένο αυχενικό από το πολύ αιρκοντίσιον; Γεγονός πάντως είναι ότι κανένας από την αντιπολίτευση, μείζονα ή σπιθαμιαία, δεν χειροκρότησε όταν ο νέος Πρωθυπουργός  αναφέρθηκε στην απαλλαγή του Κοινοβουλίου από τους ναζιστές. Πώς κι έτσι; Η γνώμη μου […]

Το θυμόσαστε αυτό; Eτσι ολόλυξε ο Σάκης Μπουλάς όταν έμαθε. Και στην απελπισία του απάνω έπεσε να πνιγεί στην πασοκική, την ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα του. Γιατί το 1998 τα πνεύματα ήταν αλλιώς κι ο Σταύρος Τσιώλης ο μόνος που μπορούσε να κάνει πολιτικό σινεμά, κωμωδία περιωπής, ανθεκτική στο χρόνο της και στο χρόνο γενικότερον. Και […]

Ναι, αυτή ήταν μάλλον η τελευταία γυναίκα που είχε απομείνει στον πλανήτη. Η ερευνήτρια βιολόγος Σούζαν Ιτον. Μια γυναίκα εξήντα χρόνων με μαύρη ζώνη στο καράτε. Μια γυναίκα που έκανε τζόκινγκ στα κακοτράχαλα. Από πού κι ως πού έκανε τζόκινγκ; Από πού κι ως πού βόλταρε ξένη, ασυνόδευτη, fit και θρασυτάτη; Φαίνεται καθαρά νομίζω για […]

Αυτά που ξέραμε να τα ξεχάσουμε. Η κλιματική αλλαγή έχει ήδη συντελεστεί και δεν μας παίρνει πια καθόλου να διαφημίζουμε την καλοκαιρινή Ελλάδα σαν τη χώρα του «δεν τρέχει τίποτα». Τρέχει και παρατρέχει. Μας το ξεκαθάρισε με τον πιο οδυνηρό τρόπο το κακό στη Χαλκιδική. Δεν μετράω τους νεκρούς, εξετάζω την προέλευσή τους. Τσέχοι, Ρουμάνοι, […]

Μην κοιτάτε τώρα που παραγνωριστήκαμε. Τα πολύ παλιά τα χρόνια είχα κι εγώ έναν φανατικό θαυμαστή, αμέ! Δεν υπήρχε μέρα που να μην περάσει από την εφημερίδα να μου αφήσει  μια χειρόγραφη απειλητική επιστολή γεμάτη σεξουαλικά βασανιστήρια με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Συχνά επιχειρούσε να μιμηθεί το ύφος των κειμένων μου, πράγμα που μου περιποιούσε μεν τιμή […]

Σοβαρά τώρα. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν καταφέρουμε να συνεννοηθούμε οι παλιοί με τους νέους πολίτες. Θεσμολάγνοι εμείς, δικαιωματιστές αυτοί, μπορεί και να μιλάμε για το ίδιο πράγμα αλλά να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε. Οτι χωρίς θεσμούς τα δικαιώματα πάνε καλιά τους κι ότι χωρίς δικαιώματα οι θεσμοί είναι μια τρύπα στο νερό. […]