Μεσοτοιχίες και blues

Πόσα Χριστούγεννα πρέπει να έχει ζήσει κανείς ώστε να ενδιαφερθεί για το τι ακριβώς γιορτάζουμε εκείνη την ημέρα; Τον υιό ή την μητέρα αυτού; «Παμψηφεί το παιδί», αποφαίνεται ο χριστιανικός κόσμος, προβάλλοντας πάνω στη φάτνη τις αξίες ενός αποδεκατισμένου από αρσενικά, διαρκώς εμπόλεμου ευρωπαϊκού χώρου. Για να μην γίνομαι άδικη, θα δώσω ένα point στους Ιταλούς που έχουν παραχωρήσει προνόμιο προς την Μαντόνα για να της βγάλουν αργότερα την Παναγία, αλλά και πάλι. Οσο αγιοποιείς τη μητέρα τόσο πιο βαθιά την σπρώχνεις στη μοναξιά και στο μέσα της έρεβος. Το ήξερε καλά αυτό ο αρχαϊκός κόσμος που ζούσε μεσοτοιχία με το ασυνείδητο, για τούτο και είχε πλάσει τις Ερινύες. Θεές τιμωρούς, αγριωπές και ευέξαπτες, προστάτιδες της μητριαρχίας, οι οποίες δεν σήκωναν κουβέντα επί του θέματος. Το παιδί είναι φυσική συνέχεια του κορμιού της μάνας του, έτσι το νιώθει το ίδιο, έτσι το νιώθει κι εκείνη. Κι ύστερα ήρθε η πατριαρχία να επιβάλει το δίκιο της πατρογραμμικής γενιάς και να δώσει το προβάδισμα στον γόνο, εγκαινιάζοντας το γεγονός με τρία πτώματα κι έναν ημίτρελο. Τον Ορέστη.