Ρέγγες στον εξώστη

Βγήκαν πολλά στον αφρό από αυτή τη γελοία υπόθεση με τον Τζόκερ. Εκτός από την άχρηστη πληροφορία της ημέρας ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης έχει γιο στην εφηβεία, τα άλλα τα ψιλοξέραμε. Την γλυκιά υποκρισία, την παλαιότητα των νόμων, την ανοησία των αρχών, το πείσμα των παλίμπαιδων κυρίως, να μας εμπλέκουν διαρκώς στην προσωπική τους γραφικότητα. Με αυτήν την τελευταία θα ήθελα να ασχοληθούμε λιγάκι, γιατί το γραφικό δεν είναι πάντοτε αθώο ούτε και άοσμο. Από τη μέρα που έσκασε το θέμα, αναμνήσεις με εσάνς από ρέγγα ψητή σε εφημερίδα πλημμύρισαν το διαδίκτυο. Και πράγματι. Ψήστης ρέγγας σε τσοντάδικο ήταν κάποτε μια θητεία υποχρεωτική, σχεδόν όσο και το στρατιωτικό, για τα στρέιτ αγόρια. Εκεί διαμόρφωναν την περί του άλλου φύλου αντίληψή τους και την σεξουαλικότητα της πάρτης τους. Αλλά όχι με το δέος και την ταραχή που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια μύηση. Με καπνούς και με βρισιές. Με νευρικά γέλια, συνθήματα και παλαμάκια, για να διαλύσουν την αυτοσυγκέντρωση του Γκουσγκούνη, να του την σπάσουν ολοσχερώς και να τον κόψουν πάνω στο καλύτερο. Ο φθόνος του μικρού πίθηκου προς τον μεγάλο πίθηκο – πότε αχ πότε θα πάρει εκείνος τις πιθηκίνες της αγέλης – εκδηλώνεται αναγκαστικά με βία. Ως προς αυτό τουλάχιστον, είμαστε όλοι ζώα. Η υστερία όμως είναι των ανθρώπων και καθόλου αποκλειστικό προνόμιο του γυναικείου ψυχισμού, όπως μετ’ επιτάσεως διαδίδεται.