Τα Χριστούγεννα του γκαντέμη

Να ‘ναι στη μέση Χριστούγεννα και γύρω γύρω ψυχοσάββατο. Κάπως έτσι επέδρασαν στον εσωτερικό μου κόσμο οι δηλώσεις του Ευκλείδη Τσακαλώτου και του Νίκου Μπίστη ότι το ‘χουν πάρει απόφαση να πεθάνουν αριστεροί. Οι καινούργιοι του κόμματος θα έφτυσαν φαντάζομαι τον κόρφο τους, θα είπαν «βρε πού πάμε και τα βρίσκουμε αυτά τα ραμολί;». Αδίκως ίσως, από έναν νεοσύλλεκτο όμως όλα να τα περιμένει κανείς. Διότι η ανασυγκρότηση ενός πολιτικού χώρου, ως εκ της φύσεώς της, είναι γιορτή, τρίγωνα κάλαντα και τζιγκλ μπελς τζιγκλ μπελς, ακόμα και για μένα που είμαι κοντά στην ηλικία των προαναφερθέντων Μεγάλων Μελαγχολικών. Αναμετρώντας τα κόμματα στων οποίων την ανασυγκρότηση είχα κατά το παρελθόν την τιμή να συμμετάσχω, με λούζει κρύος ιδρώτας και αυτομάτως λέω στον εαυτό μου «τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;». Τηλεφωνώ στην ψυχαναλύτριά μου, αλλά εκείνη μου το κλείνει στα μούτρα. Θα έπρεπε μάλλον να είχα Πνευματικό να με διαβάσει ή απευθείας κονέ με το επέκεινα ούτως ώστε να εξασφαλίσω μια καλή θεσούλα μετά πνευμάτων δικαίων, αλλά πού μυαλό; Αν πρόκειται στον άλλο κόσμο να φάω πόρτα από τον Ευκλείδη, χίλιες φορές καλύτερα να ζήσω εδώ μαζί σας για πάντα. Δεσμεύομαι ως προς αυτό και αρχίζω να απολαμβάνω την μετεκλογική μεταφυσική του Σύριζα που διόλου δεν απέχει από το δεύτε τελευταίον ασπασμόν. Ματς. Τελευταίος – ξετελευταίος εγώ πάντως τους στέλνω τα φιλιά μου.