Αν ήμασταν στην Καλιφόρνια του 19ου αιώνα θα τρυπάγαμε και θα βγάζαμε χρυσάφι. Aν ήμασταν Τεξανοί θα τρυπάγαμε και θα ξεπηδούσε πετρέλαιο κι αν ήμασταν η Αλίκη του Λιούις Κάρολ θα πέφταμε από μόνοι μας στην τρύπα που μας άνοιξε ένας λαγός. Τι να λέμε τώρα; Η χώρα μας είναι υπονομευμένη απ’ άκρου εις άκρον με αρχαία, μόνο το σπίρτο λείπει για να γίνουν παρανάλωμα οι αιώνες. Ή εγώ ή το βυζαντινό καλντερίμι θα έλεγε ο σύγχρονος άνθρωπος. Ευτυχώς που δεν είναι τόσο αψύς και τόσο βιαστικός όσο φημολογείται. Απεναντίας. Είναι σεβαστικός και με γαϊδουρινή υπομονή. Μπορεί κάλλιστα να ξεροσταλιάζει με τις ώρες στις στάσεις του ΟΑΣΘ και να τρώει αδιαμαρτύρητα τη σκόνη, χαζεύοντας τους αρχαίους αραμπάδες που μεταφέρουν downtown μπάζα από τα λατομεία του Χορτιάτη. Κυρίες και κύριοι, βρισκόμαστε στον 7ο μ.Χ. αιώνα και η πόλη έχει φούριες. Αν μάλιστα το σκαλίσουμε λίγο βαθύτερα, σύντομα θα βρεθούμε σε κανένα Ρωμαϊκό καρτιέ και παραμέσα, στο ελληνιστικό πολεοδομικό σύμπλεγμα του Κασσάνδρου που σύμφωνα με τους ειδικούς στέκει ακόμα ολόρθο, τέλεια αμπαλαρισμένο από της λήθης την εργατιά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή