Νιάρχος Θανάσης Θ

Το περιστατικό έλαβε χώρα στην καφετέρια ενός γνωστού και πολύ καλά οργανωμένου ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας και αν καταγγέλλεται, ενώ ο δράστης του παραμένει και θα παραμείνει για πάντα άγνωστος, είναι κυρίως γιατί αυτονομείται ως προς τη σημασία του και τις προεκτάσεις του με έναν εξόχως δραματικό τρόπο. Θα πρέπει να ενηλικιωθούμε σε βαθμό […]

«Μην με διαβάζετε / αν δεν έχετε παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων», είναι δύο αριστουργηματικοί στίχοι του Ν.Δ. Καρούζου και, κατά έναν περίεργο συνειρμό, όπως είναι άλλωστε όλοι οι συνειρμοί, μας επανήλθαν ζωηρά στο μυαλό, παρακολουθώντας τη μαζική φυγή των Αθηναίων από την πρωτεύουσα τις μέρες της Μεγάλης Πέμπτης και της Μεγάλης Παρασκευής. Με όλους τους εκδρομείς […]

Στη Βούλα Ν. Ο Ερνστ Φίσερ τελειώνει το βιβλίο του «Η αναγκαιότητα της τέχνης» (ένα βιβλίο που κυριολεκτικά μας «ανέθρεψε» τη δεκαετία του ’60) με τη φράση ότι «Η τέχνη δεν πρόκειται να πεθάνει όσο υπάρχει ο άνθρωπος». Σαφώς εννοούσε την ύπαρξη αυτής της βαθιάς εσωτερικότητας που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο, όπως μας γίνεται αισθητή […]

Ας φιλοσοφήσουμε λίγο, ομολογώντας αμέσως πως ο τίτλος της επιφυλλίδας δεν είναι δικός μας, αλλά τίτλος βιβλίου ενός άδικα λησμονημένου εξαίρετου λογοτέχνη, του Γιάννη Χατζίνη, πεθαμένου πριν από πενήντα σχεδόν χρόνια, και αναφερόταν – το βιβλίο – σε ταξίδια που είχε κάνει σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες. Μέσα στο ζοφερό κλίμα των ημερών, κάθε κατάδυση ακόμη και στο […]

Επειδή πρόκειται για ένα περιστατικό που ανακαλεί, με ελαχιστότατες παραλλαγές, απειράριθμα αντίστοιχα περιστατικά, αρκεί ακόμη και ένας σύντομος σχολιασμός ώστε να καταλάβουν όλοι τι ακριβώς εννοούμε. Ηταν τις μέρες των τρομερών χιονοπτώσεων με τα χιλιάδες ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στην Αττική Οδό. Σε ένα επιτόπιο ρεπορτάζ μια δημοσιογράφος της τηλεόρασης έχει στραφεί σε έναν σαρανταπεντάρη οδηγό ΙΧ […]

Είναι γνωστή ως φράση που είπε – υποτίθεται – ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, τον Δεκέμβριο του 1945 όταν ήρθε στην Αθήνα, προκειμένου να παρασταθεί σε σύσκεψη στο υπουργείο Εξωτερικών, με παρόντα υψηλόβαθμα κομμουνιστικά στελέχη, ενώ απευθυνόταν σε έναν φωτογράφο που απαθανάτιζε την ιστορική αυτή συνάντηση. Τον προέτρεψε να φωτογραφίσει αποκλειστικά τους έλληνες πολιτικούς γιατί, όπως φέρεται να είπε, […]

Είχε γυριστεί τη δεκαετία του ’60 μια ταινία που, έστω και αν δεν παίζεται συχνά στην τηλεόραση, η ανάμνησή της για όσους την είχαν δει παραμένει εντονότατη, ανεξίτηλη. «Συνοικία το όνειρο» ήταν ο τίτλος της. Σε σενάριο του μέγιστου ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και του πεζογράφου Κώστα Κοτζιά, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη να υπογράφει τη σκηνοθεσία […]

Ενας σπουδαίος φιλόλογος, μελετητής αλλά και ποιητής (πόσοι άραγε έχουμε απομείνει που τον θυμόμαστε;), ο Νίκος Μπαζιάνας, είχε γράψει, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, δύο εύστοχους και ιδιαίτερα αιχμηρούς στίχους: «Ο ξένος πόνος είναι ένα ξένο σπίτι. / Καλησπερίζουμε και προσπερνάμε». Επομένως όταν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε επί της ουσίας, για να ανακουφίσουμε τους άλλους, […]

Οσο ελάχιστα γνωστή κι αν έχει γίνει μια ακρότητα ή μια αμετροέπεια, δεν σημαίνει ότι δικαιολογείται να παραμείνει ασχολίαστη, τόσο περισσότερο όταν αναφέρεται στον πολύ ευαίσθητο χώρο των γραμμάτων και της λογοτεχνίας ιδιαίτερα. Ακόμη κι αν θα μας κατηγορούσαν πως ενώ «ο κόσμος καίγεται, η γριά χτενίζεται», εμείς δεν θα πάψουμε να πιστεύουμε πως ίσα […]

Θα ακούσεις πολλούς να λένε, εδώ και μιαν εβδομάδα, όσον αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο για να βοηθήσουν παρά να στεναχωριούνται και να προσεύχονται. Λυπάται κανείς που δεν μπορεί να επαναλάβει τη γνωστή ειρωνική, σαρκαστική ή ηττοπαθή παροιμία – πώς να τη χαρακτηρίζει κανείς; – «Από το ντιπ το ολότελα, […]

Μπορεί να συνιστά μια πάγια τακτική, δεν σημαίνει όμως πως ό,τι έχει γίνει καθεστώς δεν μπορεί να κριθεί, να αμφισβητηθεί ή ακόμη και να χρειάζεται να ανατραπεί. «Ισα ίσα», που θα έλεγε και ο Αγγελος Τερζάκης, έστω κι αν ένα θέμα ή πρόβλημα αφορούσε ένα συγγενικό προς τον ίδιο ιδεολογικό χώρο και έβλεπε ομοϊδεάτες του […]

Υπάρχουν δύο περιστατικά που θα είχαν κανονικά τη θέση τους σε ένα ημερολόγιο, όμως έχει τόσο δραματικά επιβεβαιωθεί το βαθύτερο νόημά τους, ώστε επιβάλλεται η δημόσια έκθεση και υπογράμμισή τους. Το ένα το έχει αφηγηθεί σε στενό κύκλο φίλων ο θαλερότατος, στα ενενήντα τέσσερά του χρόνια, σπουδαίος ποιητής Τίτος Πατρίκιος και έχει συμβεί στα μέσα […]

Θα τη χαρακτήριζε κανείς ως μια ιδιότυπη «ζώνη αγνότητας» που επιτρέπει σε ένα ολόκληρο σώμα να προσβάλλεται, να δηλητηριάζεται, να δοκιμάζεται με λογής δραματικές περιπέτειες, μια ορισμένη όμως περιοχή του να παραμένει αμόλυντη και ανεπηρέαστη από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του. Και αν υπήρξε μια τέτοια ζώνη αφορά σε εποχές που η υποκρισία τουλάχιστον σε θέματα […]

(Μνήμη Αλέκου Φασιανού) Φαίνεται κάτι τρομερό όταν το σκέφτεσαι, πριν συμβεί, αλλά συνιστά ένα είδος ευεργεσίας ο φίλος που έφυγε, μαζί με την οδύνη, η αναχώρησή του να αποπνέει και μια οικειότητα ή καλύτερα να δημιουργεί ένα αίσθημα συμφιλίωσης με το γεγονός του θανάτου. Βέβαια όταν νεκρολογείς έναν φίλο με τον οποίο η φιλία σας […]

Είναι παρατηρημένο πως όσο επιδεινώνεται η πολιτική και κοινωνική κατάσταση, τόσο η συμπεριφορά μεμονωμένων – σε έναν πολύ μεγάλο όμως αριθμό – ατόμων, είναι σάμπως και η επικράτεια ολόκληρη είναι η οικογένειά τους, που επιβάλλεται να συμμεριστεί τις χαρές, τους ενθουσιασμούς και τις φιλοδοξίες τους. Οχι μονάχα να τις συμμεριστεί αλλά και να τις πριμοδοτήσει, περίπου σαν […]

Για να γραφεί και να παιχτεί τη δεκαετία του ’60 ένα θεατρικό έργο, το «Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι» του Πάβελ Κόχουτ, σημαίνει πως το έργο δεν εξέφραζε μόνο ευχή, αλλά και μιαν ανάγκη που την ψυχανεμίζονταν ως επιτακτική, αν όχι όλοι, τουλάχιστον ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων. (Το έργο ευτύχησε να ανέβει στη σκηνή από την Κάκια […]