Αν κάτι κάνει συγκινητική έως δακρύων την «εξομολόγηση» του Γιώργου Κωνσταντίνου και, επιπλέον, της δίνει, παρά τον ακραιφνή υποκειμενικό της χαρακτήρα, έναν αδιάβλητο τόνο, είναι το γεγονός πως όσα είχε την καλοσύνη να μας εμπιστευτεί, ή μπορείς να τον ακούσεις να λέει, ενώ συζητάς μαζί του, δεν το κάνει με γνώμονα και αναφορά στον εαυτό του. Σαφέστατα μιλάει για τον ίδιο, αλλά ταυτόχρονα έχεις την αίσθηση πως το κάνει στο όνομα μιας ολόκληρης γενιάς – της γενιάς του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή