ΤΑ ΝΕΑ

Oι χθεσινές ισραηλινές επιδρομές εναντίον πολιτικών και πυρηνικών στόχων στο Ιράν χαρακτηρίστηκαν έκπληξη. Ο πρόεδρος Τραμπ είχε διαμηνύσει στον Μπενιαμίν Νετανιάχου ότι δεν συμφωνεί με τον βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Τεχεράνης. Και το Ομάν θα φιλοξενούσε αύριο συνάντηση του αμερικανού ειδικού απεσταλμένου Στίβεν Γουίτκοφ με ιρανούς αξιωματούχους, με στόχο την επίτευξη συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Παρ' όλ' αυτά, ο ισραηλινός πρωθυπουργός διέταξε την «προληπτική» επίθεση, επικαλούμενος μάλιστα τo Ταλμούδ: «Αν κάποιος θέλει να σε σκοτώσει, σκότωσέ τον πρώτος».

Το αποκάλεσε εντελώς άστοχα ένας πρώην υπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών. Βιώσαμε με αυτό μια σειρά εργαλειοποιήσεων, χειραγώγησης της Δικαιοσύνης ακόμα και άδικων στοχεύσεων πολιτικών προσώπων που τελικά αθωώθηκαν. Η σκευωρία για τη Novartis χρεώνεται προφανώς στην προηγούμενη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και δοκίμασε τα όρια των δημοκρατικών θεσμών και τη δική τους ανθεκτικότητα. Δοκίμασε και αντοχές προσώπων που αδίκως προσβλήθηκαν. Τα νέα στοιχεία που προκύπτουν για την πολύκροτη αυτή υπόθεση, όπου προφανώς βιώνουμε την κατάρρευση κάθε κατηγορητηρίου, μόνο σκεπτικισμό και προβληματισμό μπορεί να μας προκαλούν. Κι όταν φτάνει υποτιθέμενος προστατευόμενος μάρτυρας να χρεώνει τα όσα έλεγε στον ίδιο τον πρόεδρο της εταιρείας και άρα υπό αυτή την έννοια να ενισχύει την κατάρρευση κάθε κατηγορητηρίου προφανώς πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα ως προς τη χειραγώγηση της υπόθεσης. Η Novartis υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει χώρος στη δημοκρατία μας για παιχνίδια με τη Δικαιοσύνη και για άδικες στοχοποιήσεις πολιτικών προσώπων. Στρατηγικές εξόχως δηλαδή επικίνδυνες για τον ίδιο τον πυρήνα των θεσμών και των κατακτήσεων.

H διαχείριση της απόφασης αιγυπτιακού δικαστηρίου για τη Μονή Σινά φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της ελληνικής πραγματικότητας: ήταν βιαστική, επιπόλαιη και πρόχειρη. Πριν ακόμη δημοσιοποιηθεί η απόφαση αυτή, εξαπολύθηκαν επιθέσεις, αποδόθηκαν ευθύνες, ακούστηκαν υπερβολές. Για «νέα Αλωση» μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, σε μια «πρωτοφανή και οδυνηρή διεθνή ανυποληψία και περιθωριοποίηση της Ελλάδας» αναφέρθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, για «προσβολή ενός μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO» μίλησε το ΠΑΣΟΚ. Στη σύγχυση συνέβαλε και η αμηχανία της κυβέρνησης, που είχε βασιστεί στις πρόσφατες διαβεβαιώσεις του προέδρου Σίσι και είναι φανερό ότι αιφνιδιάστηκε από τις εξελίξεις.

Το Μεταναστευτικό - Προσφυγικό είναι ένα διαρκές θέμα που αναζητά λύσεις και δοκιμάζει πολιτικά σχέδια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και βέβαια στη χώρα μας. Το ίδιο το πεδίο ταυτόχρονα καθρεφτίζει αντιθέσεις και πολλαπλές οπτικές. Για παράδειγμα: το αξιοσημείωτο στην ΕΕ είναι πως ενώ οι ροές δεν καταγράφουν έξαρση – η Frontex σημειώνει ότι κατά το πρώτο τετράμηνο του 2025 οι αφίξεις στην Ευρώπη από τις διάφορες οδούς εμφανίζονται μειωμένες κατά 27% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2024 – η στάση πολλών χωρών έχει σκληρύνει. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως από ομάδα ηγετών υπάρχει πίεση να υπάρξει μεγαλύτερη «ευελιξία» στην ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στο σκέλος των απελάσεων.

Τα Ηνωμένα Eθνη επισημαίνουν ότι από τα 400 φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια που έχουν πάρει άδεια να περάσουν τα σύνορα προς τη Λωρίδα της Γάζας από τότε που ήρθη ο αποκλεισμός, ο οποίος κράτησε 11 εβδομάδες, μόνο το περιεχόμενο των 115 έχει διανεμηθεί στους Παλαιστινίους. Το Ισραήλ επιτρέπει μόνο μια «στάλα βοήθειας» να εισέλθει στον θύλακο και «τίποτα δεν έχει φτάσει στον πολιορκημένο Βορρά», ανέφερε χαρακτηριστικά ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες.

Ο Τζόζεφ Μακάρθι ήταν ένας άσημος αλκοολικός γερουσιαστής από το Ουισκόνσιν, που έμεινε στην ιστορία επειδή οργάνωσε τη δεκαετία του 1950 το μεγαλύτερο «κυνήγι μαγισσών» στην αμερικανική ιστορία. Με επινοημένα στοιχεία, κατηγόρησε εκατοντάδες στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών, δημοσιογράφους, διανοουμένους και καλλιτέχνες ότι είχαν ασπαστεί τον κομμουνισμό, με αποτέλεσμα πολλοί εξ αυτών να καταλήξουν στη φυλακή, να χάσουν τη δουλειά τους ή να αναγκαστούν να εξοριστούν. «Ο μακαρθισμός», είχε πει σε μια ομιλία του το 1952, «είναι αμερικανισμός με τα μανίκια σηκωμένα».

Τα τελευταία χρόνια ένα νέο είδος μίσους, εξόχως επικίνδυνο και σύνθετο στις μορφές του, έχει διαχυθεί με ασύμμετρες συνέπειες. Το μίσος του Διαδικτύου. Η σημερινή έρευνα των «ΝΕΩΝ» όχι απλώς περιγράφει τις εκδοχές του. Οχι απλώς σημειώνει με έμφαση τις επενέργειές του. Αλλά και υπογραμμίζει το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο και τη θεσμική ασπίδα που έχουμε ή οφείλουμε να διευρύνουμε απέναντι στους φορείς του μίσους αυτού.

Σπανίως μία εβδομάδα είναι τόσο πλούσια, τόσο αποκαλυπτική και τόσο διδακτική σε ό,τι αφορά το διεθνές πολιτικό σκηνικό όσο αυτή που ολοκληρώνεται. Η ίδια η λέξη «διεθνές», βέβαια, είναι παραπλανητική: όσα γίνονται εκτός συνόρων αφορούν άμεσα ή έμμεσα τη χώρα μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ισχυροποίηση, ή μάλλον η επιβεβαίωση της ισχύος, του προέδρου της Τουρκίας.

Η εβδομάδα που έχει ξεκινήσει θα καταγράψει υψηλή διπλωματική κινητικότητα και θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον για τη χώρα μας. Η σημερινή επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Ρώμη και η συνάντησή του με την ομόλογό του Τζόρτζια Μελόνι για παράδειγμα θα αναδείξει τη διαρκή κρισιμότητα του Μεταναστευτικού, τις μεγάλες προκλήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το επόμενο διάστημα αλλά και τις δυνατότητες που έχει η Ελλάδα να συγκλίνει σε μία γραμμή στο ζήτημα αυτό με τη γειτονική Ιταλία. Δεδομένου πως και οι δύο αποτελούμε χώρες υποδοχής στο ακανθώδες πεδίο των μεταναστευτικών ροών και άρα χώρες υψηλής ευαλωτότητας. Θα ακολουθήσει δε το ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Βερολίνο και μάλιστα στον απόηχο μιας παραλίγο πολιτικής κρίσης στη Γερμανία. Η επαφή του με τον καγκελάριο Φρίντριχ Μερτς επίσης γίνεται σε μία κρίσιμη στιγμή για την Ευρώπη και ταυτόχρονα για το διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον που σημειώνει μία υψηλή ρευστότητα μετά και την τελευταία κινητικότητα που υπάρχει στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία.

Eνας άνθρωπος που εκλέγεται σε ένα ανώτατο αξίωμα κρίνεται συχνά από τις πρώτες του δηλώσεις. Και η πρώτη δήλωση που έκανε μετά την εκλογή του ο Πάπας Λέων ΙΔ', κατά κόσμον Ρόμπερτ Φράνσις Πρέβοστ, ήταν ότι θέλει να χτίσει γέφυρες.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, γράφουν στο χθεσινό τους κύριο άρθρο οι «New York Times», ενσαρκώνει εδώ και πολλά χρόνια ένα δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ: το δίλημμα των σχέσεων που αναπτύσσουν με αυταρχικά καθεστώτα. Σε έναν επικίνδυνο κόσμο, όπως αυτός που ζούμε, οι δημοκρατίες – ακόμη και οι πιο ισχυρές, σαν την αμερικανική – δεν έχουν την πολυτέλεια να απομονώνουν κάθε μη δημοκρατικό καθεστώς. Ωστόσο, αυτού του είδους οι «συμμαχίες» προϋποθέτουν μια σειρά από ανταλλάγματα ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δημοκρατικών κρατών.

H κατάσταση στην Κύπρο μοιάζει να βρίσκεται σε αδιέξοδο. Είκοσι ένα ακριβώς χρόνια μετά το «Οχι» των Ελληνοκυπρίων στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν και οκτώ χρόνια μετά το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά, οι προοπτικές για επίλυση του Κυπριακού και επανένωση του μαρτυρικού νησιού χαρακτηρίζονται ζοφερές. Να όμως που όταν υπάρχει πολιτική βούληση και καλή διάθεση, μπορεί να επιτυγχάνονται συμφωνίες, έστω επιμέρους, που ωφελούν και τις δύο πλευρές.

Εχει γίνει κατά καιρούς αναφορά και αποτελεί δομική παθογένεια του κράτους, η καθυστέρηση της απονομής της δικαιοσύνης αλλά και της συζήτησης για την επίλυση διαφορών στα αστικά δικαστήρια. Να σημειώσουμε εδώ πως το όλο πρόβλημα δεν είναι μια τεχνική λεπτομέρεια που μπορούμε να προσπερνάμε, κι αυτό αφού αγγίζει και εφάπτεται με την ίδια την έννοια […]

Η διευθέτηση του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) της Ελλάδας, ο οποίος λαμβάνει σάρκα και οστά από χθες και προεικονίστηκε από «ΤΑ ΝΕΑ» του περασμένου Σαββάτου – είναι μια ουσιαστική γεωπολιτική και τεχνική ενέργεια που ορθώς δρομολογήθηκε και που σωστά γίνεται βήμα βήμα. Δεν ήταν και δεν είναι απλώς ευρωενωσιακή υποχρέωση αλλά και εκκρεμότητα που υπήρχε ως προς τους συμμάχους μας και τα εγγενή γεωπολιτικά δικαιώματα της Ελλάδας.

Ο ευρωπαίος επίτροπος Αμυνας Αντριους Κουμπίλιους παραχώρησε συνέντευξη στα «ΝΕΑ» και μερικά ακόμη ευρωπαϊκά έντυπα. Με αυτήν καλεί τα κράτη - μέλη να ξεκινήσουν άμεσα, με ξεκάθαρα βήματα, την υλοποίηση του σχεδίου ReArm για την ενίσχυση της άμυνας της Ενωσης.

O 19ος αιώνας ήταν βρετανικός. Ο 20ός ήταν αμερικανικός. Και σχεδόν όλοι οι σοβαροί αναλυτές εκτιμούν ότι ο 21ος θα είναι κινεζικός, ή τουλάχιστον ασιατικός. Αυτή την εξέλιξη θέλει να αποτρέψει ο Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά το κάνει με απότομο τρόπο. Αντί να προσπαθήσει να συγκροτήσει ένα κοινό μέτωπο με τους συμμάχους του (ΕΕ, Βρετανία, Ιαπωνία, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία), προσελκύοντας στο μέτωπο αυτό και τις χώρες του Παγκοσμίου Νότου (από τη Βραζιλία ως την Ινδία), καταφεύγει σε οικονομικούς εκβιασμούς, ακόμη και απειλές για βίαιη προσάρτηση ξένων εδαφών.

Η προγραμματική συμφωνία στην οποία κατέληξαν στη Γερμανία η Χριστιανική Ενωση και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα υπό τον μελλοντικό καγκελάριο Φρίντριχ Μερτς δείχνει τα θετικά ανακλαστικά τα οποία μπορεί να έχει και να αποκτήσει εκ νέου η ευρωπαϊκή ηγεσία στο νέο περιβάλλον. Μιλάμε συχνά και διαπιστώνουμε εδώ και τουλάχιστον μία 15ετία τα ελλείμματα ηγεσίας, τις ανεπαρκείς […]

Ο εμπορικός πόλεμος που κήρυξαν οι ΗΠΑ κλιμακώνεται επικίνδυνα. Ακόμη και χώρες σαν την Ελλάδα, που είναι λιγότερο εκτεθειμένες στη νέα αυτή κρίση – μόλις το 50% των ελληνικών εξαγωγών πηγαίνουν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού – δεν θα μείνουν στο απυρόβλητο. Στη δική μας περίπτωση, για παράδειγμα, εφόσον επηρεάζεται συνολικά η Ευρωπαϊκή Ενωση και […]

Σήμερα, θα επισκεφθεί τον Λευκό Οίκο ο Μπενιαμίν Νετανιάχου. Θα είναι η δεύτερη φορά που θα συναντηθεί με τον αμερικανό πρόεδρο από τότε που ο τελευταίος ανέλαβε καθήκοντα τον Ιανουάριο, ενώ θα είναι και πρώτος ηγέτης που θα τον δει μετά την αμερικανική «Ημέρα της Απελευθέρωσης», την επιβολή των δασμών, δηλαδή.

Το ένα ερώτημα είναι γιατί το έκανε. Γιατί δηλαδή, εκπλήσσοντας ακόμη και τους συμβούλους του, ο πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα την επιβολή σαρωτικών δασμών εναντίον φίλων και εχθρών, συνοδεύοντάς τη με ισχυρισμούς περί «λεηλασίας» και «βιασμού» της Αμερικής από κοντινές και μακρινές χώρες. Η απάντηση είναι ότι ο αμερικανός πρόεδρος πιστεύει πως οι δασμοί θα αυξήσουν τα εισοδήματα των Αμερικανών, θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα μειώσουν τα εμπορικά ελλείμματα.