Ραγκούση Πέπη

Πριν από δύο εβδομάδες ακριβώς. Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς και Καθαρά Δευτέρα. Με την ταραμοσαλάτα στον ουρανίσκο, πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια και τα διαδίκτυα, άναψαν οι συζητήσεις, «βγήκε κόσμος στα μπαλκόνια, σταματήσαν τα καμιόνια» που λέει και το τραγούδι, για τη «δημοκρατία αλλιώς» που ονειρευόταν ο Παύλος Πολάκης και τις στοχοποιήσεις δημοσιογράφων που έκανε σε […]

Πίσω ολοταχώς Οταν πριν από τρία, περίπου, χρόνια έζησα, για πρώτη φορά, την ηλεκτρονική μεταρρύθμιση του Κυριάκου Πιερρακάκη (αν θυμάμαι καλά, είχα βγάλει σε τρία λεπτά από τον υπολογιστή μου ένα πιστοποιητικό που, σε πρότερες συνθήκες, θα έπρεπε να επισκεφτώ δύο υπηρεσίες) θυμήθηκα την περίφημη ρήση της Πίνα Μπάους. Οταν ένας δημοσιογράφος είχε ρωτήσει τη […]

Μια φορά κι έναν καιρό, οι ψυχαγωγικές εκπομπές ήταν η «χρυσή κότα» της ιδιωτικής τηλεόρασης. Κέφι, μπρίο, χορός, τραγούδια, καλλίγραμμα κορίτσια, σφριγηλά αγόρια, φτερά, πούπουλα και διεθνή (λέμε τώρα) μπαλέτα. «Ψυχαγωγικές» άλλωστε ήταν όσες εκπομπές δεν ήταν αμιγώς ενημερωτικές (διότι κάποια στιγμή μπήκε στη ζωή και τους δέκτες μας κι εκείνο το υβριδικό infotainment) και […]

Ηταν στη δεκαετία του 1980, κάπου στο πρώτο της μισό, όταν άρχιζε να γιορτάζεται επίσημα και μαζικά στη χώρα μας η Ημέρα της Γυναίκας. Θυμάμαι τον τότε σύντροφό μου να μου φέρνει τριαντάφυλλα, αλλά θυμάμαι και την αμηχανία μου. Στην αρχή της δεκαετίας των είκοσι χρόνων μου κι εγώ, δεν καταλάβαινα τι ακριβώς γιορτάζαμε. Μάλλον […]

Αν και η φωτογραφία περνάει κάθε τόσο από τις οθόνες μου, ομολογώ ότι δεν έχω ακόμη βρει το σθένος να την «ανοίξω». Η φευγαλέα ματιά και οι περιγραφές αρκούν. Μια γυναίκα 70 ετών στον Ωρωπό, λέει. Με βαριά ψυχολογικά προβλήματα. Οι νοσηλευτές – όχι του ΕΚΑΒ αλλά δημοτικού ασθενοφόρου το οποίο ανήκει σε ιδιωτική εταιρεία με […]

Η διαχείριση του πένθους Ναι, το ξέρω, το πένθος έχει και μια εγωκεντρική διάσταση. Δεν είναι κακό αυτό. Υπάρχει στα μοιρολόγια, σε εκείνες τις στροφές που οι θρηνούσες αναρωτιούνται «Πώς φεύγεις και με αφήνεις μόνη;», ίσως ακόμη και στον κορυφαίο θρήνο της παράδοσής μας, τον Επιτάφιο, σε εκείνο το «πού έδυ σου το κάλλος», πού […]

Χθες, για προσωπικές μου δουλειές, κυκλοφόρησα αρκετά στο κέντρο. Μπαινοβγήκα σε ταξί, τράπεζες, εταιρείες, καταστήματα, κάθισα δύο φορές σε καφέ για κάποια ραντεβού. Παντού οι άνθρωποι ήταν κάπως. Σαν με κατεβασμένο κεφάλι, σαν με σφιγμένα χείλη, σαν με μουδιασμένες κινήσεις. Αυτή η αίσθηση του διάχυτου πένθους, αυτό που ζούμε σε κηδείες ακόμη και όχι πολύ […]

«Ε ναι, ρε. Καλύτερα που φύγαμε σήμερα. Δεν λέει να φεύγαμε χθες, καθαροδευτεριάτικα». «Εσείς, τελικά, πήγατε Πάτρα;». «Καλά, χαμός. Τρεις μέρες, ζήτημα είναι αν κοιμηθήκαμε δέκα ώρες συνολικά». «Επαιξε τίποτα;». «Ε, όλο και κάτι. …Μου είπε ότι θα ανέβει Θεσσαλονίκη το τριήμερο της 25ης. Τότε θα δούμε». «Πόσα μαθήματα χρωστάς;». «Ασ’ το αυτό, μη μου […]

Οι μεγαλύτεροι θα τη θυμούνται, οι νεότεροι ας ψάξουν να τη βρουν, υπάρχει στο YouTube. Για μια τηλεοπτική διαφήμιση μιλάω από τη μακρινή δεκαετία του 1990, αυτή που μας «σύστησε» τη Σαρλίζ Θερόν ως μοντέλο, πολύ πριν τη δούμε στη μεγάλη οθόνη. Το προϊόν ήταν το Martini και το ασπρόμαυρο στόρι εξελίσσεται σε έναν χώρο […]

Τι είναι στην πραγματικότητα ο χαρταετός; Αυτό που λέει η λέξη. Μια κατασκευή από χαρτί, ελαφριά ξυλάκια, κόλλα και σπάγκους που προσποιείται τον αϊτό. Κάτι ψεύτικο, μια κατασκευαστική συνθήκη, που με τις «ουρές», τα χρώματα και τα κρόσσια προκαλεί μεγάλη αίσθηση. Ε, μέρες που ήταν οι προηγούμενες, πώς να μη με παραπέμψει σε χαρταετούς και […]

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούμε μια ζωή, υπό την έννοια της εξελισσόμενης πορείας. Κάποιοι, λίγοι κατορθώνουν να ζήσουν δύο αφού έρχεται μία στιγμή που αλλάζουν άρδην τις συντεταγμένες τους. Που δεν συνεχίζουν στην πλατφόρμα μίας επιτυχημένης καριέρας αλλά σηκώνουν τα μανίκια και μπαίνουν σε έναν νέο στίβο συνδυάζοντας τη γνώση και την προηγούμενη εμπειρία τους με […]

Σαν σήμερα, ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια. Στις 22 Φεβρουαρίου 1993. Σε μία Ελλάδα που φαινόταν ότι είχε αφήσει πίσω της τις πολιτικές κόντρες και το «βρώμικο ’89» και έμπαινε σε μια νέα εποχή. Με ιδιωτική τηλεόραση, ΑΤΜ στις τράπεζες, μια πρωτοφανή έκρηξη του Τύπου, γνωστά διεθνή brands να κάνουν απόβαση καταναλωτισμού στην Ελλάδα και, […]

Την περασμένη Παρασκευή, οι διαμαρτυρόμενοι για το ΠΔ 85/2022 καλλιτέχνες, έστησαν ένα χάπενινγκ, έξω από το REX. Εκαναν, λένε, μία κηδεία του πολιτισμού. Κουβαλούσαν ένα μαύρο κασόνι – υποτίθεται φέρετρο – και ακολουθούσε πομπή από μαυροφορεμένες που ολοφύρονταν για τον «λατρευτό τους πατέρα, μητέρα, σύντροφο και παρηγοριά, Πολιτισμό» όπως έγραφε το κηδειόχαρτο που υπέγραφαν, ως «τεθλιμμένα», ο […]

Το είχε πει πριν από μερικά χρόνια η Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ, βουλευτής και μέλος της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, όταν, σε τηλεοπτική της συνέντευξη, ο δημοσιογράφος τής επεσήμανε ότι κάποια στοιχεία που επικαλείτο ήταν λανθασμένα: «Δεν με ενδιαφέρει τόσο η ακρίβεια αυτών που λέω όσο το συναίσθημα που προκαλούν». Αν μη τι άλλο, […]

Πριν από μερικές μέρες, στην απονομή των βραβείων Grammy 2023, η Μαντόνα εμφανίστηκε πιο «άλλη» από ποτέ. Με πρησμένο πρόσωπο, παραφουσκωμένα χείλη που έκρυβαν το τόσο χαρακτηριστικό κενό ανάμεσα στα δύο μπροστινά της δόντια και χωρίς, σχεδόν, λαιμό – μεγάλο πλήγμα για όσες και όσους θυμόμαστε ακόμη εκείνο το συναρπαστικό προφίλ στο εξώφυλλο του «True blue». […]

Μου φαίνεται γραφικό, κοινότοπο και «ευκολάκι» να αναφερθώ για άλλη μια φορά στην απάντηση του βρετανού πρωθυπουργού Μακ Μίλαν όταν, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε τι είναι αυτό που τον ανησυχεί περισσότερο, για να ακούσει την εμβληματική πλέον φράση «Τα γεγονότα, αγαπητέ μου, τα γεγονότα». Την ασύμμετρη δηλαδή «εισβολή» της […]

Στις 22 Ιανουαρίου 2020, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου εκλέχθηκε από τη Βουλή Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η πρώτη γυναίκα στο ύπατο αξίωμα μιας χώρας όπου η κοινοβουλευτική παρουσία των γυναικών μετράει λιγότερο από 70 χρόνια (οι Ελληνίδες ψήφισαν για πρώτη φορά στις εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956, με τη Λίνα Τσαλδάρη από την ΕΡΕ και τη Βάσω […]

Υπάρχουν δύο ταινίες (περισσότερες είναι αλλά επιλέγω τα πιο τρανταχτά παραδείγματα) που ενώ όταν βγήκαν στις αίθουσες δημιούργησαν σάλο με τα μηνύματά τους, εμένα μου προκαλούσαν μεγάλη αμηχανία ως προς το «τι θέλει να πει ο ποιητής;». Η μία ήταν το «Θέλμα και Λουίζ» (1991) του Ρίντλεϊ Σκοτ. Δηλαδή τι; Αν μια γυναίκα αποφασίσει να […]

Αποχή από τη Δημοκρατία Το ανέκδοτο με τον Χότζα κι αυτά που έκοψε όταν θύμωσε είναι γνωστό. Εχω και μία οικογενειακή παραλλαγή με εμένα στον ρόλο του Χότζα. Παιδάκι ήμουν και ούτε που θυμάμαι ποιο χατίρι δεν μου έκαναν. Θύμωσα και ήθελα να τιμωρήσω «σκληρά», πολύ «σκληρά» όμως, τους γονείς μου. Εκείνες τις ημέρες έδινε […]

Αν θα έπρεπε να ορίσουμε μια ημερομηνία που θα μπορούσε να θεωρηθεί επετειακή και συμβολική για το ρεμπέτικο τραγούδι, πιστεύω ότι θα ήταν η σημερινή. Η 31η Ιανουαρίου. Εκείνη η ημέρα του 1949 που ο Μάνος Χατζιδάκις έδωσε στο Θέατρο Τέχνης μια διάλεξη με θέμα όχι ακριβώς το ρεμπέτικο, αλλά την «Ερμηνεία και τη θέση […]

Μετά είκοσι (και βάλε) έτη Αυτές τις μέρες ήταν η επέτειος από την έναρξη λειτουργίας του μετρό στην Αθήνα. Εικοσι τρία χρόνια σου λέει. Και σε λίγες εβδομάδες θα συμπληρωθούν είκοσι δύο από τα εγκαίνια του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος». Από τότε, δηλαδή που μια εποχή έδωσε τη σκυτάλη στην επόμενη και τα πλάνα από το […]

Αυτές τις μέρες, διεξάγεται στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Θεσσαλονίκης μια δίκη που, μαζί με τη δίκη για το Μάτι, θα έπρεπε να είναι στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας. Εχω ωστόσο την εντύπωση ότι αναφέρεται, όπως και η δίκη για το Μάτι, απλώς για να αναφέρεται. Ως ευκαιρία για να εκφωνούνται ή να γράφονται κάποιες «παχιές» […]

Οταν πριν από λίγες εβδομάδες έγραψα για τη διάψευση από το Spiegel των δικών του δημοσιευμάτων που αναφέρονταν στο «νεκρό Μαράκι του Εβρου» και στον τρόπο που διαχειρίστηκε αυτήν τη μούφα η αντιπολίτευση και τα εξαπτέρυγά της, κάποιοι φίλοι θέλησαν κάπως να με «συνετίσουν». Οτι η διάψευση από το «Spiegel» δεν σημαίνει τίποτα και το […]

Οταν ήμουν παιδί, στη δεκαετία του 1960, τότε που ο ελληνικός κινηματογράφος, η Φίνος Φιλμ και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη ήταν το προσωπικό μου Χόλιγουντ, δεν έβλεπα τις ταινίες με τον Νίκο Ξανθόπουλο. Εγώ ήθελα Λάσκαρη, Καραγιάννη και μπικίνια, τις μούτες και τα σουίνγκ της Βλαχοπούλου, τον Μπάρκουλη με λευκό κουστούμι, προσπαθούσα να στηρίξω ένα […]

Η Μαντόνα είναι η Μαντόνα που όλοι ξέρουμε, η Like a prayer. Η Τζασίντα είναι η Αρντερν, η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας. Τι κοινό μπορούν να έχουν αυτές οι δύο γυναίκες εκτός από το ότι αυτές τις μέρες παίζουν στα ψηλά της ειδησεογραφίας; Θα το δούμε παρακάτω. Ή, μάλλον, όχι το κοινό αλλά η διαφορά […]

Πριν από λίγες μέρες, με αφορμή την κηδεία του Πελέ, στα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στις ψιλοκουβέντες μας, πολλοί εξέφρασαν κάτι μεταξύ αποτροπιασμού και χλεύης για τη συμπεριφορά της κόρης του και των λοιπών στενών συγγενών έξω από την εντατική και πάνω από το φέρετρό του. Επειδή έβγαζαν σέλφι και επειδή χαμογελούσαν και […]

«Κατοχή. Πάνω σε μια γυμνή και παγωμένη άσφαλτο με μοναδικό φωτισμό την ψυχρή όψη ενός φεγγαριού, προχωράμε μ’ ένα φίλο. Ενας λεπτός μα διαπεραστικός ήχος μπουζουκιού καθρεφτίζεται – λες – μες στην άσφαλτο και μας ακολουθεί βήμα προς βήμα. Ο φίλος μου προσπαθεί να μου εξηγήσει τη διάθεση φυγής και την έντονη εμμονή σ’ αυτήν τη διάθεση […]

Ηταν οι στίχοι που πριν από εξήντα, περίπου, χρόνια έδωσε, ως κατευόδιο, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος σε έναν νεαρό από τη Θεσσαλονίκη που, με μια κιθάρα στον ώμο, έκανε ωτοστόπ σε ένα φορτηγό και έφτασε στην Αθήνα: «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας /ποτέ δεν λένε την αλήθεια / ο κόσμος υποφέρει και πονά /κι […]