Πού πάνε οι «χαμένοι» ποιητές;

Υπάρχουν δύο ταινίες (περισσότερες είναι αλλά επιλέγω τα πιο τρανταχτά παραδείγματα) που ενώ όταν βγήκαν στις αίθουσες δημιούργησαν σάλο με τα μηνύματά τους, εμένα μου προκαλούσαν μεγάλη αμηχανία ως προς το «τι θέλει να πει ο ποιητής;». Η μία ήταν το «Θέλμα και Λουίζ» (1991) του Ρίντλεϊ Σκοτ. Δηλαδή τι; Αν μια γυναίκα αποφασίσει να «δραπετεύσει» από έναν γάμο που την καταπιέζει και της έχει κλέψει τη χαρά, καταλήγει σε έναν γκρεμό; Οτι ο θάνατος είναι το αντίτιμο της ελευθερίας; Ωραίο και λυρικό και γοητευτικό το στόρι, αλλά σου υπέβαλλε κατά κάποιον τρόπο και την ιδέα ότι οι ηρωίδες του, όταν έμειναν «ακηδεμόνευτες», τα έκαναν μαντάρα.