Ραγκούση Πέπη

Λογική κι ευαισθησία Θυμάμαι, πριν από λίγα χρόνια, να παρηγορούμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι τον φίλο μας που είχε πέσει σε μαύρη απελπισία διότι ο νεανικός και μεγαλύτερος έρωτάς του «ανέβαινε με άλλον τα σκαλιά της εκκλησίας». Πάνω δε στην ανάγκη του να αποδομήσει τον γαμπρό, κοντό τον ανέβαζε, κοντό τον κατέβαζε. Να διευκρινίσω ότι και […]

Ψυχανεμίσματα Ψυχανέμισμα πρώτο. Συνέβη πριν από λίγα χρόνια. Ενας φίλος που τα ταρακουνήματα της ψυχής του τον είχαν οδηγήσει στον ψυχολόγο και ενώ έκανε κανονικά τις συνεδρίες του και, όπως μας έλεγε, πήγαινε μια χαρά, αποφάσισε αίφνης να «αλλάξει περιβάλλον». Εκοψε τον ψυχολόγο και κατέφυγε σε έναν γκουρού ψυχής, προπονητή ζωής ή κάπως έτσι. Είχε […]

Από πού πάνε για το μέτωπο; Οταν είδα χθες τα πλάνα από το πάρτι στο ΑΠΘ, μισοκοιμόμουν. Ετσι, στην αρχή, νόμισα ότι ήταν πλάνα αρχείου από πανηγυρισμούς για κάποια μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού. Τόσο έντονο ήταν το στοιχείο του θριάμβου. Μετά, κατάλαβα. Ας προσπεράσω την αιωρούμενη απορία για το τι συμβαίνει τέλος πάντων στο Αριστοτέλειο […]

Μια «λάθος» δημοσιότητα Μέχρι προχθές δεν ήξερα τη Ναόμι Οσάκα. Τώρα την έμαθα (διάβασα αρκετά γι’ αυτήν τις δύο τελευταίες μέρες) αλλά για τους λάθους λόγους. Οι σωστοί θα ήταν οι διακρίσεις της στο τένις, μην αρχίσω τώρα να αραδιάζω τίτλους που δεν έχω ιδέα σε τι ακριβώς ανταποκρίνονται, πάντως η 23χρονη αθλήτρια είναι πολύ […]

Νομίζω ότι τέτοια υπερχείλιση ανάλυσης (και μάλιστα κοινωνικής) της αποτρίχωσης έχει να μου συμβεί από την πρωτοεφηβεία μου – βάλτε με τον νου σας πόσα χρόνια. Δώδεκα, δεκατρία θα ήμουν εκείνη την ημέρα που κλειδώθηκα στο μπάνιο, πήρα το ξυραφάκι (από τα πρώτα bic μιας χρήσης πρέπει να ήταν) αποφασισμένη να κόψω άπαξ και δια παντός […]

Ανοιξαν επιτέλους τα θέατρα, από χθες άρχισε και το Φεστιβάλ Αθηνών με όλους τους χώρους του σε λειτουργία, μόνο εκείνο το 50% της κάλυψης των θέσεων μας χωρίζει πλέον από την ολική επαναφορά στην κανονικότητα του θεάτρου. Δεν θα σταθώ στην ανακοίνωση παραστάσεων που παραπέμπουν σε αναψυκτήριο ή σε αρπαχτές, γιατί περί αυτού πρόκειται όταν […]

Ως είδηση έχει κυκλοφορήσει από το τέλος της περασμένης χρονιάς. Ο Δήμος Μονεμβασιάς ήθελε να αγοράσει το σπίτι του Γιάννη Ρίτσου στην καστροπολιτεία, με σκοπό να το διαμορφώσει σε δημοτικό μουσείο. Πριν από λίγες ημέρες ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες με την κόρη του ποιητή Ερη Ρίτσου, ακούγεται μάλιστα – χωρίς να υπάρχει επίσημη ανακοίνωση – ότι το ποσό […]

Πίσω ολοταχώς Οι ειδικοί περί των συμπεριφορών και του ψυχισμού επιστήμονες λένε ότι ο τρόπος που διαχειρίζεται κάποιος τις ήττες του είναι δείκτης ωριμότητας, ορθολογισμού, συναισθηματικής νοημοσύνης. Ε, για να το λένε, κάτι θα ξέρουν. Το βλέπουμε άλλωστε και γύρω μας, να συμβαίνει με φίλους και γνωστούς. Ακόμη και με πολιτικές παρατάξεις. Κυρίως με αυτές, […]

Ο Κώστας γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 σε ένα νησί του Αιγαίου από αυτά που «διώχνουν» τα παιδιά τους. Οχι επειδή δεν τα αγαπούν αλλά επειδή δεν μπορούν να τα θρέψουν. Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχει από τα παιδικά του χρόνια είναι εκείνο το μοναδικό ζευγάρι παπούτσι – αποφόρι από έναν μεγαλύτερο ξάδελφο […]

Η Αγκαθα Κρίστι, στην αυτοβιογραφία της, αναφέρεται σε μία τραυματική εμπειρία που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει παρά την επιτυχία και τη φήμη της. Μιλάει για εκείνη την αμήχανη στιγμή που διαλέγει, σε ένα κατάστημα ρούχων, ένα φουστάνι και η πωλήτρια της λέει με μια νότα απαξίωσης: «Σε XL το θέλετε βεβαίως!». «Είναι φοβερό» λέει […]

Φυσικά και παρακολούθησα το Σάββατο το βράδυ τον διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον όπως, σχεδόν, κάθε χρόνο. Δεν είμαι φανατική του θεσμού, δεν θυμάμαι, για παράδειγμα, τους νικητές των τελευταίων είκοσι χρόνων ούτε των δέκα ούτε των πέντε. Και από τις ελληνικές συμμετοχές, μόνο τις βαρβάτες. Την κάνω χάζι όμως για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι […]

Στο σχολείο το κάναμε αυτό. Δηλαδή, στο Δημοτικό άντε μέχρι τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Μετά αποκτούσαμε μια στοιχειώδη σχέση με τη διαλεκτική, την τέχνη να φτάνεις στην αλήθεια μέσα από τη συζήτηση. Αν και, εδώ που τα λέμε, το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα όσον αφορά στον δημόσιο διάλογο, έχει γίνει κάτι σαν εθνικό […]

Αιτήσεις, παραιτήσεις, απαιτήσεις Δεν έχουν περάσει πάνω από τρεις μήνες. Θυμόμαστε; Τότε που το ελληνικό θέατρο, με μπροστάρη το ΣΕΗ, ήταν στα κάγκελα για το περίφημο ελληνικό #Μetoo που, τελικά, έγινε #Μetoo στην ελληνική show biz για να περιοριστεί σε metoo στο ελληνικό θέατρο (ας πούμε στα μπουζουξίδικα ή στον ανταγωνιστικό χώρο της τηλεόρασης ποτέ […]

Τα ραπανάκια που τα έλεγαν αλήτες Τα τελευταία είκοσι, περίπου, χρόνια το ενδιαφέρον για τη γαστρονομία και την εστίαση στη χώρα μας όχι απλώς έχει πάρει τα πάνω του αλλά έχει δημιουργήσει μία εξαιρετικά ενεργή «αγορά». Που δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομία αλλά και με τις τάσεις, τις συνήθειες, τις μόδες, τα ήθη […]

Η αλήθεια και το ψέμα Η φωτογραφία από τον εμβολιασμό του δήμαρχου της Αθήνας Κώστα Μπακογιάννη και ο τρόπος που επικοινωνήθηκε από στελέχη και παρατρεχάμενους της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως δήθεν fake αφού, υποτίθεται ότι, η βελόνα είχε καπάκι, μας θύμισε πως, τα τελευταία χρόνια, το ψέμα έχει γίνει πολιτικό εργαλείο και πολύ ισχυρό μάλιστα. (Αποτελεσματικό […]

Ας πούμε σήμερα μια ωραία ιστορία. Με αφορμή μια επέτειο. Κι αν η επέτειος ανάγεται στις αρχές του περασμένου αιώνα, η ιστορία έχει, κατά κάποιον τρόπο, τις προβολές της στο τώρα και σε ό,τι ζήσαμε τους τελευταίους μήνες. Σαν σήμερα λοιπόν (σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο), το 1910, πέρασε σε πολύ κοντινή απόσταση από τη […]

Πόσον καιρό είχα να ακούσω αυτήν την ερώτηση; Ουσιαστικά – πλην κάποιων μικροεξαιρέσων το περσινό καλοκαίρι – πάνω από 14 μήνες. Από τον Μάρτιο του 2020, δηλαδή από τότε που στις ζωές μας μπήκε το lockdown και οι περιορισμοί κυκλοφορίας με τα αυστηρά ωράρια που μας έκαναν να τρέχουμε για να επιστρέψουμε στο σπίτι μας σαν Σταχτοπούτες […]

«Εδώ μέσα κάνω κουμάντο εγώ» ο ένας. «Θα σου δώσω μια μπάτσα και η μισή θα πάει χαμένη. …Δεν ντρέπεσαι που είσαι έτσι; …Θα σε σκοτώσω, μα την Παναγία» ο άλλος. Και οι δύο οδηγοί σε αστικά λεωφορεία. Ο πρώτος στην Αθήνα, ο δεύτερος στη Θεσσαλονίκη. Μέσα σε 48 ώρες, δυο περιπτώσεις πεζοδρομιακού τσαμπουκά, δομημένου […]

Θα σε ξανάβρω στις γωνίες Ηταν μια από αυτές τις τελευταίες μέρες που οι πόλεις και οι άνθρωποί τους προσπαθούν να βρουν τους κανονικούς τους ρυθμούς. Ετσι ώστε να αναβιώσουν αυτές οι εικόνες, οι αυτονόητες που έχουμε να δούμε εδώ και, σχεδόν, δεκαπέντε μήνες. Ανθρωποι που συναντιούνται στον δρόμο, που χαιρετιούνται, που αγκαλιάζονται, που «βρίσκονται […]

Τι μου έμαθε το φετινό Πάσχα Ηταν ένα μεσοβέζικο Πάσχα. Ούτε έτσι ούτε αλλιώς. Ούτε σαν το περσινό ούτε όμως και σαν το προπέρσινο. Και το ζήσαμε και δεν το ζήσαμε. Και το καταλάβαμε και δεν το καταλάβαμε. Ενα Πάσχα αλλιώτικο κι αμήχανο. Αλλά, από μία άποψη, διδακτικό. Με πρώτο μάθημα την προσαρμοστικότητα. Και την […]

Κούνελοι και λαμπάδες Προχθές πήγα με τον πιτσιρικά, για τον οποίον εκτελώ χρέη νονάς, και τον αδελφό του να αγοράσουμε λαμπάδες. Το μαγαζί με το οποίο κλείσαμε ραντεβού – λες και ήταν γυναικολόγος – όχι από τα τεράστια, τα «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Υποτίθεται, πιο ειδικού γούστου. Ποιου γούστου; Πλησιάζοντας στον χώρο με τις λαμπάδες, […]

Ο σκληρός Απρίλης του ’41 Εκείνη τη χρονιά το Πάσχα έπεφτε στις 20 Απριλίου. Και ήταν ένα από τα χειρότερα στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Δύο εβδομάδες πριν είχε ξεκινήσει η «Επιχείρηση Μαρίτα», δηλαδή η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα. Σε λίγες μέρες το μέτωπο είχε καταρρεύσει. Το θρησκευτικό πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας συνέπεσε με τον […]

Ας διηγηθούμε σήμερα μια ιστορία. Ετσι όπως αρχίζουν όλες οι ιστορίες, σαν παραμύθι. «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί…». Ενα χαρισματικό αγόρι που, από μικρό, όλοι έλεγαν ότι η εξυπνάδα του ξέφευγε από τα συνηθισμένα. Η οικογένειά του κάποτε είχε λεφτά και τίτλους ευγενείας, αλλά τα χρήματα χάθηκαν και οι τίτλοι δεν τρώγονται. […]

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης μιλάει για ανθρώπους και ποντίκια, τηλεόραση και θέατρο, εξουσία και όρια, Αντιγόνες και Κρέοντες

Μα το σημάδι στον μηρό μου απ’ τη βατσίνα Ψηλά στον μηρό μου έχω ένα σημάδι. Μικρό, στρογγυλό σαν έγκαυμα. Το έχω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και το έχουν όλα τα «παιδιά» της ηλικίας μου. Κάτι σαν αναγνωριστικό σήμα. Στα μικράτα μας, το συγκρίναμε. Της μιας ήταν πιο μεγάλο, του άλλου πιο […]

Πενήντα τέσσερα χρόνια μετά Ανήκω στη γενιά που η χούντα της 21ης Απριλίου 1967 μας βρήκε μικρά παιδιά και μας άφησε στην πρώιμη εφηβεία. Επί μία επταετία και σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη διαμόρφωση ενός ανθρώπου, ζήσαμε – άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, ανάλογα με τις οικογενειακές καταβολές – ανάμεσα σε αυτά που μας έλεγαν στο […]

Χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο. Ημουν, λέει, σε μια πλατεία. Από τις παλιές, τις αθηναϊκές, τις συνοικιακές, αυτές που δεν έχουν την αίγλη μιας Ομόνοιας ή ενός Συντάγματος. Εχουν όμως κραδασμούς ανθρώπων. Των τελευταίων ρομαντικών πιτσιρικάδων που διεκδικούν ακόμη το δικαίωμα στο παιχνίδι σε ανοιχτό χώρο, των ηλικιωμένων που μιλάνε για επικουρικές, αναδρομικά και […]

Είμαστε ό,τι αφήνουμε πίσω μας. Δεν ξέρω ποιος το έχει πει ή αν το έχει πει κάποιος, πάντως ισχύει απόλυτα. Η «ταυτότητά» μας, ένα είδος δαχτυλικού αποτυπώματος, καταγράφεται στο πέρασμά μας από κάπου. Από «παραλίες σκουπιδοτόπων», από ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα, από επιβατικά μέσα, από δημόσια θεάματα, από σπίτια φίλων. Είμαστε οι δεκάδες σβησμένες στην άμμο […]