Η ευθύνη της υπογραφής

Προσπαθώ ακόμη να τα καταφέρω στην άσκηση εκλαϊκευμένου φιλοσοφικού στοχασμού, αλλά χωρίς αποτελέσματα. Προσπαθώ να λύσω την εξίσωση: Πώς κανείς διαχωρίζει τη θέση του από κείμενο το οποίο δεν έχει υπογράψει; Η υπογραφή του Γιώργου Κουμεντάκη, καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και του Μιχαήλ Μαρμαρινού, που σκηνοθετεί στην παράσταση «Ο Κολοκοτρώνης ατενίζει το μέλλον…», δεσμεύει μόνο τους ίδιους σύμφωνα με την αρχή της ατομικής έκφρασης και ευθύνης. Διαφορετικά θα έπρεπε να δεσμεύει όχι μόνο εργαζομένους και συνεργάτες σε ακτίνα χιλιομέτρου, αλλά συγγενείς και φίλους σε βάθος γενεών. Χωρίς καμία διάθεση να προσθέσει κανείς ένταση στην ήδη βεβαρημένη ατμόσφαιρα μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο, η σπουδή να δημοσιοποιηθεί μια τέτοια αποκήρυξη οδηγεί σε ένα άλλο ερώτημα. Μήπως πρέπει να γίνουν προσπάθειες για να καταλαγιάσει το κλίμα, που λαμβάνει πλέον διαστάσεις πόλωσης, όταν το ζητούμενο είναι η επόμενη ημέρα του ελληνικού MeToo και των βαρύτατων κατηγοριών για κακοποίηση;