«Για το πόσο ευαίσθητα είναι τα ελάφια μάς πληροφορούν ερευνητές από το εθνικό πάρκο Αϊφελ. Εκεί ένας κυνηγός – δασοκόμος και ένας δασικός εργάτης είχαν το ίδιο μοντέλο αυτοκινήτου. Ενώ τα ελάφια απομακρύνονταν όποτε εμφανιζόταν το αυτοκίνητο του δασοκόμου, έμεναν απολύτως ήρεμα όταν έβλεπαν να κινείται στον δρόμο το αυτοκίνητο του δασικού εργάτη. Δε διαθέτουν όμως μόνο τα ελάφια την ικανότητα να ξεχωρίζουν τους επικίνδυνους από τους ακίνδυνους ανθρώπους. Εμπιστεύονται και τα κατοικίδιά μας αυτή τους την αίσθηση. Ο,τι είναι ο κυνηγός για τα ελάφια και τους συγγενείς τους είναι ο κτηνίατρος για τον σκύλο και τη γάτα.
Οι κυνηγοί, ωστόσο, είναι πολύ πιο επικίνδυνοι. Καθόλου παράξενο λοιπόν που ορισμένα είδη καταλαβαίνουν ποιος άνθρωπος πλησιάζει εκείνη τη στιγμή. Ενώ τα παιδιά θεωρούνται κατά βάση ακίνδυνα, οι κίσσες σπάνια αποφεύγουν ακόμα και τους ενήλικους οδοιπόρους. Οταν πλησιάζουν βέβαια οι κυνηγοί γίνεται φασαρία και ο κόσμος των ζώων ειδοποιείται με ένα δυνατό κρώξιμο. Τα πολύχρωμα αυτά πουλιά εξακολουθούν για τον λόγο αυτόν να αποτελούν στόχο πολλών κυνηγών».
Από το κεφάλαιο «Φόβος» στο συναρπαστικό βιβλίο «Η μυστική ζωή των ζώων» του Γερμανού Peter Wohlleben (μτφ. Γιώτα Λαγουδάκου, εκδ. Πατάκη, σελ. 298)
