Απλά μαθήματα Ελληνικών

Εμείς οι δημοσιογράφοι πάντα ήμασταν στο στόχαστρο. Για τον απλό, απλούστατο λόγο ότι κάνουμε ένα επάγγελμα που οι περισσότεροι πολίτες θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν καλύτερα από εμάς. Πώς γράφουν οι ίδιοι καθημερινά στα σόσιαλ; Ε, πιστεύουν ότι είναι ακριβώς το ίδιο να γράφεις κάθε μέρα στην εφημερίδα, να έχεις την αρχισυνταξία ή να συμμετέχεις σε μια καθημερινή εκπομπή. Μέχρι να καταλάβουν ότι δεν είναι, ο κάθε Κανάκης θα βγαίνει και θα καταφέρεται υβριστικά εναντίον του κλάδου και ο κάθε τραγουδιστάκος θα προτρέπει να βάλουν δημοσιογράφους σε νεκρόσακους και «τρένα». Εντάξει, μωρέ, πρώτη φορά είναι; Δεν θυμάμαι τα χρόνια των Μνημονίων που οι μισοί από εμάς ήμασταν «καταζητούμενοι»; Δεν ξέρω ότι, ειδικά σε περιόδους κρίσης, αυτή η άποψη καλλιεργείται στην κοινή γνώμη από συγκεκριμένα κόμματα, προσπαθώντας έτσι να κεφαλαιοποιήσουν τον γενικό θυμό; Θα ξεχάσω ότι στην πρώτη επέτειο της Πρώτη Φορά Αριστεράς, στο γήπεδο του Τάε Κβον Ντο, προβάλλονταν στη γιγαντοοθόνη φωτογραφίες «αντιφρονούντων» δημοσιογράφων και από κάτω οι συγκεντρωμένοι γιούχαραν εν είδει ρωμαϊκής αρένας;