Η αδυναμία ή το πραγματικά ανέφικτο του ΠΑΣΟΚ να σπάσει την αποκλειστικότητα στη φθορά και εν τέλει την εξαΰλωσή του, διαχειριζόμενο την μη κατάρρευση της χώρας όπως την παρέλαβε από την κυβέρνηση Καραμανλή το 2009, δημιούργησε πλήρη ανατροπή του κομματικού στάτους. Η πρόσμειξη με τη Δεξιά ΝΔ του Σαμαρά, απελευθέρωσε δυνάμεις που σε επίπεδο στελεχών έψαχναν νέους θώκους εξουσίας, ενώ στην κλίμακα των ψηφοφόρων προσέφερε «αντιδεξιά» διαφυγή με τη σφραγίδα της έστω και θολής «αριστεροσύνης», που προσέφερε αφειδώς ο προσδοκών την εξουσία και μετερχόμενος τα πάντα ΣΥΡΙΖΑ. Συγχρόνως νομιμοποιήθηκε κι εκείνη η τάση που αισθανόταν πιο βολικά στη δεξιά πλευρά του συστήματος και που καταφανώς απολάμβανε τη συγκυβέρνηση με τον πάλαι ποτέ πολιτικό αντίπαλο, περισσότερο από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του 2009. Από τότε κυρίως ο όρος «αποστασία», που κυριαρχούσε στην ιστορία της πολιτικής από το 1965, ακουγόταν ως παλαιολιθική αγκύλωση, αφού στην πορεία αυτή και με απόγειο το 2015, πολιτικά στελέχη της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ) αλλά και της μασίφ Δεξιάς (Καμμένος κ.λπ.) πηγαινοέρχονταν σε κόμματα και πέριξ αυτών με κριτήριο κυρίως την πολιτική τους τακτοποίηση, διατρέχοντας «σφαίρα» τον κομματικό ορίζοντα με βολικές μόνον στάσεις. Οι εξαιρέσεις των πολιτικά συνειδητών μετατοπίσεων πέραν της ευρύτερης παράταξης, βεβαίως υπήρχαν. Υπό το πρίσμα αυτό και φθάνοντας στη σημερινή κατάσταση και τις υπουργοποιήσεις στελεχών που προέρχονται από την Κεντροαριστερά, θεωρώ ότι τα δύο ερωτήματα που θα μπορούσαν να τεθούν, δηλαδή πρώτον, εάν η σημερινή κυβέρνηση ενσωματώνει πλέον και την Κεντροαριστερά με τόσα στελέχη της που χρησιμοποιεί και δεύτερον, εάν υφίσταται πλέον εν κατακλείδι Κεντροαριστερά, απαντώνται ενιαία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ