Πανούσης Γιάννης

Τις μνήμες δεν τις ξεγελάς Αλήθειες θα σου πουν θέλεις, δεν θέλεις Εύη Μελά-Αλεξιάδη, Αποτυπώματα Επειδή η Παιδεία προϋποθέτει αρχές και αξίες σχετικές με το πρότυπο του πεπαιδευμένου ανθρώπου/πολίτη, οι διάφορες κυβερνήσεις ασχολούνται με την Εκπαίδευση, μέρος της οποίας είναι και η εσωτερική κατανομή εξουσιών. Ετσι κάθε νόμος που αφορά στα πανεπιστήμια [από τον 815/78 […]

Ο ήρωας πέφτει λιποτακτώντας εξιλεώνεται Ελσα Κορνέτη, Ο ήρωας πέφτει Η Βεντέτα, ως ιδιωτική εκδίκηση, ως προσωπικός τρόπος απονομής της δικαιοσύνης μπορεί να συνδέεται με το «αντιπεπονθός» της ιουδαϊκής ιδιωτικής εκδίκησης [Παλαιά Διαθήκη], να εκφράζει τον Πολιτισμό της Ντροπής [μέσω της προσβολής της Τιμής] και να κυριαρχεί στα Ομηρικά Επη ως ανταπόδοση χρέους του πολεμιστή, […]

Είναι το λάθος της Μοίρας ο φονιάς; Β. Ταβουλτσίδης, Υφαντό Πέραν των όποιων ποινικοεγκληματολογικών προσεγγίσεων της γυναικείας εγκληματικότητας ή και των σοβαρών δημοσιογραφικών καταγραφών (βλ. μεταξύ άλλων Νίνας Κουλετάκη, Φόνισσες, εκδ. Κύφαντα 2019 (σε παγκόσμια κλίμακα) – Π. Σόμπολος, Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα, Πατάκης 2019), μακράν της οποιασδήποτε στερεοτυπικής ερμηνείας, καθώς και πέραν των […]

Ο ήρωας πέφτει γιατί δεν έγινε ποτέ ούτε βασιλιάς, ούτε πιόνι Ελσα Κορνέτη, Ο ήρωας πέφτει Ουδέποτε έκρυψα την πολιτική μου καταγωγή, δηλαδή ότι είμαι πασοκογενής. Η έντονη δράση μου [1978-1983] που συνοδεύτηκε με μία πιο χαλαρή μέχρι το σκάνδαλο Κοσκωτά οπότε κι αποχώρησα με δημόσια δήλωση [1989] δεν διαγράφεται από τη ζωή μου. Να […]

Οπου κι αν στεκόταν ήταν πάντα με την πλάτη στον τοίχο Νίκος Δαββέτας, Αντρες χωρίς άντρες Πολλά λέγονται και γράφονται τελευταία για το οργανωμένο έγκλημα και τις πιθανές σχέσεις του με την τρομοκρατία και την πολιτική διαφθορά, ως ένα παράνομο continuum με κοινές αναφορές και στόχους. Το πρώτο χαρακτηριστικό του οργανωμένου εγκλήματος είναι ότι δεν […]

  Ισόβια μετά θάνατον Αντ. Φωστιέρης, Τίποτα δεν είναι τίποτα Δεν γνωρίζω ποια [εγκληματο-λογική] ερμηνεία θα έδιναν ο Θουκυδίδης, ο Κλαούζεβιτς ή ο πιο σύγχρονος Π. Κονδύλης για τον πόλεμο/εισβολή/κατοχή στη σημερινή αιματηρή [διπολική;] σύγκρουση Ρωσίας/Ουκρανίας. Σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις, πέραν των διαπραττόμενων εγκλημάτων πολέμου, τα οποία ενώ έχουν με ακρίβεια προσδιοριστεί συνήθως δεν τιμωρούνται […]

Θανάσιμα ανέμελοι συρρέουν σε δρόμους, πλατείες, θεάματα ως ανδρείκελα σαθρά που υπνοβατούν Βίκυ Δερμάνη, Μικρές ταριχεύσεις Η αιματηρή σύγκρουση Ρωσίας – Ουκρανίας αποδεικνύει ότι η μεταπολεμική κουλτούρα της υπέρβασης των όποιων διακρατικών διαφορών, μέσω της ειρηνικής συναίνεσης του διεθνούς δικαίου, και του σεβασμού στις διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες, δεν φαίνεται να είναι σήμερα συμβατή με […]

Ξέφυγα απ’ όλους. Είμαι ελεύθερος …η ελευθερία είναι προσωπική υπόθεση Σπ. Ραδίτσας, Ελευθερία Οπως η πίστη στο παράλογο (credo quia absurdum) καταστρέφει οποιοδήποτε υπαρξιακό νόημα, δίνει ψευδές περιεχόμενο στην ελευθερία, γεμίζει το φιλοσοφικό κενό με αγωνία, οδηγεί σε δια-νοητικό αδιέξοδο και καταλήγει σε μύθους, το ίδιο συμβαίνει και με τη δογματική προσήλωση στις εντολές του […]

…κι ο καθείς με τον πόλεμό του… Σελίν, Ταξίδι στην άκρη της νύχτας Εχεις την αίσθηση ότι ορισμένοι ζουν και κινούνται πέραν των ορίων, όχι μόνο του Καλού και του Κακού, αλλά και του οίκτου και της φιλαλληλίας προς τους συν-ανθρώπους. Σε αυτούς συγκαταλέγονται όσοι – κατά τον Ντοστογιέφσκι – πρώτα έχουν μισήσει τον εαυτό τους και […]

Σαν δεν ρισκάρεις στη ζωή θυμώνει και σε σταμπάρει Κ. Ριζάκης, Ωσεί παρούσες Η άσκηση πολιτικής δεν είναι ένα παίγνιον των πολιτικών, ούτε μία περιστασιακή συμμετοχή των πολιτών κάθε τέσσερα χρόνια σ’ εκλογές. Η πολιτική για να παραμείνει σημαντικός παράγοντας, με στόχο τη βελτίωση της καθημερινότητας των ανθρώπων, οφείλει ν’ αφουγκράζεται τα μηνύματα των καιρών […]

Γιατί μια Δεύτερη Παρουσία; Η πρώτη εξαντλήθηκε; Κλείτος Ιωαννίδης, Αλληγορία 44η – ευθυγράμμιση προς Πλειάδες Η Διαφωνία, για άλλους ο Αρνητισμός, για πολλούς η Αντι-πρό-θεση, όταν γενικεύονται γίνονται Δόγματα, άρα χάνουν τον οποιονδήποτε αξιακό ή συμβολικό τους χαρακτήρα. Ακόμα και το «διαφορετικό», ως αντικειμενική απόσταση με κάθε [;] «κανονικό», όταν επιχειρείται να συγκροτήσει μια δι-υποκειμενική […]

Δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά λάθη κρεμασμένα στο παράθυρο του κόσμου Σταύρος Σταυρόπουλος, Κατά τον δαίμονα εαυτού Η ανάλυση των δεδομένων που αφορούν την εκλογή προέδρου στο ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ δεν είναι κυκλική [γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Κανένας] αλλά τριγωνική, ίσως και τετραγωνική. Εξηγούμαι:  Στην κάτω αριστερή γωνία του τριγώνου: Ο Αλ. […]

Δεν είμαι παρά το προσχέδιο μιας πράξης Ιωάννης Λαδάκης, Ο κήπος των κάκτων Από τη μεταθερινή (προεκλογική;) σύγκρουση των κομμάτων (για Ολα και για Τίποτα) εξάγονται κάποια πρώτα συμπεράσματα. Πέραν δηλαδή από τακτικισμούς και κορόνες άνευ ουσιαστικού περιεχομένου, διαπιστώνεται μία παντελής έλλειψη στίγματος. Σε λίγο δεν θα είναι ορατές οι διαχωριστικές γραμμές «δεξιού – αριστερού» […]

Μολύβια ορθώνονται, μόνα τους γράφουν Για όσους έφυγαν, γι’ αυτούς που θά ‘ρθουν Δ. Χιόνης, Του έρωτα και του θανάτου Δεν γνωρίζω αν το πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου είναι «δεμένο στο λαιμό του». Δεν πιστεύω όμως ότι το όποιο πεπρωμένο δρα κατά της ελευθερίας και υπονομεύει τη βούληση, μέσω αφηγημάτων περί ντετερμινισμού. Κανένας βιολογικός ντετερμινισμός […]

Τρεις έννοιες με αξιακό φρόνημα: μνήμη, φιλότιμο κι ευγνωμοσύνη Μερόπη Ν. Σπυροπούλου, Στοχασμοί και απόηχοι Γνωρίζω ελάχιστα την Πρόεδρο της Δημοκρατίας προσωπικά και δεν παρακολουθώ την καθημερινή της δραστηριότητα, αλλά διαφωνώ με εκείνους που αρέσκονται να υπονομεύουν τον πολιτειακό θεσμό μέσω της άστοχης κι εύκολης κριτικής στον άνθρωπο που τον ενσαρκώνει. Κι αυτό διότι η κριτική […]

Η Ιστορία γράφεται πάντα με βάση ένα κλειδί και μια κλειδαριά Αρθουρ Καίσλερ, Ο κομισάριος και ο γιόγκι Πολλές φορές η Αριστερά υιοθετεί έναν οφιοειδή τρόπο ανάληψης/κατάληψης της εξουσίας, ο οποίος για να καταστεί αποτελεσματικός αποβάλλει κατά την εξέλιξη όλες τις αρχές των αριστερών [του ηθικού πλεονεκτήματος περιλαμβανομένου]. Οσο κι αν οι ηγεσίες ισχυρίζονται ότι […]

Χάθηκε ο δάσκαλος ο ποιητής ο έρωτας η σκέψη και η αντίδραση Νίκος Διπλός, Χωρίς αναπνοή Οι άνεμοι που φύσηξαν αυτό το καλοκαίρι στη χώρα μας δεν βοήθησαν μόνο στην εξάπλωση των πυρκαγιών (με τη γνωστή εθνική τραγωδία) αλλά σπρώχνουν και την ελληνική κοινωνία στα βράχια. Ετούτη την περίοδο στην Ελλάδα φωνάζουν άπαντες κατά πάντων […]

Αντίστροφα πολλές φορές διαβάζω τη ζωή μου Ολα ισχύουν και δεν ισχύει τίποτα. Δημήτρης Δημητριάδης, «Στη Ρουλέτα» Προφανώς και η χώρα έζησε μια οικολογική καταστροφή,πλαισιωμένη από πολλές ανθρώπινες τραγωδίες. Προφανώς και υπάρχουν αντικειμενικές ευθύνες στην κυβέρνηση και πρέπει μετά την οριστική απομάκρυνση των κινδύνων, με νηφαλιότητα και ευθυκρισία, αφενός να γίνει αποτίμηση των ζημιών και […]

H ήττα απαιτεί ζευγάρια Κανείς ποτέ δεν ηττήθηκε κατά μόνας Κώστας Ταβουλτσίδης, Βάκχαι Ο θυμικός και συναισθηματικός ανορθολογισμός των Νεοελλήνων, με τον φόβο και την άγνοια να κυριαρχούν στις αποφάσεις, με την αδυναμία σύγκρισης και σύγκρουσης υπο-θέσεων, με τις δοξασίες να «επιστημονικοποιούνται» και τους αρνητές της επιστήμης (πολιτικούς και πολίτες) ν’ αναλαμβάνουν ρόλους μάγων και […]

Malgré nous Ελένη Μπουκαούρη, «Αθελά μας» Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2020 Κάθε βιασμός, όπως άλλωστε και κάθε έγκλημα, διαθέτει τον δικό του κωδικό προσέγγισης και ερμηνείας. Ακόμα κι όταν, για λόγους μεθοδολογίας, κατηγοριοποιούνται ή ομαδοποιούνται κάποια εγκλήματα, π.χ. «κατά της γενετήσιας ελευθερίας», τούτο δεν σημαίνει ότι οι διαπραχθέντες βιασμοί έχουν τον ίδιο κοινωνικό συμβολισμό, αντανακλούν τις ίδιες […]

Αυτά που διάβασες είναι σπινθήρες Οι εκρήξεις, αν υπάρξουν, είναι δική σου σοδειά Αργ. Μαρνέρος, Διαδρομές Ατέρμονες κι ανώφελες συζητήσεις για το φύλο των αγγέλων [ποιος θα ‘ναι ο αρχηγός;] και για το φύλο των δαιμόνων [ποιος προδίδει ποιον;] ταλανίζουν το ΚΙΝΑΛ. Κι όμως τα προβλήματα είναι αλλού. Εξηγούμαι: – πρώτο πρόβλημα, σχεδόν υπαρξιακό, η […]

Kαταδικασμένοι στην επανάληψη των λαθών υπερτονίζουμε την ανθρώπινη φύση μας Εύη Μελά-Αλεξιάδη, Αποτυπώματα Υπάρχει το [συγγνωστό] ψυχιατρικό ακαταλόγιστο, όπου ο δράστης ενός εγκλήματος [ισχυρίζεται ότι] δεν έχει επίγνωση [κι ευθύνη] των πράξεών του. Υπάρχει το [μη συγγνωστό] ιδεολογικό ακαταλόγιστο, όπου ο δράστης [νιώθει υπερήφανος επειδή] έχει [αυτο]νομιμοποιήσει το έγκλημά του. Υπάρχει το [μη συγγνωστό] ηθικό […]

Τη νύχτα όταν έπεσε να κοιμηθεί ξέχασε να κουρντίσει το ξυπνητήρι Δεν ξύπνησε ποτέ Αργύρης Μαρνέρος, Το ξυπνητήρι Τους ορατούς εχθρούς (κυρίως πολιτικούς αντιπάλους) είχαμε μάθει να τους αντιμετωπίζουμε, χρεώνοντας όχι μόνο τα σχετικά κυβερνητικά/αντικυβερνητικά λάθη τους αλλά και τα όποια, ανεξάρτητα από τους ίδιους, αρνητικά φαινόμενα. Τους αόρατους εχθρούς (κυρίως Ιούς) ούτε να τους […]

Με τα μέτρα της Λογικής ήταν πολύ μικρός όσο κι ασήμαντος …. Σαν ήρθε ο καιρός κι έλυσε τη σιωπή του όλοι ξαφνιάστηκαν Κανείς δεν το περίμενε Δημήτρης Καραμβάλης, Ενας άσημος διάσημος Τα έχω ξαναγράψει πριν από πολλά χρόνια αλλά η συγκυρία επιβάλλει να επαναφέρω τα ίδια αγωνιώδη ζητήματα. Δεν γνωρίζω αν η Ιστορία (με […]

Εμοιαζαν με καινούργιες οι ιδέες και όμως είχαν τόσους ιστούς αράχνης Το παρελθόν ως κατάπλασμα… Π. Καραβασίλης, Ειρκτή ’72 Ολη η Ελλάδα μια λίστα ενόχων, συνενόχων, συνεργών. Ολη η Ελλάδα μία καχ-υποψία. Η πολιτική απαξιωμένη, η Δικαιοσύνη αργή και τυφλή, η Αστυνομία διεφθαρμένη, τα Πανεπιστήμια υποβαθμισμένα, οι γιατροί φακελάκηδες, οι δικηγόροι φαφλατάδες, η Δημόσια Διοίκηση […]

Το χέρι μου έγινε ρόπτρο στην πόρτα του μέλλοντος Σπ. Ζαχαράτος, Ανασκαφές Η εποχή δύσκολη. Αλλοτε μουγγή, άλλοτε κραυγαλέα. Από τα πρόσφατα γεγονότα μου γεννήθηκαν πολλές απορίες. Δέκα από αυτές τις κατα-γράφω. 1. δεν είναι μόνον η βία καταδικαστέα. Το ίδιο και περισσότερο ισχύει και για τους βίαιους ανθρώπους. Πολλώ μάλλον αν η βία δεν […]

Πόσο με απωθούν οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν από ήττες και απώλειες Φρ. Σταυράκη «Ουδέν ανθρώπου δεινότερον» Πιστεύει άραγε κάποιος- οποιουδήποτε φρονήματος – ότι ζούμε στη Δυστοπία της γκριζόμαυρης Παγκοσμιοποίησης, ενώ κάπου μας περιμένει η Ευτοπία του κόκκινου Παραδείσου; Πιστεύει κάποιος εχέφρων ότι κινδυνεύει η χώρα από μια δικτατορία των τανκς και η ανθρωπότητα από ένα […]

Ολα θυμίζουν Ανοιξη μέσα σε πόλεμο ή λίγο πριν απ’ την επιδρομή κάποιας μεγάλης επιδημίας του Μεσαίωνα Μάνος Ελευθερίου, Σαν άνοιξη μέσα σε πόλεμο Οσοι νομοθετούν ή ρητορεύουν, πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι η ελληνική κοινωνία έχει συμβιβαστεί με την ανομία, ίσως και να την προτιμάει από την πολλή νομιμότητα και την τάξη. Ο […]

Η γλώσσα των συμβόλων ακτινογραφείται. Μία φωτογραφία δείχνει την Ιστορία της στιγμής   Παναγιώτης Καραβασίλης, Ειρκτή 72 Η βία και οι απειλές για εκδίκηση, όχι μόνον κατά των ανθρώπων, δεδομένου ότι αυτοί είναι θνητοί κι αντικαταστατοί, αλλά κυρίως κατά της Ιστορίας, μολονότι αυτή, ως γνωστόν, δεν ανέχεται τζάμπα μάγκες μισαλλοδοξίας, και μάλιστα σε slow motion […]

Των κρυφών νοημάτων το μήνυμα να διακρίνω και να δω τι θα κάνω μετά Αντώνης Μακρυδημήτρης, Μέρες 2020 Σε πολλά εγκλήματα με σεξουαλικό περιεχόμενο η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ο βιασμός π.χ. περιλαμβάνει σαδιστικά στοιχεία βίαιης εξουσίασης του σώματος και της ψυχής του άλλου καθώς εφαρμόζεται στην πράξη η αρχή «η κουλτούρα του ανδρισμού συνιστά υποκουλτούρα […]

Δεν μπορείς να μιλάς για ελευθερία μπροστά στο κλουβί με τα καναρίνια Κ. Τσιαλαφούτας, Κωπηλάτης του Ονείρου Τώρα που τελείωσε ο κύκλος των Εορτών αναρωτιέμαι τι ακριβώς περίμενε ο σημερινός έγκλειστος / εγκλωβισμένος Νεοέλληνας από το θαύμα των Αγιων Ημερών. Το θρησκευτικό μήνυμα της γέννησης του Χριστού ή το ιατρικο-θεραπευτικό  ανακοινωθέν της άφιξης του Εμβολίου; […]

Προσπέρασα την οργή των αριθμών Τον ίλιγγο των αλαφιασμένων λέξεων Αργ. Μαρνέρος, Χρόνος χαράκτης Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ορισμένοι πολιτικοί χώροι πιστεύουν ότι έχουν να ωφεληθούν σε κάτι (ιδεολογικά ή εκλογικά) εάν – εν μέσω πανδημίας – φέρνουν συνεχώς σε αντι-παρά-θεση Ελευθερίες και Ασφάλεια. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν πρόκειται για τη γνωστή πολιτική σύγκρουση Ελευθερίας […]

Το δέντρο στέκει πληγωμένο στην αυλή Σκληρά του κόψανε τα χαμηλά κλαδιά του …μα τώρα δείχνει πιο ψηλό… Χρόνο το χρόνο θ’ απλωθεί περήφανο πάνω απ’ τις στέγες που του κρύβανε τον ήλιο Δ. Παπακωνσταντίνου, Το δέντρο Απαντες [Κράτος, πολιτικό σύστημα, θεσμοί] πολλάκις κινούνται στα άκρα [επιθετική ρητορική, διχαστικοί συμβολισμοί, αναίτια καταστολή], την ίδια ώρα […]