ΤΑ ΝΕΑ

Ο Πρωθυπουργός άλλαξε αυτή τη φορά το αφήγημά του: δεν ήταν ακροδεξιοί όλοι όσοι συμμετείχαν στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, ήταν όμως τα ακραία στοιχεία που έδωσαν τον τόνο στο συλλαλητήριο.

Παρά τις διακηρύξεις του Πρωθυπουργού περί επιστροφής στην κανονικότητα, είναι σαφές πως η οικονομία έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει για να χαρακτηριστεί «κανονική». Σε καμία κανονική οικονομία η πρόσβαση στις αγορές δεν είναι απαγορευτική. Σε καμία κανονική οικονομία δεν έχει φορεθεί ο ζουρλομανδύας των πλεονασμάτων. Και καμία κανονική οικονομία δεν βρίσκεται υπό τη στενή […]

Ηταν την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν στους πάντες τα πάντα όταν σημαίνον στέλεχός του διαβεβαίωνε πως με την ανάληψη της εξουσίας τα ΜΑΤ δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης, αφού οι πολίτες δεν θα είχαν λόγο να διαδηλώνουν. Σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε, διαπιστώνει με βίαιο τρόπο κανείς ποια ήταν η κατάληξη εκείνης της υπόσχεσης περί κατάργησης των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης: από τα άτομα με ειδικές ανάγκες έως τους εκπαιδευτικούς, οι πολίτες έχουν γευτεί τη διάψευση στις πλάτες τους.

Ηταν την εποχή που η σημερινή περιφερειάρχης Αττικής διεκδικούσε το αξίωμά της όταν παρότρυνε τους κατοίκους διαφόρων πόλεων να μη δεχθούν τη δημιουργία χώρων υγειονομικής ταφής στην περιοχή τους. Ηταν την ίδια περίοδο που διαβεβαίωνε από τηλεοράσεως ότι «οι αντιμνημονιακοί μαζεύουν αλλιώς τα σκουπίδια». Τέσσερα χρόνια από τότε, η περιφερειάρχης βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με το τέρας της ανέξοδης διαμαρτυρίας που εξέθρεψε, αλλά και με τους πολίτες που ενέπαιξε.

Οι δύο μεγάλες νίκες του λαϊκισμού το 2016 ήταν η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες και το «Ναι» στο δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Τρία χρόνια από τότε, είναι φανερό πού μπορεί να οδηγήσει ο λαϊκισμός: όσο πλησιάζει η Βρετανία στην έξοδο τόσο πιο νεφελώδης γίνεται ο τρόπος της αποχώρησης, τόσο μεγαλώνει ο φόβος μιας άτακτης αποχώρησης χωρίς συμφωνία.

Ο παραιτηθείς υπουργός Αμυνας δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει πόσο ακατάλληλος ήταν για το αξίωμα το οποίο του εμπιστεύθηκε ο Πρωθυπουργός: επιβάρυνε τον ελληνικό λαό με χιλιάδες ευρώ μόνο και μόνο για να κάνει μια τελευταία επίδειξη πατριδοκαπηλίας με στρατιωτικό ελικόπτερο πάνω από το Αιγαίο.

Με την επίσκεψη της γερμανίδας καγκελαρίου στην Αθήνα και την υποδοχή που της επιφύλαξε ο έλληνας Πρωθυπουργός κλείνει ένας κύκλος διχασμού και αντιευρωπαϊσμού που άνοιξε το 2010, όταν η τότε κυβέρνηση υποχρεώθηκε στην υπογραφή του Μνημονίου προκειμένου να μη χρεοκοπήσει άτακτα η χώρα.

Στη συνέντευξη που παραχώρησε χθες στον τηλεοπτικό σταθμό Open, ο Πρωθυπουργός αναγνώρισε για πρώτη φορά κάτι που είναι πλέον πανθομολογούμενο: ότι το πρόβλημα της κυβέρνησής του δεν είναι απλώς αριθμητικό, αλλά πολιτικό. Εξέφρασε ασφαλώς τη βεβαιότητα ότι θα έχει τη στήριξη του (πρώην) κυβερνητικού του εταίρου. Εκείνο που έχει σημασία όμως δεν είναι η κατά συνθήκην βεβαιότητα, αλλά η προσθήκη σχετικά με τον δρόμο που θα ακολουθήσει εάν δεν λάβει την πολυπόθητη στήριξη: ο δρόμος αυτός, όπως παραδέχθηκε, οδηγεί σε πρόωρες εκλογές.

Η έκφραση «πολικές θερμοκρασίες» που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τα μέσα ενημέρωσης μπορεί να ακούγεται υπερβολική και να είναι για όλους όσοι εκτίθενται ελάχιστα στο κρύο ή απολαμβάνουν τη ζέστη στο σπίτι τους και τη δουλειά τους.

Ηταν μόλις πριν από δεκαπέντε ημέρες όταν ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους του Τύπου πως ο κυβερνητικός του εταίρος δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την κυβέρνηση με το ρητορικό ερώτημα «Πού να πάει ρε παιδιά;».

Η κρίση της ευρωζώνης απέδειξε αν μη τι άλλο πως η κατασκευή του κοινού νομίσματος είχε δομικά προβλήματα. Αν και ένα πανίσχυρο νόμισμα, το ευρώ έπασχε στην αρχιτεκτονική του όχι μόνο για πολιτικούς και οικονομικούς, αλλά και για ιστορικούς λόγους, οι οποίοι μπορούν να συνοψιστούν στο εξής: η Γερμανία αντάλλαξε το σκληρό μάρκο με μια οικονομική ορθοδοξία που θα διασφάλιζε την οικονομική της ευρωστία.

Το 2018 δεν αφήνει πίσω του μόνο εκκρεμότητες, αλλά και ανοικτές πληγές. Κι αν στην πρώτη κατηγορία, εκείνη των εκκρεμοτήτων, ανήκει η συμφωνία των Πρεσπών, η μεταμνημονιακή επιτροπεία ή και μια σειρά από σκάνδαλα που η κυβέρνηση έσπευσε να φορτώσει στους αντιπάλους της, στη δεύτερη, εκείνη των πληγών, ανήκει η πολύνεκρη τραγωδία στο Μάτι.

Ο Πρωθυπουργός αποδέχθηκε πριν από δύο μήνες την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών με τη διαβεβαίωση ότι δεν θα ανεχθεί στο εξής άλλη φωνή πέρα από την επίσημη κυβερνητική στην εξωτερική πολιτική.

Οπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, μηδεμιάς εξαιρουμένης, το εκλογικό έτος που έρχεται θα είναι και έτος κυβερνητικής αλλαγής. Η σημερινή κυβέρνηση που αποτελείται από τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ θα παραδώσει τη σκυτάλη είτε σε μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ είτε σε μια κυβέρνηση συνασπισμού, βασικός κορμός του οποίου θα είναι και πάλι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η τροπολογία που κατέθεσε η κυβέρνηση για την αγορά εκλογικού υλικού με απευθείας αναθέσεις δεν αποκαλύπτει μόνο τις προθέσεις της. Μαρτυρά και τη σπουδή της εξαιτίας της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει: ο πολιτικός χρόνος μοιάζει ασφυκτικός και αυτή η συνθήκη ασφυξίας φέρνει τον εκλογικό ορίζοντα όλο και πιο κοντά.

Το Μαξίμου έχει επιλέξει να μην απαντά στα εύλογα ερωτήματα που προκύπτουν από την υπόθεση Πετσίτη.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ελευθερία του Τύπου έχει δεχθεί τα τελευταία χρόνια ένα ισχυρό πλήγμα στη χώρα μας. Η τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία του Σκάι και της «Καθημερινής» δεν πιστοποιεί απλώς αυτό το γεγονός.

Πολύ σωστά η Δικαιοσύνη είναι τυφλή. Δεν επιτρέπεται όμως να είναι κουφή. Και τα όσα εκκωφαντικά έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας για τον «φίλο» κορυφαίου στελέχους της κυβέρνησης και τη σχέση του όχι μόνο με τον ίδιο αλλά και με το Μέγαρο Μαξίμου, θα πρέπει να έχουν φτάσει στα αφτιά της. Θα πρέπει να […]

Κανένας συμβολισμός δεν θα αποτύπωνε τόσο έντονα μια δυστοπική πραγματικότητα και συγχρόνως μια τραγική αποτυχία όπως αυτός: το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης αποφάσισε να εντάξει στο λογότυπο αλληλογραφίας εσωτερικού τη φράση «Το ΑΠΘ ζητά την προστασία της Πολιτείας από τα φαινόμενα βίας και ανομίας». Τη δυστοπική πραγματικότητα βιώνει το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Και η τραγική αποτυχία βαραίνει μια κυβέρνηση που από τυφλή ιδεοληψία και μόνο αρνείται να πράξει το καθήκον της.

Υπό τον σηµερινό Πρωθυπουργό, το Μέγαρο Μαξίµου έχει αποδειχθεί λαλίστατο. Πότε µε non papers και άλλοτε µε επίσηµες ανακοινώσεις, συνηθίζει να απαντάει επί παντός του επιστητού - πολλές φορές µάλιστα µε ύφος που δεν προσιδιάζει σε ανώτατο πολιτειακό όργανο, όπως είναι το Πρωθυπουργικό Γραφείο.

Ο ένας υπουργός ζητούσε από τους φοιτητές να γίνουν αρκούντως ρωμαλέοι για να περιορίσουν την ανομία στα πανεπιστήμια, ο άλλος να εξηγηθεί σε αυτούς που ασκούν βία στους πανεπιστημιακούς χώρους ότι έτσι δεν βάλλεται το «σύστημα».

Πληθαίνουν ημέρα με την ημέρα οι ενδείξεις ότι ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του πολιτεύονται με έναν και μόνο γνώμονα: ποια θα είναι η κατάλληλη στιγμή όχι απλώς για να προκηρύξουν εκλογές, αλλά για να αιφνιδιάσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης με την προκήρυξή τους.