H έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την ελληνική οικονοµία δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασµό. Μεταξύ άλλων, οι θεσµοί ζητούν µείωση του αφορολογήτου, πάγωµα των ρυθµίσεων και ισοδύναµα µέτρα σε περίπτωση που η ελληνική Δικαιοσύνη αποφασίσει υπέρ της επιστροφής των αναδροµικών. Ο δρόµος, µε άλλα λόγια, παραµένει διπλά ναρκοθετηµένος: όχι µόνο η οικονοµία παραµένει δέσµια των πολιτικών λιτότητας, αλλά επιπλέον ο κίνδυνος εκτροχιασµού είναι πάντα υπαρκτός.

Αντί όμως η κυβέρνηση να παραμείνει προσηλωμένη στον στόχο, περί άλλα τυρβάζει. Ακόμη και ο υπουργός Οικονομικών σπαταλά ενέργεια στις πολιτικές του δραστηριότητες με τους 53, δηλαδή σε εσωκομματικές διελκυστίνδες, ενώ ο Πρωθυπουργός του, εγκλωβισμένος στο πολιτικό του αδιέξοδο, φαίνεται να έχει αφιερωθεί αποκλειστικά στην προσπάθεια που κάνει να λεηλατήσει την Κεντροαριστερά.

Ολα αυτά είναι ασφαλώς μέρος της πολιτικής. Η πολιτική όμως δεν μπορεί να γίνεται μακριά από τους πολίτες, να αδιαφορεί για τις αγωνίες τους και τα προβλήματά τους για να αναλώνεται αποκλειστικά σε συγκρούσεις και βυζαντινισμούς. Οπως δείχνουν εξάλλου όλες οι μετρήσεις, η βασική έγνοια των πολιτών είναι η οικονομία, όχι με ποιον θα συνταχθεί ο ένας ή ο άλλος πρόθυμος ή πού απευθύνει ο Πρωθυπουργός το πλατύ του κάλεσμα.

H πολιτική που αποκόπτεται από την κοινωνία δεν είναι πολιτική. Και µια εξουσία που παραµένει ερµητικά κλεισµένη στον εαυτό της είναι ανίκανη να κυβερνήσει. Οι απευθύνσεις στο κάτω κάτω µπορούν και να περιµένουν. Η οικονοµία όχι.