Την έρευνα του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών για τη δημόσια και την ιδιωτική δαπάνη στην Εκπαίδευση, δεν μπορεί παρά να την εκλάβει κανείς ως τεκμήριο αποτυχίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Κι οφείλει να την εκλάβει έτσι επειδή μόνο με αυτόν τον τρόπο θα γίνει πλήρως αντιληπτό πως το εκπαιδευτικό σύστημα χρήζει μιας βαθιάς τομής ώστε να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις του 21ου αιώνα.

Μπορεί ένα σύστημα να συμβαδίσει με τη σημερινή εποχή και να προετοιμάσει τους νέους ανθρώπους για το μέλλον τους όταν σχεδόν το 80% των δαπανών απορροφά η μισθολογική δαπάνη; Μπορεί να ανταποκριθεί στις διαφορετικές ανάγκες εκείνων που υπηρετεί όταν είναι ένα από τα πιο συγκεντρωτικά του πλανήτη; Επιτελεί τον ρόλο του όταν οι γονείς δαπανούν τεράστια ποσά στα φροντιστήρια ακόμη και όταν τα παιδιά τους φοιτούν στο δημοτικό σχολείο; Στέκεται στο ύψος του όταν το έμψυχο δυναμικό του αρνείται την αξιολόγηση, αρνείται δηλαδή να εκπαιδεύεται διά βίου όπως απαιτεί κάθε τομέας που δεν είναι στατικός;

Ολοι γνωρίζουμε την απάντηση. Ολες οι απόπειρες όμως για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος γίνονται αποσπασματικά, χωρίς ουσιαστικό διάλογο και με πολιτικές ηγεσίες που φαντασιώνονται τον εαυτό τους στον ρόλο του μεγάλου μεταρρυθμιστή. Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει πώς βελτιώνεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Πώς προετοιμάζονται οι νέοι πολίτες για το μέλλον με τις καλύτερες πρακτικές του παρόντος.