Οι εκτεταμένες καταστροφές σε δρόμους και γέφυρες που προκλήθηκαν στην Κρήτη από το τελευταίο κύμα κακοκαιρίας δεν αφήνουν καμία αμφιβολία: βασικές υποδομές της χώρας, όπως είναι το οδικό της δίκτυο, είναι πλέον απαρχαιωμένες. Οι αντοχές τους είναι ελάχιστες έως ανύπαρκτες με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ασφάλεια των πολλών χιλιάδων πολιτών που εξυπηρετούνται καθημερινά από αυτές.

Η ένταση των καιρικών φαινομένων δεν αποτελεί δικαιολογία. Αντίθετα πρέπει να ηχήσει ως σήμα κινδύνου. Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είναι ήδη παρούσες. Τα ακραία φαινόμενα δεν είναι πια ακραία – όπως φαίνεται, θα εμφανίζονται στο μέλλον όλο και πιο συχνά αποτελώντας μια νέα κανονικότητα για την οποία οφείλουμε όλοι, πολίτες και πολιτεία, να προετοιμαστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Αυτό σημαίνει πως είναι αδήριτη η ανάγκη του άμεσου ελέγχου των υποδομών από τους αρμόδιους φορείς και η αντικατάστασή τους όπου κρίνεται απαραίτητο είτε με ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων είτε με τη σύμπραξη του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα. Οπως επισημάνθηκε από τους ειδικούς, πολλές από τις υποδομές αυτές, ειδικά στην Κρήτη, χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1950, ούτως ή άλλως δηλαδή έχουν παραδοθεί στη φθορά του χρόνου.

Οι τραγωδίες στη Μάνδρα και το Μάτι μαρτυρούν ότι δεν αρκεί μια ημέρα ή μια ώρα, αλλά μόλις μια στιγμή για να γίνει το κακό. Εχουμε χρέος το κακό αυτή τη φορά να το προλάβουμε.