Το εισαγγελικό πόρισμα για την πυρκαγιά στο Μάτι δεν εντοπίζει μόνο αίτια και υπευθύνους της τραγωδίας. Αποκαλύπτει και τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού. Και είναι, δυστυχώς, μια γύμνια σε όλα τα επίπεδα: η αλήθεια που αποτυπώνεται από την κορυφή της διοικητικής πυραμίδας, εκεί όπου βρίσκονται οι αιρετοί άρχοντες, έως το τέλος της, είναι πως στο βασίλειο της Δανιμαρκίας δεν υπάρχει απλώς κάτι σάπιο. Ολο το βασίλειο είναι σάπιο.

Πότε έδωσε τη θέση της η αξιοπρεπής ανάληψη ευθυνών στην αποφυγή κάθε ευθύνης; Πότε υποκατέστησε η αδιαφορία κάθε αίσθηση καθήκοντος; Πότε ο κυνισμός εξαφάνισε κάθε ίχνος ευαισθησίας; Πότε ο ωχαδερφισμός εκμηδένισε τη συμπόνια; Δεν είναι ασφαλώς όλος ο κρατικός μηχανισμός έτσι – δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ούτε όλοι οι κρατικοί υπάλληλοι ίδιοι. Δεν μπορεί όμως να μην επισημανθεί ότι η πολιτική ηγεσία έδωσε με τη στάση της ένα πολύ αρνητικό παράδειγμα. Εκεί, στην κορυφή, απουσίασε πρωτίστως το αίσθημα καθήκοντος και η αίσθηση ευθύνης για να περισσέψει ο κυνισμός.

Είναι, με άλλα λόγια, ορατό το νήμα που συνδέει τον αιρετό αξιωματούχο που περιγράφει την τραγωδία στο Μάτι ως «στραβή στη βάρδια» και τον υπάλληλο που αγανακτεί με τους απελπισμένους πυρόπληκτους επειδή χτυπά μόνο το δικό του τηλέφωνο. Ενδεχομένως αυτή η ορατή σχέση να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ισως το πρόβλημα να είναι πιο βαθύ. Γι’ αυτό, και με αφορμή το εισαγγελικό πόρισμα, η ελληνική κοινωνία πρέπει να κοιταχτεί στον καθρέφτη χωρίς να φοβηθεί. Πρέπει να κοιτάξουμε τον καθρέφτη χωρίς να φοβηθούμε τη γύμνια μας.