ΤΑ ΝΕΑ

Οι αυξημένες ροές προσφύγων από τη Λιβύη κυρίως προς την Κρήτη, όχι απλώς εντατικοποιούνται αυτές τις ώρες αλλά και δημιουργούν συνθήκη πίεσης στο νησί και όρους επισφάλειας για τους κατοίκους. Οι δε ροές που έχουν ενισχυθεί ήδη από το 2023 επιφυλάσσουν πολλούς κινδύνους και για το ίδιο το ανθρώπινο δυναμικό που μετακινείται και για τη διάσωση που οφείλει να πράξει η χώρα μας βάσει όλων των διεθνών συνθηκών. Ομως ταυτόχρονα δεν πρέπει να υποτιμάται η έννοια των συνόρων, της εθνικής ακεραιότητας και συνοχής και το αυστηρό διάβημα πως η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, ούτε χώρα - παθητικός υποδοχέας. Κι εδώ μπαίνουν δύο διαστάσεις. Η δική μας διπλωματική πίεση που καλώς έχει προσανατολιστεί προς τη Λιβύη και στις διαπραγματεύσεις με την εκεί ηγεσία του Χαφτάρ. Οι ροές και ο τρόπος που αποδεσμεύονται ακουμπούν και το διεθνές δίκαιο και τον ίδιο τον χάρτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και συγκράτηση πρέπει να υπάρχει, και ανακοπή των ροών από την ίδια τη Λιβύη. Από την άλλη, η δεύτερη διάσταση έχει να κάνει με τις κινήσεις και τη στρατηγική της ΕΕ. Τα σύνορα της Ελλάδας, τα όρια της Κρήτης, είναι και ευρωπαϊκά. Αυτό οφείλει να το θυμάται η ΕΕ και να ενεργοποιείται στην κατεύθυνση ενίσχυσης της αποτροπής και της υποδοχής για τη χώρα μας.

Σήμερα συμπληρώνονται έξι χρόνια από το 2019, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέρασε για πρώτη φορά τις πόρτες του Μεγάρου Μαξίμου ως Πρωθυπουργός. Μία συμπληρωμένη κυβερνητική θητεία και μία εν εξελίξει είναι αυτές πάνω στις οποίες μπορεί να γίνει μία πρώτη αποτίμηση. Εξάλλου το έκανε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Προφανώς τα βήματα είναι πολλά ως προς τη σταθεροποίηση της οικονομίας, των δημοσιονομικών αλλά και μιας αποτρεπτικής ισχύος, η οποία δίνει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να αναπτύξει τη δική της συνοχή και δυναμική ως μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η έννοια της σταθερότητας δεν είναι προφανής, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη στιγμή, δεδομένων όλων των ρευστών γεωπολιτικών συνθηκών που εξελίσσονται στην ευρύτερη γειτονιά. Κάτω από αυτό το πρίσμα είναι σημαντικό όχι απλώς τα βήματα να οργανώνονται ακόμη περισσότερο σε μια σειρά τομών και στρατηγικών αλλά να ολοκληρώνουν μία ασφαλή πορεία για τη χώρα. Βεβαίως, όπως έχει καταδείξει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά και μία σειρά ακόμη δομικών παθογενειών και θεσμικών κενών, πολλά βήματα θα πρέπει να γίνουν και στην κατεύθυνση της οικονομίας και στην κατεύθυνση ενός καλύτερου και πιο αποτελεσματικού κράτους.

Ο Πρωθυπουργός μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι άτυχος: ένα σκάνδαλο από αυτά που δεν είναι δα και σπάνια σε αυτή τη χώρα (τόσες πλασματικές συντάξεις έχουμε δει, τόσους «τυφλούς» με πλαστά πιστοποιητικά αναπηρίας) έτυχε στη βάρδια του. Επιπλέον, είναι υποχρεωμένος να δώσει εξηγήσεις όχι μόνο στην αντιπολίτευση, την οποία μπορεί πάντα να κατηγορήσει για ανάλογα […]

Η υπεξαίρεση ευρωπαϊκών επιδοτήσεων είναι πράγματι μια ιστορία που φτάνει πολύ πίσω στο παρελθόν, στις αρχές της Μεταπολίτευσης. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ είναι μια υπενθύμιση του παλιού, κακού, ελληνικού κράτους αλλά και των πελατειακών σχέσεων του πολιτικού συστήματος με την κοινωνία. Η δε δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας, η οποία βρίσκεται ήδη στη Βουλή και μελετάται από τα κόμματα, είναι η απόδειξη πως αυτή η εκδοχή της Ελλάδας δεν είναι ούτε περασμένη ούτε ξεχασμένη

Η σημερινή Σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Χάγη εξελίσσεται σε μια κρίσιμη γεωπολιτικά στιγμή όπου η καρδιά του πλανήτη χτυπά στην εύφλεκτη Μέση Ανατολή και στις παρενέργειες που η συνολική κρίση πυροδοτεί για τις αγορές, τις ισορροπίες και βέβαια τους λαούς. Ταυτόχρονα εντός της ίδιας της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας διαδραματίζεται ένα πόκερ όπου η απαίτηση του αμερικανού προέδρου Ντ. Τραμπ για αύξηση των αμυντικών δαπανών κατά 5% αναδιαμορφώνει τον ίδιο τον συσχετισμό αλλά και δοκιμάζει την ενότητα και την πλεύση των 32 μελών δεδομένου πως δεν είναι εύκολος ο στόχος για όλες τις σύμμαχες χώρες.

Η κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή με την εμπλοκή των ΗΠΑ διαμορφώνει ένα περιβάλλον εξόχως κρίσιμο όχι μόνο για την εκεί περιοχή αλλά για το σύνολο των γεωπολιτικών σημερινών ισορροπιών. Οι στιγμές είναι εύθραυστες και κρίσιμες και απαιτούν εγρήγορση από όλες τις χώρες ενώ ταυτόχρονα η στρατηγική της κατάπαυσης του πυρός και της ειρήνευσης πρέπει στα διεθνή φόρα να είναι αδιάκοπη και συνεχής.

Η υπόθεση αυτή δεν σηκώνει κομματικές αντιπαραθέσεις, κοινοβουλευτικές συγκρούσεις και τηλεοπτικές μονομαχίες. Εδώ σκύβουμε όλοι το κεφάλι από σεβασμό. Πρώτα για τους γονείς που, μέσα στον ανείπωτο πόνο τους, αποφάσισαν να δωρίσουν τα όργανα των παιδιών τους για να ζήσουν συνάνθρωποί τους. Κι ύστερα για τους γιατρούς που, παρά τη συναισθηματική φόρτιση, έφεραν σε πέρας μια σειρά από ιδιαίτερα απαιτητικές, πάνω απ' όλα όμως σωτήριες, επεμβάσεις.

Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων που τιμάται σήμερα έχει πολλές συνδηλώσεις και σημειολογίες και καλό είναι κάθε φορά να λαμβάνει ένα περιεχόμενο με σημασία και μακριά από κενές τελετουργίες. Περιεχόμενο για παράδειγμα προσδίδει αυτό που οργανώνει η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, όπου με την πρωτοβουλία «Cooking #WithRefugees» δίνει την ευκαιρία σε ξεριζωμένους να δουλέψουν πάνω στα ταλέντα και τις δεξιότητές τους και να αποστείλουν ένα μήνυμα συνύπαρξης έστω μέσω της μαγειρικής. Εχει ξεχωριστό ενδιαφέρον η συμμετοχή ανθρώπων από πραγματικά εμπόλεμες χώρες ενώ πίσω από τις δικές τους ανθρώπινες ιστορίες δίδεται μια μεγάλη ευκαιρία να δούμε με σοβαρότητα τις σημερινές πολιτικές αφομοίωσης αλλά και όλες τις στρατηγικές μακράς πνοής πάνω στο Προσφυγικό που μπορούμε ως χώρα να ακολουθήσουμε και να χαράξουμε. Μακριά από επικίνδυνες λογικές ανοιχτών ανέλεγκτων συνόρων που για χρόνια ακούγαμε από διάφορους φορείς ιδεοληψιών αλλά ταυτόχρονα και φοβικές αγκυλώσεις για πληθυσμιακές αλλοιώσεις, οι σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες και την πείρα έχουν και τα μέσα για να ασκήσουν μια πολιτική Προσφυγικού με σύνεση και με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το ζήτημα του μέσου προσδόκιμου ζωής είναι κύριο εργαλείο για τις κυβερνήσεις και τον σχεδιασμό των κεντρικών πολιτικών τους. Το μικρό προσδόκιμο, η μακροζωία και η ποιότητα της ζωής συντελούν με επιπτώσεις στην ίδια την οικονομία, στα συστήματα υγείας, στην αγορά εργασίας και μακροοικονομικά στην ίδια τη συνοχή και το μέλλον μιας κοινωνίας.

Αν ο πρόεδρος των ΗΠΑ δηλώνει ότι ελπίζει σε μια συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, αλλά σπεύδει αμέσως να προσθέσει πως «μερικές φορές πρέπει να διαφωνήσουν μέχρι να καταλήξουν σε μια απόφαση», τότε είναι μάλλον εμφανές ότι η σύγκρουση Ισραήλ - Ιράν, η οποία ολοένα και κλιμακώνεται, μπορεί να φέρει επικίνδυνες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και να έχει απρόβλεπτες συνέπειες για το σύνολο του πλανήτη.

Ορατότης μηδέν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλληλοκατηγορίες και βολές. ρεβανσισμοί και ανοιχτές επιθέσεις ο ένας στον άλλον. Βερμπαλισμοί και τοποθετήσεις που δεν έχουν καμία σχέση με το παρόν του πολιτικού τοπίου. Μικρή συμμετοχή, ελάχιστο ενδιαφέρον. Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που ολοκληρώθηκε χθες μάλλον δεν περνάει στην ιστορία για τον καλό λόγο. Δεν είναι ένα συνέδριο που συνέβαλε έστω σε μία ανασυγκρότηση ή έστω σε έναν μερικό αναστοχασμό του εν λόγου χώρου. Αντίθετα επιβεβαίωσε την κρίση ταυτότητας, την κρίση περιδίνησης και το αδιέξοδο ενός κόμματος που κάποτε υπήρξε κυβερνητικό. Οι εικόνες με τις τοποθετήσεις των συνέδρων στο γήπεδο του Περιστερίου στην καλύτερη περίπτωση ήταν έως και μελαγχολικές. Στο χειρότερο σενάριο καταδεικνύουν ένα κόμμα το οποίο όχι μόνο δεν έχει ορίζοντα και προοπτική αλλά και πολύ περισσότερο με τις ίδιες τις οργανωτικές του διαδικασίες έρχεται να αναπαραγάγει ακριβώς το φάσμα αδιεξόδου.

Oι χθεσινές ισραηλινές επιδρομές εναντίον πολιτικών και πυρηνικών στόχων στο Ιράν χαρακτηρίστηκαν έκπληξη. Ο πρόεδρος Τραμπ είχε διαμηνύσει στον Μπενιαμίν Νετανιάχου ότι δεν συμφωνεί με τον βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων της Τεχεράνης. Και το Ομάν θα φιλοξενούσε αύριο συνάντηση του αμερικανού ειδικού απεσταλμένου Στίβεν Γουίτκοφ με ιρανούς αξιωματούχους, με στόχο την επίτευξη συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Παρ' όλ' αυτά, ο ισραηλινός πρωθυπουργός διέταξε την «προληπτική» επίθεση, επικαλούμενος μάλιστα τo Ταλμούδ: «Αν κάποιος θέλει να σε σκοτώσει, σκότωσέ τον πρώτος».

Το αποκάλεσε εντελώς άστοχα ένας πρώην υπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών. Βιώσαμε με αυτό μια σειρά εργαλειοποιήσεων, χειραγώγησης της Δικαιοσύνης ακόμα και άδικων στοχεύσεων πολιτικών προσώπων που τελικά αθωώθηκαν. Η σκευωρία για τη Novartis χρεώνεται προφανώς στην προηγούμενη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και δοκίμασε τα όρια των δημοκρατικών θεσμών και τη δική τους ανθεκτικότητα. Δοκίμασε και αντοχές προσώπων που αδίκως προσβλήθηκαν. Τα νέα στοιχεία που προκύπτουν για την πολύκροτη αυτή υπόθεση, όπου προφανώς βιώνουμε την κατάρρευση κάθε κατηγορητηρίου, μόνο σκεπτικισμό και προβληματισμό μπορεί να μας προκαλούν. Κι όταν φτάνει υποτιθέμενος προστατευόμενος μάρτυρας να χρεώνει τα όσα έλεγε στον ίδιο τον πρόεδρο της εταιρείας και άρα υπό αυτή την έννοια να ενισχύει την κατάρρευση κάθε κατηγορητηρίου προφανώς πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα ως προς τη χειραγώγηση της υπόθεσης. Η Novartis υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει χώρος στη δημοκρατία μας για παιχνίδια με τη Δικαιοσύνη και για άδικες στοχοποιήσεις πολιτικών προσώπων. Στρατηγικές εξόχως δηλαδή επικίνδυνες για τον ίδιο τον πυρήνα των θεσμών και των κατακτήσεων.

H διαχείριση της απόφασης αιγυπτιακού δικαστηρίου για τη Μονή Σινά φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της ελληνικής πραγματικότητας: ήταν βιαστική, επιπόλαιη και πρόχειρη. Πριν ακόμη δημοσιοποιηθεί η απόφαση αυτή, εξαπολύθηκαν επιθέσεις, αποδόθηκαν ευθύνες, ακούστηκαν υπερβολές. Για «νέα Αλωση» μίλησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, σε μια «πρωτοφανή και οδυνηρή διεθνή ανυποληψία και περιθωριοποίηση της Ελλάδας» αναφέρθηκε ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, για «προσβολή ενός μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO» μίλησε το ΠΑΣΟΚ. Στη σύγχυση συνέβαλε και η αμηχανία της κυβέρνησης, που είχε βασιστεί στις πρόσφατες διαβεβαιώσεις του προέδρου Σίσι και είναι φανερό ότι αιφνιδιάστηκε από τις εξελίξεις.

Το Μεταναστευτικό - Προσφυγικό είναι ένα διαρκές θέμα που αναζητά λύσεις και δοκιμάζει πολιτικά σχέδια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και βέβαια στη χώρα μας. Το ίδιο το πεδίο ταυτόχρονα καθρεφτίζει αντιθέσεις και πολλαπλές οπτικές. Για παράδειγμα: το αξιοσημείωτο στην ΕΕ είναι πως ενώ οι ροές δεν καταγράφουν έξαρση – η Frontex σημειώνει ότι κατά το πρώτο τετράμηνο του 2025 οι αφίξεις στην Ευρώπη από τις διάφορες οδούς εμφανίζονται μειωμένες κατά 27% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2024 – η στάση πολλών χωρών έχει σκληρύνει. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως από ομάδα ηγετών υπάρχει πίεση να υπάρξει μεγαλύτερη «ευελιξία» στην ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στο σκέλος των απελάσεων.