Κι έτσι, μέσα σε λιγότερο από μια εβδομάδα διαμορφώθηκαν με κάπως μεγαλύτερη σαφήνεια τα δύο μέτωπα εξουσίας για τη μετα-μητσοτακική εποχή. Πολλά μπορεί να συμβούν φυσικά μέχρι τη στιγμή που ο σημερινός Πρωθυπουργός θα αποφασίσει, ή θα αναγκαστεί, να παραδώσει τη σκυτάλη – ή το δαχτυλίδι. Με τα σημερινά δεδομένα, πάντως, μπορεί να περιγραφούν και οι ηγέτες, και τα φαβορί, ακόμη και οι πιθανές εκπλήξεις.
Το ένα στρατόπεδο έκανε την εμφάνισή του την περασμένη Πέμπτη στο Παλλάς. Προς το παρόν έχει έναν ηγέτη (τον Αλέξη Τσίπρα), έναν στόχο (τη Δεύτερη φορά Αριστερά) και άφθονο ξύλινο λόγο («δεν πάει άλλο», «νέα μεταπολίτευση», «προοδευτική διακυβέρνηση», «πολιτικό Big Bang»). Ο εκτοπισμός των παλιών συντρόφων στον εξώστη έδειξε ότι ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να προσφέρει ένα νέο πιάτο, κάτι που δεν φαίνεται εύκολο αν σκεφτεί κανείς ότι τα υλικά της συνταγής είναι τα ίδια: αντιμητσοτακισμός, λαϊκισμός, συνθηματολογία, έλλειψη πραγματικής αυτοκριτικής, κλείσιμο του ματιού στις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις. Οι νέοι άνθρωποι λάμπουν διά της απουσίας τους. Οι δημοσκόποι είναι επιφυλακτικοί. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί όμως ότι δημιουργείται μια δυναμική.
Το άλλο στρατόπεδο είχε διαφημιστεί λιγότερο. Θα μπορούσε να είναι μια άνευ ενδιαφέροντος σύναξη απομάχων της πολιτικής (Καραμανλής, Σαμαράς, Παυλόπουλος, Λαλιώτης, Αντώναρος, Πολύδωρας, Καμμένος) αν δεν παρίσταντο προχθές εκεί, στην εκδήλωση της εφημερίδας «Δημοκρατία» στο Δημόσιο Καπνεργοστάσιο, ορισμένα πρόσωπα που δεν ανήκουν ακριβώς σ’ αυτή την κατηγορία. Ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Νίκος Δένδιας, πρώτα απ’ όλα, που θεωρείται ο επικρατέστερος διάδοχος του Μητσοτάκη και κάθισε, ο αθεόφοβος, στην πρώτη σειρά δίπλα στον διαγραμμένο Σαμαρά. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ένας εκ των δύο βασικών ομιλητών, που δεν διστάζει να συνομιλήσει ακόμη και με τον διάβολο, αδιαφορώντας για την περιρρέουσα πολιτική αισθητική, είτε για να δείξει την πίστη του στον διάλογο (όπως λένε οι υποστηρικτές του) είτε για να υπενθυμίσει τη διαρκή διαθεσιμότητά του (όπως σαρκάζουν οι επικριτές του). Οι επιχειρηματίες Ευάγγελος Μυτιληναίος και Δημήτρης Μελισσανίδης.
Τα δύο στρατόπεδα συμπίπτουν στη διαπίστωση ότι υπάρχει κρίση δημοκρατίας και απομάκρυνση των πολιτών από τα κοινά. Συμπίπτουν επίσης στο ότι δεν βιάζονται: ο Τσίπρας πρέπει να χτίσει το «κίνημα», ο Δένδιας τις συμμαχίες του. Η μεγάλη τους διαφορά έγκειται στην επόμενη ημέρα. Οι αριστεροί γνωρίζουν ότι, αν δεν αλλάξουν ριζικά οι συσχετισμοί, δεν μπορούν να κυβερνήσουν. Επενδύουν, έτσι, περισσότερο στην αναταραχή, στην αμφισβήτηση, βλέπε στη ρήξη. Οι δεξιοί, πάλι, είναι διχασμένοι ανάμεσα στους αδιάλλακτους, που δεν θέλουν να βλέπουν στα μάτια τους τον σημερινό Πρωθυπουργό, και τους ρεαλιστές, που προσβλέπουν στην ομαλή διαδοχή.
Καταλυτικός, και βασανιστικός, θα είναι ο ρόλος του μεγάλου απόντος, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ. Θεωρητικά, βρίσκεται πιο κοντά στην Αριστερά. Πρακτικά, θα κληθεί να στηρίξει τη Δεξιά για να αποκατασταθεί το στοιχείο στο οποίο αναφέρεται συνεχώς ο παλιός του πρόεδρος: η κυβερνησιμότητα.
