Έγραφα, ξαναέγραφα, είπα, ξαναείπα, μήνες τώρα, για το χάλι του Αγνώστου Στρατιώτη. Περνούσα μερικές φορές, ειδικά τα βράδια, και μαύριζε η ψυχή μου. Εγώ όμως τα έλεγα, εγώ τα άκουγα. Μια εμμονική κυβέρνηση που φοβάται και τη σκιά της και ζει κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη τού «τι θα μας πουν» αν κάνουμε κάτι που ξεφεύγει από τα τετριμμένα, τα αναμενόμενα, επιτέλους πήρε μια σωστή απόφαση. Αυτή που αφορά την προστασία του Μνημείου του Αγνωστου Στρατιώτη. Που έζησε (και εξακολουθεί να ζει) περιόδους μεγάλης ξεφτίλας, τέτοιες που σε κανένα άλλο κράτος του κόσμου δεν διανοείται πολίτης να διαπράξει.
Εις βάρος μνημείου το οποίο είναι εκεί για να τιμήσει όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα τους. Το δικό μας, που υπηρετεί έναν αντίστοιχο ρόλο και ανηγέρθη για να θυμίζει ότι για την ελευθερία του καθενός μας χιλιάδες έδωσαν τη ζωή τους, όχι μόνο δεν απολαμβάνει κανέναν σεβασμό, αλλά θεωρείται εντελώς φυσιολογικό ο κάθε πικραμένος να νομίζει ότι ελευθερία είναι να αποπατείς σε αυτό που υπάρχει για να θυμίζει τις θυσίες όσων προϋπήρξαν όλων μας. Ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε χθες ότι παίρνει μέτρα για να επανακτήσει το μνημείο τον σεβασμό που του αρμόζει. Μακάρι να μη μείνει στα λόγια, γιατί από λόγια άλλο καλό. Εχουμε χορτάσει.
Νέο σκηνικό α λα Ρούτσι;
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν ο τσαντιρομαχαλάς που στήθηκε μπροστά στο μνημείο, προς υποστήριξη του Πάνου Ρούτσι. Μάλιστα. Αλλά όταν εγώ (όπως και άλλοι) γράφαμε γι’ αυτό το απεχθές που συνέβαινε κάθε βράδυ, όλο το καλοκαίρι, με τις πλαστικές καρέκλες και τα τραπεζάκια, και τους (βαρυ)πενθούντες εντελώς άσχετους με τα θύματα των Τεμπών που στρογγυλοκάθονταν σ’ αυτές με τους φραπέδες και τα τσιγάρα στο χέρι, η κυβέρνηση σφύριζε αδιάφορα. Υποδυόταν είτε ότι δεν διάβαζε εφημερίδες είτε πως δεν έβλεπε. Ως εκ τούτου είχε επιλέξει να μην κάνει το παραμικρό, ούτε όταν ο καθένας έστηνε γύρω από τον κατάλογο των θυμάτων και ό,τι κιτσάτο τού ερχόταν στο κεφάλι. Από γλαστράκια μέχρι ηλεκτρικά φαναράκια, κι από καρδούλες και αρκουδάκια μέχρι εικονίτσες της Παναγίας και ό,τι αγίου είχε πρόχειρο στο σπίτι.
Τώρα, με το τέλος της απεργίας του Ρούτσι, αποφάσισαν να πάρουν μέτρα. Καλοδεχούμενα, έστω και με καθυστέρηση. Αλλά αν κατάλαβα καλά διαβάζοντας κάτι δηλώσεις της προέδρου Καρυστιανού, η οποία έχει ήδη εξαρχής δηλώσει ότι δεν πρόκειται να δεχτεί τα αποτελέσματα των τοξικολογικών ερευνών επί των οστών των παιδιών που θα εκταφούν («δεν έχει εμπιστοσύνη στις Αρχές»), στήνεται καινούργιο σκηνικό α λα Ρούτσι στην πλατεία. Θέλω να δω πώς θα το αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, αλήθεια, μετά τα χθεσινά του Μητσοτάκη…
Φοβική κυβέρνηση
Η πρόεδρος Καρυστιανού, όπως προανέφερα, δεν έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη ούτε στα όργανά της. Είπε πρόσφατα ότι για να δεχτούν με τόση ευκολία τα αιτήματα του Ρούτσι, κάτι έχουν βρει για να αλλοιώσουν τα στοιχεία. Εξού και θέλει να έρθουν από το εξωτερικό επιστήμονες να διεξαγάγουν την τοξικολογική εξέταση των οστών των παιδιών. Είναι προφανές ότι το ίδιο σύστημα που «τρέχει» όλη αυτή την υπόθεση με την απεργία του Ρούτσι και το έργο «τοξικολογικές εξετάσεις» σπρώχνει και την υπονόμευση των αποτελεσμάτων των εξετάσεων, πριν καν γίνουν οι εκταφές και πριν φυσικά διεξαχθούν οι εξετάσεις. Έτσι, συντηρείται ο μύθος για τα ξυλόλια και τα υπόλοιπα παραμύθια, και το θέμα Τέμπη διατηρείται στην επικαιρότητα.
Αλλά εκεί στην κυβέρνηση είναι κορόιδα. Και δεν τους λυπάμαι καθόλου που τους τραβάει από τη μύτη η πρόεδρος Καρυστιανού και οι υπόλοιποι δυο-τρεις συγγενείς θυμάτων. Κάθονται και ακούνε όλα αυτά, και δεν βγαίνει ο εκπρόσωπος Μαρινάκης να δηλώσει ξεκάθαρα ότι, αν και δεν αναμειγνυόμαστε στο έργο της Δικαιοσύνης, η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να καλύψει τα έξοδα των τοξικολογικών εξετάσεων όσων ατόμων ζητηθεί η εκταφή. Για όλες τις εξετάσεις από ξένους ειδικούς της επιλογής των συγγενών, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Φοβική μέχρι το τέλος…
Συνδικαλιστική ανοησία
Θα έχετε πληροφορηθεί ασφαλώς (δεν διανοούμαι οτιδήποτε άλλο) ότι ο πόλεμος στη Γάζα παίρνει τέλος, και σήμερα στο υπέροχο Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου μια διεθνής διάσκεψη, στην οποία θα προεδρεύσει ο πρόεδρος Τραμπ και θα μετάσχει (επιτέλους!) και ο δικός μας ο Κυριάκος, θα επισφραγίσει αυτό το τέλος. Ο πόλεμος τελείωσε (θέλουμε να πιστεύουμε), αλλά το ελληνικό… λαϊκό κίνημα ζει στιγμές ανεπανάληπτης διεθνιστικής αλληλεγγύης. Προσέξτε να δείτε μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ακραία συνδικαλιστική ανοησία: Παρασκευή μεσημέρι, 1 η ώρα, το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας και μια σειρά από σωματεία, όπως η ΟΛΜΕ, η ΠΟΕ-ΟΤΑ, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, η ΠΑΣΥΜΗΤΕ που δεν ξέρω τι είναι, η ΠΣΥΠΕΡΤ που υποθέτω (τι είναι), ο Πανελλήνιος Σύλλογος Εργαζομένων στο Φυσικό Αέριο, κάτι σωματεία – σφραγίδες από νοσοκομεία, κάτι ΕΛΜΕ και τα ρέστα πραγματοποίησαν συγκέντρωση μετ’ απεργίας στην Πλατεία Κλαυθμώνος με έναν μόνο σκοπό. Να στείλουν αυστηρή προειδοποίηση στον πρόεδρο Τραμπ, τον πρωθυπουργό Νετανιάχου και τους υπόλοιπους εκεί κάτω, να προσέχουν. Διότι όπως… βροντοφώναξαν «η συνέχιση και κλιμάκωση αυτού του κινήματος είναι η μόνη εγγύηση που μπορεί να εξασφαλίσει τα δίκαια των Παλαιστινίων ενάντια στα σχέδια Τραμπ – Νετανιάχου. Δεν θα τους αφήσουμε να συνεχίσουν τα εγκλήματά τους»!!!
Ας το έχουν κατά νου οι δυο αυτοί, εντάξει; Άγρυπνοι φρουροί οι εργατοπατέρες μας, δεν θα τους αφήσουν να συνεχίσουν τα εγκλήματά τους. Οχι, παίζουμε…
(Να γιατί απαξιώνεται εντελώς το συνδικαλιστικό κίνημα και οι επικεφαλής του. Από κάτι τέτοιες «πρωτοβουλίες» – μπαρούφες)
Ο νέος Κιγκινάτος της πολιτικής
Και τώρα, κάτι ελαφρύ, για να ευθυμήσουμε κάπως, διότι δευτεριάτικα φοβάμαι μήπως πέσουν κομμάτι βαριά όσα προαναφέρονται για τους πρωταγωνιστές του δράματος «διαχείριση δυστυχήματος Τεμπών» και την ιλαροτραγωδία των κυβερνητικών χειρισμών ως προς αυτό.
Την ευθυμία την πρόσφερε αφειδώλευτα το Σάββατο ο νέος Κιγκινάτος της πολιτικής, ο πρόεδρος Αλέξης, με τη συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», και εγώ απομόνωσα ίσως το πιο αστείο εξ όσων εκστόμισε (με κάθε σοβαρότητα αυτός):
«Είπα “όχι” στην ασφάλεια του επαγγελματία πολιτικού (τςςςς) για να συναντηθώ με την ανασφάλεια του πολίτη (…) Μπορεί να έχασα τα βουλευτικά μου προνόμια, αλλά είμαι τουλάχιστον ελεύθερος να διεκδικήσω το προνόμιο να πορευτώ μαζί με τους πολλούς. Δεν τολμάω να πω “σαν ένας από αυτούς”. Αλλά, ναι, θα ήθελα να είμαι μαζί τους “σαν ένας από αυτούς”»!!!
Α ρε Σεφερλή τυχεράκια, για σένα δουλεύει ο τύπος…
Τιμή για τον Στουρνάρα
Μεγάλες τιμές για ένα από τα θύματα του Τσίπρα, τον Γιάννη Στουρνάρα, από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, σε εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στις 21 Οκτωβρίου στη μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας θα τιμηθεί από το Πανεπιστήμιο για τη συνολική του προσφορά στη χώρα και στο ίδιο το Πανεπιστήμιο, που έχει εκδώσει μάλιστα ολόκληρο τόμο με μελέτες προς τιμήν τού καθηγητή Γιάννη Στουρνάρα (συντακτική επιτροπή Στυλιανός Κώτσιος, Ευαγγελία Παπαπέτρου, Γεώργιος Δότσης, Πηνελόπη Τσαλαπόρτα). Ως τιμώμενος καθηγητής ο κ. Στουρνάρας θα εκφωνήσει ομιλία με τίτλο «Το διεθνές οικονομικό περιβάλλον και οι προκλήσεις της ελληνικής οικονομίας». Τον τόμο επί των μελετών τού έργου του θα παρουσιάσει η κυρία Ευαγγελία Παπαπέτρου και φυσικά θα τον προσφωνήσει ο πρύτανης του ΕΚΠΑ, καθηγητής Γεράσιμος Σιάσος. Εξυπακούεται ότι στην εκδήλωση έχει κληθεί το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης της χώρας και θα παραστεί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τασούλας.
