Όσο ο «κανένας» παραμένει ο μόνος που εξακολουθεί να κοντράρει τον Κυριάκο Μητσοτάκη, οι ανησυχίες στο Μέγαρο Μαξίμου είναι ελεγχόμενες. Οι ενδεχόμενες ή προεξοφλημένες κινήσεις στα δεξιά και τα αριστερά του πολιτικού χάρτη απασχολούν ήδη τα focus group, αλλά οι ερωτήσεις θα γίνουν πιο διεισδυτικές όταν το νέο τοπίο θα αρχίσει να αποκρυσταλλώνεται.
Στο πρωθυπουργικό επιτελείο αναζητούν παγίδες στους δημοσκοπικούς δείκτες, προσώρας ωστόσο δεν θεωρούν ότι προαναγγέλλεται μια ανατροπή σκηνικού. Αλλά στα υπουργικά και βουλευτικά γραφεία η συζήτηση έχει ήδη ανάψει για την επόμενη ημέρα, με τη βεβαιότητα της χαμένης αυτοδυναμίας και των παρενεργειών της. Εμμέσως και πλαγίως, ερωτήματα για αυτή την επόμενη ημέρα καλείται εσχάτως να απαντήσει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Προφανώς οι κάλπες θα δώσουν τις απαντήσεις, έστω κι αν ο εκλογικός ορίζοντας παραμένει κολλημένος στο 2027 και δύσκολα θα μετακινηθεί. Η συζήτηση για την επόμενη ημέρα, όμως, δεν γίνεται σε κενό αέρος ούτε στο εσωτερικό της ΝΔ. Και εδράζεται κατά βάση σε απλές αριθμητικές πράξεις: εάν ο Μητσοτάκης κινηθεί πάνω από τα όρια του 30%, μια δεύτερη διαδοχική κάλπη μπορεί να είναι η απειλή σε όσους δεν θέλουν να συνεργαστούν ή προβάλλουν μη αποδεκτούς όρους για μια κυβερνητική συμμαχία.
Στην περίπτωση, ωστόσο, που η εκλογική πτήση της ΝΔ αποδειχθεί χαμηλή, τότε τα πυρά της δεύτερης κάλπης θα είναι άσφαιρα και οι όροι των εν δυνάμει συμμάχων θα αποκτήσουν άλλη ισχύ. Μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη, στην πολιτική λίστα έχουν αρχίσει να κυκλώνονται ονόματα.
Το ενσταντανέ με τα πλατιά χαμόγελα του Νίκου Δένδια και του Άδωνη Γεωργιάδη στη γαλάζια σύναξη στο Ωδείο Αθηνών, αντιμετωπίστηκε ως βασικό πολιτικό δρώμενο ακριβώς επειδή συνδέεται με αυτή τη συζήτηση. Και πολύ λιγότερο επειδή ο υπουργός Άμυνας και ο υπουργός Υγείας κινήθηκαν σε εκ διαμέτρου αντίθετη γραμμή στο ζήτημα της απεργίας πείνας του Πάνου Ρούτσι. Δεν αποτελεί καν κοινό μυστικό ότι Δένδιας και Γεωργιάδης εκπροσωπούν δύο πόλους στον νεοδημοκρατικό βιότοπο που, ανάλογα με τις συνθήκες, θα χρειαστεί μελλοντικά να χρησιμοποιήσει και ο Μητσοτάκης, ιδίως μπροστά σε νεοφυή μετεκλογικά μέτωπα.
Μπορεί στο Μαξίμου να μην έχουν καταλήξει εάν ο πιο ευνοϊκός παράγοντας αυτή την ώρα είναι ο κατακερματισμός στο κεντροαριστερό πεδίο ή οι αυξητικές τάσεις στις δεξαμενές της λεγόμενης αντισυστημικής ψήφου. Ο πρώτος αποδυναμώνει κάθε προσπάθεια για τη συγκρότηση εναλλακτικού πόλου, ο δεύτερος μπορεί να ενισχύσει τη συσπείρωση της ΝΔ, πρωτίστως από τις δεξαμενές των κεντρώων. Συνδυαστικά και οι δύο, αφήνουν τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί από το 2023 σχεδόν αμετάβλητες, αλλά τα ποσοστά συσπείρωσης εξαρτώνται και από την εσωκομματική εικόνα.
Με τον Σαμαρά εκτός ΝΔ και τον Καραμανλή σε ρόλο ιδιώτη, ο Δένδιας εκπροσωπεί την παραδοσιακή πτέρυγα που δεν χρειάζεται να επιδεικνύει κομματικές περγαμηνές. Ο εναλλακτικός δρόμος του Γεωργιάδη είναι να καταγράφεται ως βασική ασπίδα του Μητσοτάκη – με τα εχέγγυα και της στήριξης που του παρείχε στις εσωκομματικές κάλπες του 2016. Τα πρωθυπουργικά τηλεφωνήματα των τελευταίων ημερών προς τους δύο υπουργούς έχουν καταγράψει τη διαφορά φάσης που μετρούν και στο Μαξίμου.
Είναι ζητούμενο, ωστόσο, εάν ένα σχέδιο επιστροφής στις ρίζες από την πλευρά του Μητσοτάκη, υπηρετείται περισσότερο με τον υπουργό Άμυνας ή τον υπουργό Υγείας. Πέριξ του «Πενταγώνου», ουκ ολίγοι εξακολουθούν να βλέπουν ως «γενίτσαρο» όχι μόνον νεοφερμένους, όπως τον Φλωρίδη, αλλά και τον Γεωργιάδη, έστω κι αν έχουν περάσει 14 χρόνια από την προσχώρησή του στη ΝΔ. Συνεπώς, εμφανίζονται ως «βασιλικότεροι του βασιλέως» για να καλύψουν τα κενά τους. Πάντως, με την κομματική προίκα του 11,40% από τις κάλπες για την ηγεσία της ΝΔ, ο Γεωργιάδης δεν θεωρεί ότι χρειάζεται να δώσει απαντήσεις – έχει μιλήσει η βάση μία δεκαετία νωρίτερα. Ούτε θα αφήσει και την προίκα του.
