Πιο βαθιά και πέραν της παραίτησης Τσίπρα από το βουλευτικό του αξίωμα, ο πρώην πρωθυπουργός ήδη από το 2023 είχε χάσει την πίστη του στον σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι κάτι απόλυτα σαφές και κατανοητό, δεδομένου ότι τα κόμματα πολλές φορές στην Ιστορία ολοκληρώνουν την υπηρεσία τους και μένουν πίσω από τις κοινωνικές και πολιτικές δυναμικές ενός τόπου. Και λέμε πως είχε χάσει την πίστη του ήδη από την παραίτηση στο Ζάππειο το 2023, αφού αν πραγματικά θεωρούσε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα δυνατό και υπαρκτό σχήμα, ικανό να υπερβεί τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις του πολιτικού τοπίου και να ξαναγίνει κυβερνώσα δύναμη, θα είχε και άλλη συμπεριφορά. Για τον πρώην πρωθυπουργό στα της ομαλής διαδοχής του. Θα έκανε το ίδιο όπως το μακρινό 1982, πριν από το 3ο συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού, όταν ο Μπάμπης Δρακόπουλος είχε εκδηλώσει την πρόθεσή του να μην ξαναείναι γραμματέας του κόμματος, αλλά εγγυήθηκε όλες τις διαδικασίες – δύσκολες τότε – για τη δική του διαδοχή σε έναν βέβαια μικρότερο σχηματισμό και σε μια άλλη εποχή.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κινήθηκε ανάλογα. Αμέσως μετά από αυτόν δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε μια δίνη, την οποία όπως φαίνεται ποτέ δεν ξεπέρασε. Τώρα το θέμα είναι πώς θα μετασχηματίσει τις πολιτικές του πρωτοβουλίες για έναν υπαρκτό φορέα ακόμα και για την αναζήτηση τοπικών πυρήνων ανά την κοινωνία με πρόφαση ή με εργαλείο το βιβλίο που έχει συγγράψει. Παραδόξως το βιβλίο θα επιστρέφει την κουβέντα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει πραγματικά να συναντηθεί με την κοινωνία, δεδομένου ότι και η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση μεγαλώνει και το κενό από την άλλη φαίνεται να μεγαλώνει στα πλευρά της Κεντροαριστεράς. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ένα θετικό πέραν του ηθικού της δικής του παρουσίας. Είναι το γεγονός πως παραμένει πρωθυπουργίσιμος και νέος. Παραμένει επίσης εκείνος ο άνθρωπος που ενοποίησε δυνάμεις εντελώς ετερόκλητες και τις συνέταξε σε ένα κυβερνητικό σχέδιο το οποίο μπόρεσε να το φτάσει μέχρι και το Μέγαρο Μαξίμου. Μάλιστα οι κυβερνώσες μέρες του έχουν να παρουσιάσουν θετικές τομές. Το ερώτημα επίσης είναι αν θα μπορέσει πραγματικά να υπερβεί τη σημερινή κρίση του κομματικού φαινομένου που διαπερνά όλους τους χώρους.
Αυτό που άφησε να εννοηθεί ήδη στη δήλωση παραίτησής του για μια από τα κάτω «κοινωνική δράση» είναι κάτι πιο δύσκολο, δεδομένου πως και η κοινωνική διαθεσιμότητα έχει περιοριστεί σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία και επίσης ο ίδιος έχει κυβερνήσει τη χώρα, άρα θα χρειαστεί ακόμη πιο πειστικά επιχειρήματα απέναντι στο νέο κοινό του. Στα προτερήματά του είναι πως μπορεί να γιγαντωθεί τόσο το ρεύμα της δυσαρέσκειας απέναντι στον Μητσοτάκη που ένα μέρος του κοινού να ιεραρχήσει το τέλος της διακυβέρνησης της ΝΔ με όχημα τον Τσίπρα.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Επίσκεψη
Πήγε προσεκτικά στο Σύνταγμα. Και μίλησε ανθρώπινα με τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι. Λίγο μετά γράφτηκε πως το αίτημα του γονιού του θύματος των Τεμπών για τοξικολογικές εξετάσεις θα γινόταν δεκτό. Η επίσκεψη του σεβασμιότατου Ιερώνυμου είχε τη δική της βαρύτητα και έστειλε ένα μήνυμα. Δεν ήταν πολιτική, με την έννοια πως δεν ενεπλάκη στην τρέχουσα αντιπαράθεση, ήταν όμως καθοριστική. Και για μία ακόμη φορά, μαζί με την πίεση του κόσμου, κατέδειξε τη δυναμική ενός φορέα όπως η Εκκλησία και ειδικά του Ιερώνυμου που έχει δείξει πως ακούει την κοινωνία και ξέρει να συγχρονίζεται με αυτή.
#Hashtag:Μαγειρική
Πολλά sites προσθέτουν και multimedia, πολύ TikTok, χιλιάδες λογαριασμοί εκφωνούν αναλύσεις – από αντιεμβολιαστές μέχρι όψιμους γεωπολιτικούς σκακιστές – συν όλα όσα γράφονται στα κοινωνικά δίκτυα. Τόσο απωθημένο δημοσιογραφίας ή δημοσιολογίας είχε ο κόσμος ή ζούμε μια πρωτοφανή έκρηξη εκδημοκρατισμού του δημόσιου λόγου και της πληροφορίας; Μα η Δημοσιογραφία είναι και αυτή δουλειά. Εχει όρους και κανόνες. Γίνεται με πολλούς τρόπους, πάντως γίνεται. Ενας παλιός την έλεγε «μαγειρική». Οχι, δεν την υπερασπιζόμαστε ως κλειστό επάγγελμα. Την υπερασπιζόμαστε ως επάγγελμα. Τις πηγές μας. Τις πληροφορίες μας και το ρίσκο των προσεγγίσεών μας. Γιατί το κοινό, τους δημοσιογράφους κρίνει. Οχι τις περσόνες.
