Τώρα που βρήκανε ξυλόλιο και στο τελεφερίκ της Λισαβόνας να δείτε τι έχει να γίνει, ρε μαλακοφώσηδες. Κι όταν αποδειχτεί, σε λίγες μέρες, πως ο πορτογάλος μηχανοδηγός ήτανε πέμπτος μπατζανάκης του Μητσοτάκη, τότε θα ‘ρθει η αποθέωση. Η μεγάλη δικαίωση της τρενοβλάβειας. (Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, ρωτήστε, άμα θέλετε, και τον Φερνάντο Πεσόα).
Αρα, κάθε πολιτικός, πολιτευόμενος, πολιτικάντης, Τσιπρογιαλούρος, ή παράκτιος αλιεύς που κατατρίβεται με τη δημόσια σφαίρα πρέπει να έχει υπόψη του ότι στον χώρο δεν κυριαρχεί η λογική, αλλά το σάλτινγκ. Κι ότι εάν σε έναν λαό υπάρχουν έστω 35% συνετοί, σοβαροί και συγκροτημένοι άνθρωποι, τότε αυτός ο λαός έχει ελπίδες να σωθεί. (Ακόμα και με ισοπαλία). Εν Ελλάδι υπάρχει αυτό το ποσοστό; Ναι, μάλλον, αλλά είναι ανησυχητικό εκείνο το 65% του δημοψηφίσματος. Που αν και ανετράπη στην πράξη την επόμενη μέρα, οι ίδιοι, εκείνοι οι οποίοι προδόθηκαν, στη συνέχεια ξαναψήφισαν Συριζανέλ. Τέτοια μανία για αυτοκτονία – πρωτοφανές. Στο μεταξύ, εάν τότε οι Ευρωπαίοι μας είχαν σουτάρει απ’ την Ευρώπη, τώρα θα παίρναμε εκατό δραχμές σύνταξη και θα ψάχναμε βαθιά στους κάδους για καμιά καλή, μεταχειρισμένη λεμονόκουπα.
Το έθνος θα είχε ξεφτιλιστεί, κάποιοι θα είχαν στηθεί στο Γουδί, θα είχαμε χάσει ποιος ξέρει τι από τους Αγαρηνούς και άλλους καλούς γείτονες και όλοι εκείνοι που θα είχαν καταψηφίσει την Ευρώπη, θα έλεγαν πως φταίνε κάποιοι άλλοι – πάντα, βεβαίως, φταίνε κάποιοι άλλοι. Που σημαίνει: είμαστε στο έλεος της παγκόσμιας παραφροσύνης των λαών και κάποιων ηγετών. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει με τόσα μύρια διαταραγμένων παντού, σαλταρισμένων φανατικών, αλαχού ακμπάρ και επαναστατών με σύστημα χρονοκαθυστέρησης. (Ή, απλής βραδύνοιας). Δες τι γίνεται στη δόλια τη Γαλλία. Δεν θα καταρρεύσουν ποτέ οι μύθοι και τα αριστεριλίκια των παριζιάνων διανοουμένων του μεσοπολέμου, αν δεν κυβερνήσει τη Γαλλία κάποιος Σύριζα για μια τετραετία. Επιτέλους, δώστε τη Γαλλία στον Μελανσόν για δυο μόνο χρόνια, έστω. Να νιώσουν οι Γάλλοι τι σημαίνει βύσσινο. Αλλιώς, θα συνεχίσουν στο Ντε Μαγκό και στο καφέ Ντε Φλορ να παριστάνουν τους τροτσκιστές μασουλώντας μπαγιάτικα κρουασάν.
Θες να πεις ότι υπάρχει παγκόσμιο σαλτάρισμα; Σίγουρα. Και βέβαια εκείνο το δικό μας το αντιευρωπαϊκό 65% είναι δυνάμει πολύ επικίνδυνο. Είναι μια απρόβλεπτη βόμβα ανορθολογισμού, νηπιώδους πείσματος, δήθεν αντίστασης (σε ποιους;) και ετεροκαθορισμός – είναι ένα ποσοστό που ενυπάρχει στην ελληνική κοινωνία και την απειλεί, ανά πάσα στιγμή, με αυτοχειριασμό. Δεν είναι σταθερό, παγιωμένο, αλλά υφίσταται ως δυνατότητα που περιμένει τη συγκυρία. Δεν ξέρεις πότε πάλι θα αναδυθεί και θα καταπιεί τον εαυτό του και όλους εμάς μαζί – επομένως, πώς μπορείς να εφησυχάζεις; Διότι είναι φανερό: ακόμα και χρυσούς δρόμους να μας κάνει ένας πρωθυπουργός, πάντα θα υπάρχει εν υπνώσει, πάντα θα καιροφυλακτεί βουβά εκείνο το 65%, άσχετο, ασύμβατο, εκτός συσχετισμών και λογικής, να ξεσπάσει αίφνης, ως ένα δήθεν περήφανο όχι και αντί, ως πτωχαλαζονικό γινάτι, σε ασύμμετρη συγκυρία και σε μοιραία στιγμή. Και μετά; Θα βρίσκεται, άραγε, πάντα κάποιος για να μας σώζει απ’ τον εαυτό μας;
Αμφίβολο. Βλέπεις ότι κυκλοφορούν ένα σωρό μυστήριοι που νιώθουν άβολα, ξένοι παντού, ιδίως αν ταξιδέψουν στην Ευρώπη (μιλώντας μόνο ελληνικά), σκέφτονται βάσει μπακαλικής, δεν σέβονται κανέναν και πορεύονται προς τον γκρεμό διαρκώς, χωρίς αίσθημα κινδύνου και ευθύνης, κόντρα ακόμα και σε κάθε ένστικτο αυτοσυντήρησης – έχει ξανασυμβεί πολλές φορές στην Ιστορία. Ή, μάλλον συμβαίνει πάντα: ένα ικανό ποσοστό δεν μπορεί να προσαρμοστεί σε μέρη έξω απ’ το χωριό του και τη γλώσσα του, απεχθάνεται όσους έφυγαν μπροστά, ή τα κατάφεραν, και θα προτιμούσε ακόμα και το φακιόλι των Τούρκων παρά μια επιτυχημένη, ευρωπαϊκή Ελλάδα – έχει αναδείξει το θέμα μεγαλειωδώς κι ο Σολωμός στη Γυναίκα της Ζάκυθος.
Ακατανόητο, αλλά υπαρκτό ποσοστό – τώρα μάλλον θα το δούμε εν πλήρη δράσει στη Γαλλία. Θα δούμε σε έξαρση αυτό το ασίγαστο γινάτι που αρνείται την ύπαρξη του χρέους, την αδήριτη πραγματικότητα, το προφανές, ψάχνοντας κάποιον λαϊκίστικο μαξιμαλισμό, παλιές αυταπάτες και μεγάλες ιδέες που συνήθως κουτουλάνε στους υφάλους του καθημερινού και θα δούμε πόσο κάποιος επόμενος ηγέτης τους θα διαφέρει από τον Λουί ντε Φινές.
Πάντως η Γαλλία των υπέροχων ελίτ, έπαψε να υπάρχει – κι αυτό είναι το κυρίως θέμα. Κι όπως και να το κάνουμε η France, απ’ τον μεσοπόλεμο, αλλά και πριν, ήταν κυρίως το Καρτιέ Λατέν, μια μικρή ομάδα λαμπρών πνευμάτων που επηρέαζαν, πάντα, όλο τον κόσμο. Δεν ήταν ούτε τα κίτρινα γιλέκα, ούτε τα πράσινα άλογα, ούτε τα αλαχού ακμπάρ και τα Μπατακλάν. Τώρα έχουμε πια ξεφύγει. Το ξυλόλιο απλώνεται παντού, θα ταλαιπωρήσει το Παρίσι, θα φτάσει και στην Πορτογαλία, αφού κι εκεί θα υπάρχουν περιπτώσεις του ελληνικού 65%, ενώ η Ισπανία απολαμβάνει ήδη μαζοχιστικά τον Σοάρες.
Εδώ, θα έχουμε, τώρα, επιπλέον, και το Επαναφορτιζόμενο που οδήγησε στην κωλοτούμπα εκείνο το μνημειώδες 65% και στους περίφημους καλαματιανούς νίκης στο Σύνταγμα. Βαρεμάρα, μεγάλε, κι ανορθολογισμός. Αυτό είναι το κυρίως θέμα: η αντιπολίτευση είναι βαρεμάρα. Δεν υπάρχει κελάρυσμα, δεν υπάρχει libido, δεν υπάρχει γοητεία.
