Η επέλαση των Γάλλων

Ενα από τα καλύτερα «σκληρά» αστυνομικά μυθιστορήματα του βέλγου συγγραφέα Ζορζ Σιμενόν (1903-1989), είναι η βάση του ψυχολογικού δράματος «Ο θάνατος της Μπελ» (Belle, Γαλλία, 2024) του Μπενουά Zακό, ταινίας που ξεχωρίζει με άνεση ανάμεσα στις νέες παραγωγές της κινηματογραφικής εβδομάδας που αρχίζει από σήμερα. Οπως τα περισσότερα των «σκληρών» μυθιστορημάτων του πολυγραφότατου Σιμενόν, ο «Θάνατος της Μπελ» (εκδόσεις Αγρα) έχει σε πρώτο πλάνο όχι τόσο το μυστήριο αυτό καθαυτό αλλά μια αίσθηση αβεβαιότητας που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκειά του. Οπως ο Σιμενόν στις σελίδες του, έτσι και ο Ζακό με τις εικόνες του, παρακολουθεί, «αμίλητα», ασχολίαστα, τα γεγονότα που ξεκινούν από τη στιγμή που η φιλοξενούμενη στο σπίτι ενός ζευγαριού (Σαρλότ Γκενσμπούρ, Γκιγιόμ Κανέ) βρίσκεται δολοφονημένη. Στο σπίτι ήταν ο άντρας αλλά λέει ότι κοιμόταν. Ολα τα βλέμματα πάνω του. Ομως το αν είναι ή όχι ο δολοφόνος, παύει κάποια στιγμή να είναι θέμα πρωταρχικής σημασίας. Ο ίδιος ο χαρακτήρας του άντρα, η στάση του, το γεγονός ότι απαντά στις περισσότερες ερωτήσεις με «ναι» ή «όχι», το ότι χειρίζεται κάθε τι που συμβαίνει γύρω του λες και δεν έχει κανένα συναίσθημα, ή λες και το θέμα δεν τον αφορά καν (όχι όμως με ψυχρότητα), είναι το στοιχείο που δίνει στην ταινία χαρακτήρα. Ο άντρας δεν θα κάνει καμία κίνηση για να υπερασπιστεί τον εαυτό του γιατί δεν πιστεύει ότι χρειάζεται υπεράσπιση, κάτι που από μόνο του τον ενοχοποιεί περισσότερο. Τον απομονώνουν, του επιβάλλουν να πάρει άδεια από το σχολείο όπου διδάσκει, τον αποπαίρνουν προκλητικά, τον ανακρίνουν και εκείνος τα δέχεται όλα αδιαμαρτύρητα. Δεν θα υψώσει ποτέ τη φωνή, δεν θα χάσει ποτέ την ψυχραιμία του. Και γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, το ενδιαφέρον μας απέναντί του δεν θα μειωθεί ποτέ σε αυτή την υποδειγματικής οικονομίας ταινία (μόλις μιάμιση ώρα) την οποία σκέφτεσαι για πολύ αφότου τελειώσει.