Ενα ερειπωμένο καφενεδάκι που κάποτε φιλοξενούσε παραστάσεις μπουλουκιών. Ενας κομπέρ που βλέπει τη ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του, όταν δέχεται μια σφαίρα στο κεφάλι. Και μια σειρά από ατάκτως ερριμμένα νούμερα στα οποία η κωμωδία του χθες συναντά τη σύγχρονη. Ολα αυτά συνθέτουν τη νέα παράσταση που στήνει ο πολυπράγμων Σίμος Κακάλας για το Φεστιβάλ Αθηνών. Πιστός στη συνταγή που αγαπά το πολιτικά φορτισμένο, αντισυμβατικό και σε ανοιχτό διάλογο με τη λαϊκή παράδοση θέατρο, εξηγεί στα «ΝΕΑ» ποιες σκέψεις και αφορμές αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για να στηθούν τα «Κακά σκηνικά», στα οποία δίνουν ζωή οι Πανάγος Ιωακείμ, Αντώνης Καφετζόπουλος, Κωνσταντίνος Κοντογεωργόπουλος, Δρόσος Σκότης, Κώστας Φιλίππογλου και με συμμετοχή σε ρόλους – έκπληξη των Κλέωνα Γρηγοριάδη, Σίμου Κακάλα και Γιάννη Στάνκογλου.
Μακάρι να γελούσαμε από απελπισία, διότι το γέλιο διώχνει τον φόβο και τον θάνατο. Είναι αλογόμυγα. Πρέπει να τσιγκλάει τον θεατή. Να τον φτάνει στα όριά του. Να του δημιουργεί ανασφάλεια. Νομίζω ότι αυτό δεν συμβαίνει πια. Εχουμε περάσει σε μια αφασία. Ολο και λιγότερα πράγματα μας ενδιαφέρουν, όλο και περισσότερο η βία και το μίσος κανονικοποιούνται. Μαθαίνουμε ξαφνικά ότι όλα αυτά είναι στη φύση μας και ότι πρέπει να τα αφήσουμε να κάνουν τον κύκλο τους. Πριν όμως συμβεί το κακό, νομίζω ότι μπορείς να προειδοποιήσεις κάπως μέσα από το γέλιο και τη σάτιρα.
Στην παράσταση που ξεκινάει με έναν θάνατο, του κομπέρ, υπάρχει και κοινωνική και πολιτική κριτική. Μια σειρά από κακά σκηνικά, τα οποία συμβαίνουν στη χώρα και φαίνεται να μην πολυενοχλούν. Συμβαίνουν με τέτοια συχνότητα, ώστε κάθε φορά που έρχεται το επόμενο έχουμε ξεχάσει το προηγούμενο, και κάπως έτσι πορευόμαστε προς ένα μέλλον, το οποίο πού ακριβώς καταλήγει;
To σκηνικό είναι ένα παλιό εμπορικό θέατρο όπου παίζονταν επιθεωρήσεις και το οποίο έχει παρακμάσει. Πρόκειται για ένα αγαπητό μοτίβο σε μένα. Νομίζω ότι μέσα από μια απελπισία βγαίνει αυτή η παράσταση, με μια διάθεση να σε κάνει να γελάσεις με τους γύρω και με τον εαυτό σου.
Τα παλιά και ευτελή υλικά με συγκινούν, όπως και το μπουλούκι, σαν ένα θεατρικό κύτταρο, το οποίο επιβίωσε μέσα σε πολύ δύσκολες εποχές. Οι ηθοποιοί αντέχανε σαν τις κατσαρίδες. Η έννοια του ηθοποιού – κατσαρίδα με έλκει περισσότερο από την έννοια του ηθοποιού – διανοουμένου.
Η κωμωδία και η επιθεώρηση δεν πεθαίνουν από τη στιγμή που υπάρχει ακόμη ο άνθρωπος. Σίγουρα περνάνε μια ύφεση. Γενικότερα υπάρχει αποπροσανατολισμός. Η κωμωδία πρέπει να πάρει σοβαρά τον εαυτό της.
Η επιθεώρηση δεν είναι μετεξέλιξη της αριστοφανικής κωμωδίας, αλλά προϊόν της ίδιας ανάγκης που παρήγαγε την αριστοφανική κωμωδία. Δεν είναι μια σειρά απλά από νούμερα ή ένας σχολιασμός της επικαιρότητας. Είναι η ανάγκη να διακωμωδήσω την εξουσία, αυτό που με καταπιέζει, να γελάσω με τον θάνατο, με ένα χιούμορ κοφτερό που θα μας βάλει όλους μας να σκεφτούμε.
Η ελληνική κωμωδία σήμερα πρέπει να κοιτάξει λίγο την παράδοσή της αντί να στρέφεται στο stand-up comedy των Αμερικανών, φαινόμενο που εμφανίστηκε με την ανάπτυξη του Διαδικτύου. Θα ήθελα να σκύψουμε πάνω από ανθρώπους όπως ο Τζίμης Πανούσης, ο Ζορζ Πιλαλί, ο Χάρρυ Κλυνν που έκαναν αυτό το υβριδικό, κάπως ελληνικό είδος stand-up μετά μουσικής. Εκεί υπάρχει πολιτική σάτιρα και αλήθειες. Είναι μια μεγάλη παρακαταθήκη.
Πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να σου δώσει ένα χέρι να σηκωθείς. Να σε παρηγορήσει. Να σου δώσει θάρρος. Να καταλάβεις, ίσως, ότι δεν είσαι μόνος σου. Οταν γελάνε 100 άτομα μέσα σε μια αίθουσα, για μένα, είναι μια ρωγμή στο σκοτάδι.
Τα νούμερα που υπάρχουν στο Βαριετέ είναι αριθμημένα τυχαία. Παραπέμπουν στην ελληνική πραγματικότητα που ζούμε μια σειρά από ασύνδετα χαοτικά επεισόδια. Ζούμε, για παράδειγμα, σε μια εποχή στην οποία ο πιο δυνατός μπορεί να σου ρίξει μια μπουνιά στη μούρη και να σου πάρει το πορτοφόλι. Οποιος έχει τη δύναμη παίρνει τις αποφάσεις, βγάζει τους νόμους, εισβάλλει σε άλλα κράτη με προσχήματα και χωρίς δικαστήρια. Δικαζόμαστε γενικά όλοι χωρίς αποδείξεις, μόνο με εικασίες.
Και τώρα με όσα συμβαίνουν διεθνώς δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Γιατί; Διότι κάποιος έχει μια πίστη και ξαφνικά αυτή η πίστη είναι ό,τι πιο ιερό υπάρχει στον κόσμο και θα σε σκοτώσει αν την προσβάλεις. Ολο αυτό είναι οξύμωρο, διότι αν η πίστη σου είναι δυνατή πώς μπορεί να προσβάλλεται;
Για όλα αυτά δεν μπορώ τίποτε άλλο να κάνω παρά να γελάσω, διότι με θλίβει αυτή η κατάσταση καθημερινά, κι αν της παραδοθώ, μετά το να πέσω από έναν βράχο είναι μονόδρομος.
