Εχω εαυτούς που έχουν μείνει ίδιοι από τότε που με θυμάμαι, αλλά και κάποιους που ίσως έχω ξεχάσει. Θυμάμαι τη χρονιά που έγινα 19 κι έφυγα στη Βιέννη, για να σπουδάσω αυτό που όλοι νομίζαμε τότε ότι ήταν το σωστό – είχα προσπαθήσει βέβαια για 4 ολόκληρα χρόνια να γίνω αρχιτέκτονας και στην Ελλάδα, αλλά παρ’ όλο που είχα επιτρέψει να γίνει η ζωή μου όλη τρία βιβλία απ’ έξω και πώς να τραβάω γραμμές σωστά, τα πράγματα έδειχναν πως ήμουν μια περίπτωση χωρίς ελπίδα.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
