Μέρες που ο ξερός νοτιάς στεγνώνει τα πάντα. Το θαμπό περίγραμμα του τοπίου σε σύναψη με τον θολό ουρανό. Βασίλειο της άρρητης ατονίας στα χρώματα και στους ήχους. Και άμμος που «μπαίνει παντού… είναι παντού»: στα μάτια, στο φαγητό, στα ρούχα, στα παπούτσια, στις δίπλες του δέρματος, στη ράχη του βιβλίου, στις χαραμάδες και τους μεντεσέδες της πόρτας, στα γρανάζια των μηχανών. Αμμος που πετρώνει τους δείκτες του ρολογιού επιβάλλοντας ένα συνεχές μονότροπο παρόν, έτσι που να «περνούν οι μέρες χωρίς να κυλάει ο χρόνος». Και μόνο με το φύσημα του βοριά θα επανέλθουν τα πράγματα στην πρότερη κινητική τους κατάσταση, κηρύσσοντας έκπτωτη τη βασιλεία της άμμου. Τα φύλλα των δέντρων θα ανακτήσουν το προνόμιο να τρεμοπαίζουν στο φύσημα του ανέμου, ο ουρανός θα μοιάζει ξανά ουρανός και η θάλασσα θα εκτονώσει τα μέσα της λέγοντας βοερά τις ιστορίες της. Ο βοριάς και ο νοτιάς, συμβολικές σημάνσεις της ζωής και της φθοράς, αντίστοιχα, στην τελευταία νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου που επιγράφεται… άμμος.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
