Η φίλη με ρώτησε, πριν από λίγες μέρες, αν το Σάββατο 19 Ιουνίου, θα πάω στην Επίδαυρο για να δω τη συναυλία του Θεόδωρου Κουρεντζή με την ορχήστρα Utopia. Της απάντησα ότι φυσικά και δεν θα πάω. Διότι ο Κουρεντζής είναι το αγαπημένο παιδί του καθεστώτος Πούτιν, χρηματοδοτείται γενναιόδωρα από αυτό, τριάμισι, σχεδόν, χρόνια δεν έχει βγάλει άχνα για την εισβολή στην Ουκρανία και θεωρώ ότι μας ειρωνεύεται κιόλας όταν, όπως διαβάζω, το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει και τα «Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά» του Μάλερ, λίγες εβδομάδες μετά το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για την επιστροφή των παιδιών της Ουκρανίας που απήχθησαν από τους Ρώσους. «Ναι» συνέχισε η φίλη «αλλά δεν διαχωρίζεις την προσωπικότητα και τις ιδέες ενός καλλιτέχνη από το έργο του;». «Τις διαχωρίζω αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, δεν τις διαχωρίζει ο ίδιος» της απάντησα. Και συμπλήρωσα ότι ευχαρίστως και θα πήγαινα αν, μετά τη συναυλία, ακολουθούσε συζήτηση όπου θα μπορούσα να τον ρωτήσω γι’ αυτά τα θέματα, αλλά, απ’ όσο μαθαίνω τέτοιου είδους ερωτήσεις δεν επιτρέπει να γίνονται ούτε στις συνεντεύξεις του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή