Πριν από λίγες ημέρες, μιλούσα με έναν σκηνοθέτη. Απόλυτα καταξιωμένο στη δουλειά του, με πολλές επιτυχίες και μεγάλη πείρα όχι μόνο στη σκηνοθεσία αλλά και στη διαχείριση ενός θεάτρου. «Αισθάνομαι ξένος σε αυτόν τον χώρο», μου έλεγε. «Κι ας είμαι μέσα από τα δεκαοκτώ μου». Την επομένη έτυχε να μιλήσω με άλλον σκηνοθέτη και ηθοποιό που έχει γράψει κεφάλαια στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Συζητώντας για τις σημερινές θεατρικές «αξίες», του είπα ότι ο ίδιος είναι δύσκολο να αποστασιοποιηθεί, μιας και αυτή είναι η δουλειά του. «Οχι, εγώ δεν κάνω αυτή τη δουλειά», απάντησε. «Αλλο πράγμα έμαθα ότι είναι το θέατρο πριν από πενήντα πέντε χρόνια που ξεκίνησα». Προχθές, ένας ηθοποιός της λεγόμενης «νέας γενιάς» που όμως έχει προ πολλού καβατζάρει τα σαράντα, ήθελε να μου γνωρίσει τη μάνατζέρ του. Γνώρισα λοιπόν μια κυρία, γνωστή από τηλεοπτικές της εμφανίσεις και συμπαθή κατά τα άλλα, που όμως με το θέατρο έχει τη σχέση της «επίσημης πρεμιέρας». Το αντιμετωπίζει δηλαδή ως κοσμικό ή ημικοσμικό event. «Είναι αυτή που διαχειρίζεται τα κοινωνικά μου δίκτυα. Αμοιβές για αναρτήσεις προϊόντων και τέτοια», μου εξήγησε (έχω κι εγώ αυτό το ύφος που δεν φιλτράρει τίποτα το άτιμο). Μάλιστα…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή