Με τον Δημήτρη Ημελλο γνωριστήκαμε το 2000 στην πρώτη παραγωγή που έκανα για το θέατρο Πορεία, στη «Φρεναπάτη» του Τόνι Κούσνερ, μια ελεύθερη διασκευή του έργου «L’ Illusion comique» του Πιερ Κορνέιγ. Τον γνώρισα επί της ουσίας μέσω του Στάθη Λιβαθινού που έκανε τότε τη σκηνοθεσία, με τον οποίο συνεργαζόταν και τον είχε στείλει για σπουδές στη Μόσχα. Εκτοτε μας ένωνε μια φιλία και αμοιβαία εκτίμηση, η οποία επισφραγίστηκε δυστυχώς με τις τελευταίες του παραστάσεις της ζωής του. Τον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου» του Καραγάτση για το Εθνικό Θέατρο και το «Εγκλημα και τιμωρία» πέρσι στο θέατρο Πορεία, που συνεχίστηκε και φέτος τον Σεπτέμβρη κι εκεί έδωσε τις τελευταίες του παραστάσεις.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
