Αλλοτε και τώρα

Αναρωτιέται κανείς γιατί άραγε συζητάμε, ποιος δηλαδή είναι ο απώτερος στόχος μιας συζήτησης και ενός ενδιαφέροντος με καθολικές διαστάσεις σε σχέση με το σκάνδαλο της Ευρωβουλής. Τι ακριβώς μας ενδιαφέρει ώστε να δικαιολογείται τόσος θυμός, τόση οργή, τόσο ξόδεμα σε ώρες σαν να έχουν πάψει αιφνιδίως να υφίστανται όλα τα άλλα, επείγοντα ή λιγότερο επείγοντα θέματα; Η ερώτηση γίνεται γιατί, αντί να αισθανόμαστε να μας κυριεύει μια αποπνικτική αίσθηση καθολικής χρεοκοπίας, να μας παρηγορεί η προοπτική μιας έρευνας που θα ρίξει φως σε κάθε νεοεμφανιζόμενο σκάνδαλο εξιχνιάζοντάς το ως τις έσχατες στιγμές του και αποκαλύπτοντας τον αριθμό και κυρίως τα ονόματα των ενόχων όποιοι και όσοι αν είναι αυτοί. Με το να πρόκειται όμως για μια αντιμετώπιση, από πλευράς τουλάχιστον των πολλών, που δεν έχει φέρει θεαματικά αποτελέσματα όσον αφορά τον περιορισμό (δεν μιλάμε για εξάλειψη) των σκανδάλων, δικαιούται να αναρωτηθεί κανείς μήπως με όλες αυτές τις συζητήσεις, ανά την επικράτεια, σε καφενεία, σε στέκια, σε δρόμους, σε γραφεία, σε νοσοκομεία ή και μέσα στα ίδια τα σπίτια, δεν ολοκληρώνουμε όλοι μαζί ερήμην μας ένα σχέδιο που, αν και δεν έχουμε καμιά σχέση με την εκπόνησή του, συνεργούμε ώστε να μεταβάλλει τελικά την έννοια του σκανδάλου σε ένα αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής μας.