Η Ελλάδα και οι άλλοι

Υπάρχει κάτι εκπληκτικό που κατάφερε ο Πούτιν μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Να ενώσει την Ευρώπη. Εναντίον του. Ακόμα και χώρες μετρ των ίσων αποστάσεων όπως η Γερμανία, η οποία έως χθες διατηρούσε άριστες σχέσεις με τη Μόσχα, τάχθηκαν στο πλευρό του Κιέβου, ενώ είναι ατελείωτη η λίστα των κρατών που στέλνουν πολεμικό υλικό στον Ζελένσκι. Την αρχική χλιαρή και αμήχανη αντίδραση της Δύσης διαδέχτηκε μια αποφασιστική και αταλάντευτη στάση κατά του ρώσου εισβολέα. Ο Πούτιν δεν πολεμάει την Ουκρανία, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Αλλά και κάτι ευρύτερο. Τη δυνατότητα αυτοδιάθεσης κυρίαρχων κρατών. Την ίδια τη δημοκρατία. Η ΕΕ δεν στέκεται στο πλευρό του Ζελένσκι. Αλλά απέναντι στον αυταρχισμό και στον επεκτατικό αυταρχισμό του Πούτιν. Του ηγέτη που φυλακίζει αντιφρονούντες, αδιαφορεί πλήρως για κάθε διάσταση της έννοιας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο οποίος, όταν εξελέγη για πρώτη φορά πρόεδρος το 2000, το Σύνταγμα της χώρας του προέβλεπε ανώτατο όριο θητείας 8 έτη και δύο δεκαετίες μετά πέρασε ειδικό νόμο που του επιτρέπει να παραμείνει πρόεδρος έως το 2036. Και ενώ όλη η Ευρώπη συνειδητοποιεί την επικινδυνότητα των αυταρχικών ηγετών στη διατάραξη της ευρωπαϊκής ασφάλειας και ειρήνης και συσπειρωμένη όσο ποτέ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τάσσεται κατά της Ρωσίας, στο δικό μας «χωριό» οι διαθέσεις και οι διατυπώσεις βάζουν και πάλι αστερίσκους.